Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Φιλί που αγάπησες

Δε νιώθεις το ξέρω, δεν αισθάνεσαι όπως οι

άλλοι, στην απόλαυση θα σταθείς μια στιγμή

αλλά δες τις μάγισσες κάνουν τους πάγους να παίρνουν

φωτιά και δες έφτασες στο τελευταίο σκαλί.

Φίλοι και γνωστοί χαιρετούν αυτό το καημό

φεύγεις όπως και ο πόνος, που άλλοτε

χρύσωνες τώρα είναι μόνος, στείρος.

Από το γκρεμό σε χωρίζει ένα φιλί

δως του την τελευταία παράσταση από το δικό σου κορμί

από την πείρα σου, κράτα μόνο αυτό που θες

μην στερήσεις όμως το φιλί που αγάπησες.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

χαμένες τροχιές


Στη λάμψη της νύχτας
ψάχνεις δυο λέξεις
μια φράση ειλικρινή
να διώξει τη σιωπή

Στο σκοτάδι του ήλιου
ψάχνεις δυο στιγμές
μια ανάμνηση ευτυχή
να διώξει τη βροχή

Υποθέτεις ανθρώπους
ικανούς και σοβαρούς
μια ψυχή δυνατή
τη μοναξιά σου να πάρει

Τι κι αν έμεινες μόνος
ακόμη μία φορά
Τι κι αν έφυγες μακριά
ακόμη μια φορά

Τη μοναξιά, αντέχεις
τον κόσμο δε μπορείς

Και ψάχνεις διαφυγή
μα έχεις εκτραπεί
και τι τροχιά ν' ακολουθήσεις
όταν καμία δε σε έλκει;


Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Παραλήρημα


Περπατάς σε αυτό τον γνωστό πλέον δρόμο δίπλα στη θάλασσα, εκεί πίσω από τα ψηλά πεύκα, μέσα στην τρομακτική πια ηρεμία της νύχτας, οι σκέψεις μια θάλασσα ανακατεμένη και τα συναισθήματα η αντανάκλαση των αστεριών στην επιφάνεια της θάλασσας. Αναπολείς κάποιες στιγμές πριν, τότε που είχες παρέα σε αυτόν τον περίπατο, τότε που η νύχτα δεν έμοιαζε τρομακτική, μάλλον μαγική, τότε που πίστευες ακόμη στον Έρωτα, τότε... Τα μάτια θολώνουν για μια στιγμή, το μυαλό ζαλίζεται και η καρδιά χτυπάει λίγο πιο γοργά, αλλά επέρχεται γρήγορα η λογική, άλλωστε τελικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα και εγώ μια ρομαντική ποιήτρια που γατζώθηκα πάνω του για να αφήσω μια ιδέα συναισθημάτων γραμμένη σε ένα χαρτί που ποτέ κανείς δε θα διαβάσει, αλλά τουλάχιστον θα ξέρω πως κάτι ένιωσα κάποτε, κάτι που με κράτησε ζωντανή και λίγο καιρό αργότερα με σκότωσε με το πιο άσχημο τρόπο, κάτι που τώρα προσπαθώ να ξεχάσω. Είναι αυτή η προσπάθεια να ξανά σηκωθείς και ας μην έχεις ακόμη καταλάβει πως έχεις πέσει, μια προσπάθεια να αναστηθείς, από έναν θάνατο που σε έφθειρε ενώ ζούσες και πώς να τον αντιληφθείς; Είναι πολλά.. και η νύχτα μεγάλη, τα όνειρα χάρτινα καράβια σε ορμητικά ποτάμια, η ζωή μια συνεχή πάλη, μια πάλη με έπαθλο την ευτυχία που όμως αν χάσεις, η ζωή θα παραμείνει στον αιώνιο εφιάλτη της πάλης και εσύ θα είσαι απλά μια σκιά κολλημένη σε έναν τοίχο.
Για αυτό σηκώνεσαι επιτέλους (ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει) γεμίζεις τις ώρες σου, απομακρύνεσαι από το ρομαντικό ποιητή, αψηφάς τους ανεκπλήρωτους έρωτες και προχωράς σε έναν δρόμο χωρίς να σε νοιάζει που θα σε βγάλει. Θυμάσαι τα λόγια που σου είχε πει τότε εκείνος ο όμορφος άνθρωπος:
"Δε θα το ξεπεράσεις ποτέ, απλά θα μάθεις να ζεις με αυτό", και με αυτή τη συγκρατημένη αισιοδοξία αποχωρείς από τη θάλασσα και επιστρέφεις σε ένα δωμάτιο κλείνοντας όλες τις σκέψεις σου σε εκείνο το ναυάγιο...


Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Φωνή


"Όταν δεν μπορείς να με κάνεις να κλάψω ή να γελάσω, μπορείς μονάχα να με κουράσεις."
Και όταν πια με κουράσεις, μπορείς μονάχα να με απομακρύνεις.
και όταν πια με απομακρύνεις, μπορείς μονάχα να με χάσεις. Τίποτα λιγότερο.

Και τώρα ξέρω πως επέστρεψες για εκείνο το όνειρο που είχαμε μικρά, ένα όνειρο που λατρέψαμε ακριβώς επειδή ήταν όνειρο.

"Δεν ξέρεις πια τι να κάνεις, ούτε όταν ξαναγίνεσαι παιδί.
Και είναι θλιβερό να βλέπεις ένα παιδί που πια δεν ξέρει τι να κάνει.
"

"Μη μου μιλάς. Θέλω να 'μαι μαζί σου." Δεν θα βρεις τίποτα πιο ξεκάθαρο από αυτό, αλλά και τίποτα πιο τρομακτικό. Δεν είναι πια τόσο απλό. Ήταν τότε που πίστευα σε σένα, σε εμάς, τότε που περπατούσα στα σύννεφα, αλλά να που σκόνταψα και χάθηκα, γιατί: "Όταν δεν βαδίζω στα σύννεφα, βαδίζω σαν χαμένος."
Και έτσι τώρα ψάχνω να με βρω κάπου ανάμεσα σε συντρίμμια, χαμένες ελπίδες και έρωτες, σε νέες στιγμές, σε νέα συναισθήματα. Προσπαθώ. Να δούμε πού θα καταλήξω. Τώρα υπάρχει ένα χαρούμενο κενό, πριν υπήρχε μια δυστυχισμένη ευτυχία, και μετά...


"Ναι, υποφέρω πάντα, αλλά μονάχα κάποιες στιγμές, γιατί μονάχα κάποιες στιγμές σκέφτομαι πως υποφέρω πάντα."

Μέσα σε εισαγωγικά είναι φωνές του Αντόνιο Πόρτσια.

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Σονέτο χωρισμού

Πριγκηπέσα μερικές φορές ήσουν τόσο μικρή

Που νόμιζες ότι θα χαθείς στον ουρανό.

Παγώσαμε το χρόνο την ώρα που τα κορμιά μας ήταν

δεμένα και με το χέρι μου ίσα που έφτανε να ακουμπήσει

την ολόγυμνη σκιά σου.

Με τον έρωτα σου νερό θαλάσσης πότισες την αίγλη

του καλοκαιριού και τον καιρό των φιλιών,

φτάνει που μόνο εσύ και εγώ, αγάπη μου, ακούμε το περπάτημα σου.

Δημιούργημα των θεών είσαι, με το γέλιο σου χάραζες δρόμους

Και με τα λόγια σου έβαφες τις πέτρες με αίμα.

Σε μια σκοτεινή ώρα όταν το στήθος σου ακούμπησε στο δικό μου

Και το αυθόρμητο φιλί, οδήγησε σε ένα σονέτο χωρισμού.

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

i.ii.iii

Δροσιά, ανάσες ζωής δίπλα σε μια θάλασσα δακρυσμένη. Το φεγγάρι στη δύση του, κατακόκκινο, να γεμίζει τη θάλασσα ματιές που καίνε. Και εσύ να στέκεις εκεί, ήρεμη, ακούγοντας μουσική. Είναι η πρώτη φορά που δεν κλαις ακούγοντας αυτό το τραγούδι, είσαι εσύ μέσα στη θάλασσα έτοιμη να πνιγείς και ψάχνεις διαφυγή.

Μοναξιά.

Ένας πίνακας στο βάθος, άσπρος, κάτασπρος, με μαύρο, κατάμαυρο φόντο. Και τώρα το αντίο είναι αυτό που σε κάνει να δακρύσεις, το αντίο στο δρόμο της επιστροφής. Το χέρι που σε τραβούσε ήταν αδύναμο και πλέον ψάχνεις μονάχα μια σκέψη, όμορφη κι απλή... αλλά σκέψη. Ίσως σε οδηγήσει έξω από τον βούρκο που είσαι, μακριά από τα δάκρυα που πνίγουν, ίσως το αντίο τότε να είναι πιο εύκολο, πιο οδηγούμενο.

Ίσως.

Και ας είναι αυτή η αβεβαιότητα, αυτό το γκρι που σε τρομάζει και τα "αν" που ταξιδεύουν, τα "μπορώ" που προσγειώνουν, τα "όνειρα" που μπερδεύουν και τα "είναι" που ισχύουν. Ίσως η τροχιά χάλασε πια και το άστρο πεθαίνει, αργά, μόνο για να μείνει μια λευκή ευχή ή ένα μαύρο δάκρυ. Μια αρχή ή ένα τέλος. Και τα δύο επιβλητικά.

Αναγκαία.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Τραμ

Την θυμάμαι σα τώρα εκείνη τη στιγμή σε γνώρισα κάτω από τον Σταμάτη περιμέναμε μαζί. Το τραμ μόλις είχε ανάψει τα φώτα για την αναχώρηση του και σου έλεγα:
-Κοιτά απόψε θα γίνει κάτι το σημαντικό.
Με κοίταξες και γέλασες και έφυγες λέγοντας μου ήρθε ο Γρήγορης, που να το καταλάβω ότι ήσουν νεραΐδα, αυτά θυμάμαι σε ένα κρεβάτι ξαπλωμένος μα ήρθες να με δεις αλλά αυτή είναι ιστορία άλλων αιώνων.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Γκρεμός



Είσαι τόσο κοντά στον γκρεμό αυτή τη φορά και έχεις δυο χέρια να σε κρατάνε, το ένα να μη πέσεις και το άλλο να σε βοηθήσει να τον περάσεις, ακόμη και αν στη διαδρομή χαθείτε. Και τι θα κάνεις τώρα; Μπορείς να προσπαθήσεις, το ένα χέρι θα βρίσκεται πάντα εκεί πίσω να σε περιμένει, θα είναι το λιμάνι σου, ο έρωτάς σου, και το άλλο η διαφυγή σου, η δημιουργία σου.

- Γιατί στέκεις εκεί μόνος σου; Γιατί; Αφού έφυγες... μαζί το αποφασίσαμε, εσύ για εσένα και εγώ για εσένα.
Μέχρι να αλλάξουμε τις αποφάσεις θα είμαι απέναντι.

- Έρχεσαι;
- Δώσε μου λίγο χρόνο, μη βιάζεσαι να φύγουμε, είναι που φοβάμαι το γκρεμό, να περάσω απέναντι. Λίγο μόνο, στο υπόσχομαι.


Και ας είναι δυο χέρια
το κόσμο όλο να κρατάνε
Και τρεις ψυχές
στο δρόμο να πετάνε
Δυο μάτια να κοιτάνε
και τρεις καρδιές να κυνηγάνε
όνειρα σε ουτοπίες
και αγάπες σε κηδείες.
Ο δρόμος θα βρεθεί
και η διαδρομή θα χαραχτεί
σε καμπύλες άσπρες
και κύκλους μαύρους
σε μια γκρίζα τομή
η καρδιά για να φανεί.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Ευχή σε ένα αστέρι


Και όταν πια τον πόνο ποίημα δεν κάνεις,
όταν στίχοι μονάχα ψιθυρίζουν
και το δάκρυ μονάχο περιμένει,
αρχίζεις να προχωράς και να πηγαίνεις μακριά,
σε άπατα μα γνωστά μέρη,
γεμάτα χρώματα της φύσης.
Δεν είναι μια λέξη πια το αντίο,
ούτε ένα δάκρυ, απλά ζωή, συνέχεια, κίνηση.
Απλά.
Δεν έχει πια μακάρι κρεμασμένα σε δέντρα,
ούτε και δακρύβρεχτα όνειρα.
Είναι περίεργα εδώ μου λες.
Είναι όμορφα θα σου πω.
Πόσο όμορφα;
Τόσο όμορφα, όση ομορφιά μπορεί να χωρέσει σε κάτι απλό.. και είναι πολύ.

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Θεωρίες



Το στενό εκείνο ήταν το πιο γνωστό σε όλη τη πόλη, όλοι
θέλανε να ρωτήσουν που κρυβόταν ο Ντίνος. Φήμες έλεγαν ότι όταν ήταν μικρός
χανόταν στα απέραντα σύννεφα των ονείρων, ερωτευόταν κοπέλες στα άστρα – εκεί όπου
ο ερωτευμένος μεταβάλλεται- αργότερα από δωμάτιο σε δωμάτιο για να δει τι;
Απορία...



Κάποτε προτού ο χρόνος τελειώσει ήρθε και με βρήκε στη
καμαρά μου όπου ήμουν μόνος και τι θες μικρέ τσαρλατάνε είπε, τα όνειρα είναι
ίδια και από την αρχή να ξεκίναγες πάλι στο τέλος το γνωστό θα έφτανες. Μου
είπε αυτός ο άτιμος δείχνει χαμένες ώρες στις ιδέες, κανείς δε μπορεί να
γυρίσει πίσω στο χρόνο, στο ταξίδι. Είδα βαλσαμωμένες γυναίκες και κοράκια
άνδρες, φιγούρες μα εκείνη εκεί σα να μη πέρασε μια μέρα, και στη Βίβλο το ίδιο
ισχύει, όλοι καθόμαστε και περιμένουμε. Τη δόξα δε αγάπησες και ναι θα
πεθάνεις. Ευτυχώς ο Θεος δε μας τα έδωσε
όλα, γιατί τότε όλες οι φωτογραφίες θα ήταν μούδιασμα στη θάλασσα. Η νύχτα που
θα φύγεις δωροδοκείται από τα αστέρια, θα σε θυμάμαι όπως τότε που έκανες μια
ερώτηση, στο όνειρο θέλω να χαθώ, να δω, να κάνω, να νιώσω, να με δω, να
γνωρίσω τον εαυτό μου. Από τότε που τελειώσε ο χρόνος χτυπάει 12 τα μεσάνυχτα
κάθε μέρα.



Στο τέλος όταν
έφυγε πήρε το άστρο του έρωτα, και αφού με άφησε στη κάμαρα κατάλαβα δυο
πράγματα προτού με σκεπάσουν, πρέπει να χαθείς για να μάθεις ποιος ήσουν και
αφού πέθανα κατάλαβαν ότι ο Ντίνος και εγώ ήμασταν το ίδιο πρόσωπο.





Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Σταγόνες


Ήθελα να γράψω κάτι για τον όμορφο άνθρωπο που έφυγε την Κυριακή το πρωί. Έκανα όμως το λάθος να συνδεθώ στο facebook, κάτι το οποίο μου στέρησε κάθε σκέψη. Είχαν φροντίσει όλοι αυτοί οι άνθρωποι των γυαλών να ανεβάσουν τραγούδια του ανθρώπου αυτού σε ένα προφίλ που ούτε νότα ομορφιάς δεν περιέχει.. Και πώς μετά να τιμήσεις αυτόν τον άνθρωπο;! Ήξερες εσύ ρε φίλε πως το "Πότε Βούδας, πότε Κούδας" το είχε πρωτοτραγούδησει ο Παπάζογλου; Ή μήπως ξέρεις κάποιο άλλο τραγούδι εκτός του "Αύγουστου";

Αφήνεις μια Κυριακή να περάσει, παραβλέπεις τη δευτέρα, μα την τρίτη παρατηρείς κι άλλα. Μιλάνε για αξιοπρέπεια τα ίδια άτομα που σε βρίζουν γιατί δε μπορούν να τα βρουν με τον εαυτό τους.. Και εκεί νομίζω κάπου τρελαίνομαι. Μίλησα κι εγώ για αξιοπρέπεια.
Μιλάνε για σεβασμό, οι ίδιοι άνθρωποι που δε σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Μίλησα κι εγώ για σεβασμό.
Μιλάνε για ειλικρίνεια, τα ίδια πρόσωπα που λένε ψέματα στον ίδιο τους τον εαυτό. Μίλησα κι εγώ για ειλικρίνεια.

Τρομακτικές καταστάσεις, ικανές να σε οδηγήσουν στην τρέλα, ή μήπως έχω ήδη τρελαθεί;
Σταματάω πια να μιλάω για αυτά. Μιλάνε οι άλλοι. Θα βρω κάτι πιο αληθινό την άλλη φορά. Σου ζητάω συγνώμη που ήμουν αφελής. Να προσέχεις Εαυτέ, μη μου τρελαθείς και χαθούμε και οι δυο.

‎.τίποτα άλλο πια.

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Λυγμός



Ένα δέντρο
να γέρνει σε μια πλαγιά σπασμένη
ένας ήλιος
να καίει σε μια θάλασσα νεκρή

Μια πέτρα
Να κόβεται απ’ το κύμα στα δυο
Μια βάρκα
Να παρασύρεται στου ποτάμου τις ορμές

Και ας είν’ το δέντρο να σπάσει
Κι ο ήλιος να πέσει
Κι η πέτρα να χαθεί
Κι η βάρκα να τσακιστεί

Ο πόνος θα αντέξει τον πόνο
Και η αλήθεια τον δικό της
Μα…

Ένα όνειρο
Να πεθαίνει στο λυγμό της αυγής

Ποιος θα τ’ αντέξει;

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Αντίο


Οι άνθρωποι ανησυχούν πάρα πολύ μήπως κάνουν λάθος επιλογές, όταν εκείνο για το οποίο θα έπρεπε να ανησυχούν πραγματικά, είναι όταν δεν κάνουν καμία.

Μπορώ να σου πω πλέον με βεβαιότητα το λόγο που δεν έφευγα. Φοβόμουν. Σου είχα πει κάποτε: "Αυτό που φοβάμαι είναι μη πεθάνουν οι άνθρωποι που αγαπάω." Για αυτό δεν έφευγα. Και αυτό ένας μεταφορικός θάνατος είναι.. Αλλά, όχι πια, εγώ φεύγω και αν χαθείς και εσύ "άξιζε" να "πεθάνεις". Και επειδή τα μάλλον και τα κάπως ακούγονται δήθεν, σε χαιρετώ. Θα ήθελα πολύ να μη με αφήσεις να το κάνω, γιατί κατά βάθος όλοι πιστεύαμε στα παραμύθια όταν ήμασταν μικροί και κάποια τα φοβόμασταν, σε κάποια ψάχναμε την πριγκίπισσα και σε άλλα έναν ουτοπικό αληθινό κόσμο. Και επειδή είμαι ακόμη παιδί ψάχνω κάπου εκεί τη ζωή μου και ας φοβάμαι.. Αν δεν είσαι εκεί πια, θα το καταλάβω, κάτι ήταν λίγο, κάτι ήταν πολύ, τίποτα αρκετό. Μπορεί τελικά το όμορφο να είναι υποκειμενικό ακόμη και για εμάς, εμάς που κοιτάμε στα μάτια και είμαστε έξω από τις γυάλες τους. Μόνο για να καταλάβουμε...

Είναι και εκείνο το δίλημμα που λες να χάσεις λίγο από εσένα για να κρατήσεις το όμορφο που δε βρίσκεις συχνά.. Αλλά αξίζει τελικά; Τείνω όπως έναν απροσδιόριστο όριο από τη μία στο ναι και από την άλλη στο όχι. Μόνο για να καταλάβω...

Οι επιλογές μας τελικά μας καθορίζουν και αν η δική σου είναι η σιωπή, η δική μου είναι η επιστροφή. Αν ξέρεις να επιστρέψεις στο σημείο που χάθηκες, θα ξέρεις και να διαλέξεις άλλη διαδρομή.
Σε ευχαριστώ που χθες έκανες εκείνη τη βόλτα μαζί μου στη θάλασσα και ας ήταν στον Πειραιά. Δεν ήταν ωκεανός όπως είπες, ήταν όμως ένα καθρέφτισμα αυτού και ήταν αρκετό αυτή τη φορά.

Αντίο. Χωρίς κλάματα αυτή τη φορά, μόνο σκέψεις, σκέψεις που ελπίζεις το πρωί να χαθούν.

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Αναγέννηση


Είναι η αλήθεια που φοβόμαστε κάποιες φορές, αυτή και ότι την αγκαλιάζει γλυκά και ύπουλα. Όλα όσα έχει να φέρει μαζί της και όλα όσα έχει να πάρει. Και είναι πολλά. Τη φοβάσαι όπως το σκοτάδι και αυτό είναι ανόητο.

Δεν έχεις κανέναν να σου δείξει το δρόμο προς αυτήν και ξέρεις τη μοναδική έξοδο που θα σε απομακρύνει χιλιόμετρα μακριά. Όχι αρκετά για να εξαφανιστεί όμως. Και εκεί είναι που το σύμπαν επιζητεί λυσσασμένα μια λύση και μπορεί να ήσασταν δυο γειτονικά αστέρια σε έναν αστερισμό, αλλά ήσασταν έτη φωτός μακριά, όχι χιλιόμετρα... και ήταν ο θάνατος εκείνης που έμοιαζε με supernova, μια εκπληκτική λάμψη που δε θα μπορούσε να επιφέρει τίποτα πιο τρομακτικό από το απόλυτο σκοτάδι που θα μπορούσε να γεννήσει το απόλυτο φως, τα νέα άστρα. Αυτό το σκοτάδι που διαφέρει τόσο πολύ από αυτό της αλήθειας που προτιμάς. Είναι το τίποτα που φοβάσαι περισσότερο. Και τι θα κάνεις;

Είναι από τη μία ο θάνατος του αστεριού που ίσως παρέσυρε κάθε τι γύρω του μέσα σε ένα αχανές τίποτα και από την άλλη εσύ που προσπαθείς να σώσεις τις τελευταίες λάμψεις, εκεί στη γραμμή του ορίζοντα. Και ίσως να τα καταφέρεις, θα είναι αυτή τη φορά δίπλα σε σένα ο γεράκος να σου ψιθυρίσει πως “η λύση είναι η λάμψη που θα αναγνωρίσεις στο σκοτάδι της αλήθειας σου.” SN 2007bi
Μέχρι τότε ταξιδεύω στην απέναντι πλευρά του ορίζοντα κάπου στο χωροχρόνο, έτη φωτός μακριά.
Γιατί είσαι, είμαι, όλοι είμαστε... αστέρια. Ο θάνατός τους.. εμείς.
Το αξίζαμε άραγε;

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Χιονισμένος μονόδρομος



Είναι νύχτα και περπατάω σε ένα δρόμο κάπου μακριά. Δε θυμάμαι πώς βρέθηκα εδώ. Θυμάμαι πως ήθελα να χαθώ στις σκέψεις. Γύρω γύρω υπάρχουν μόνο δέντρα, νομίζεις πως είναι τόσο ήρεμο το μέρος και όμως έχει μια έντονη κίνηση, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε καράβι.
Έχει τόσο κρύο. Αισθάνεσαι τόση μοναξιά, τα δέντρα γέρνουν και τα κλαδιά κλαίνε. Το νερό μετακινείται και τα κύματα οργιάζουν. Ο αέρας ταξιδεύει και τα φύλλα ουρλιάζουν. Ίσως τελικά και να χάθηκα στις σκέψεις. Επικρατεί αναρχία. Και είναι που τη μια μέρα είσαι παραδομένη στον ήλιο και την άλλη χαμένη εδώ. Και θες να αποφασίσεις και να φύγεις και από τα δύο, να πας σε κάτι λιγότερο ακραίο και ας μην είναι αρκετό. Θα είναι ήρεμο. Ή μήπως θα είναι αρκετό, απλά εσύ έχεις μάθει να αδικείς;..
Και μετά είναι πάλι αυτά τα μάτια που πλησιάζουν και που μιλάνε ασταμάτητα, τόση σιωπή και παρακαλάς για λίγη ακόμη.. λίγη μόνο. Και είναι έτσι όπως πέφτει το χιόνι που σε κάνει να χαμογελάς και τα καταφέρνεις για μια στιγμή. Μια στιγμή. Θέλω λίγο παραπάνω. Λιγάκι.
Πάμε μια βόλτα.
Πάμε. (ακόμη μία...)
Είσαι ο άνθρωπός μου.
Είσαι τα πάντα.
Και πάλι σκέφτεσαι πώς θα φύγεις από το μονόδρομο…;
Δύο είναι οι κατευθύνσεις. Η μία λέει να συνεχίσεις και όπου βγάλει, αλλά φαίνεται ατέλειωτος ο δρόμος, ο καιρός είναι απρόβλεπτος, τα συναισθήματα πολλά και ανακατεμένα και από την άλλη είναι η επιστροφή πίσω, πολύ πίσω, μετράς χρόνια πλέον... Τόσο πίσω που χαμογελούσες χαζά. Η διαδρομή αυτή έχει πόνο πολύ, περνάς από τις ίδιες πονεμένες και αγαπημένες στιγμές, αφήνεις δάκρυα, χαμόγελα και λυγμούς, αλλά ξέρεις πως φτάνεις σε ξέφωτο. Και είναι τα πουλιά που θα κελαηδούν, ο ήλιος σταθερός να κρύβεται μόνο από σύννεφα και τα συναισθήματα κάπου στη χαρά, μάλλον όχι ευτυχία, χαρά και ηρεμία. Να πάρεις τον δίπλα δρόμο, να προχωρήσεις, να στρίψεις, να επιλέξεις, να πας τυχαία και ίσως χρόνια μετά.. ίσως.. να βρεις πως τελικά δεν ήταν μονόδρομος.
Τι θα αντέξεις;

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Καλό μήνα

- Τι έγινε;
- Δε βλέπεις;
- Τι να δω δηλαδή;
- Μπαίνει σήμερα ένας σε ένα αμφιθέατρο να σου πει ότι η αστυνομία ρίχνει χωρίς λόγο τα "χημικά" της και πως πρέπει να κάνεις κάτι και να αντισταθείς, ότι έχουν ξεφύγει και ότι η κυβέρνηση το επικροτεί και το επιζητά.
- ...
- Μετά βλέπεις δίπλα κάποιους να βρίζουν τους "μπάτσους" και αναρωτιέσαι κατά πόσο "πρόβατα" έχουν καταντήσει αυτοί, όταν εχθές το βράδυ άκουγες πως ρίξανε μολότοφ σε αστυνομικό χωρίς να προκαλέσει ο ίδιος. Και το χειρότερο; Γυρνάς στο σπίτι και κάποιος άλλος αστυνομικός σκοτώθηκε. Εσύ φίλε που δε καταλαβαίνω γιατί τους κατηγορείς, πες μου σε παρακαλώ, σε ποιον κόσμο ζεις;
- Μήπως να ρωτήσεις τον εαυτό σου;
- Το ότι έτσι συμβαίνει αιώνες τώρα, δε σημαίνει πως μπορώ να συμβιβαστώ, ξέρεις.
- Όχι, αλλά θα το κάνεις.
- Θα προσπαθήσω να το αποφύγω.
- Και εκείνος ο τύπος ποιος ήταν;
- Φυλλάδια... μοιράζουν φυλλάδια και ενώ σου λένε σε αυτά ότι η δημοκρατία σου δεν ισχύει και πως την καταπατάν και ότι πρέπει να κάνεις κάτι, να τους ακολουθήσεις -γιατί αυτή παρουσιάζουν ως μοναδική λύση- οι ίδιοι τα αναιρούν.

Όχι φίλε δε θα πάρω. Καλή σου μέρα.

Υ.Γ. Φυσικά και όχι.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Σκοτάδι φωτός

Θέλω να χαθώ
Να χαθώ στο σκοτάδι
Και εσύ να με βρεις
Να με βρεις στο φως της ψυχής

Δεν είναι νύχτες που ζητώ
Ούτε και μοναξιές
Μονάχα ήλιους
Ήλιους να φωτίζουν τους δρόμους
Δρόμους που ακολουθούμε
Που επιλέγουμε και αναζητούμε

Επέστρεψε σε ηλιαχτίδες
και εγώ θα σε πιστέψω
ακόμη μια φορά
γιατί μπορώ, γιατί θέλω
γιατί σ’ αγαπώ.

Και αν δεν επιστρέψεις, τότε θα φύγω, θα σου ζητήσω να εξαφανιστείς, να χαθώ και εγώ στο σκοτάδι για να εκτιμήσω το φως, για να βρω τους ήλιους που χαθήκανε εκείνα τα βράδια. Είναι αυτή η σκέψη που τριγυρίζει στο μυαλό, και αυτό το δάκρυ που επιμένει να εμφανιστεί και μια απόφαση που πρέπει να παρθεί για να μη χαθώ εγώ στην ανυπαρξία τελικά. Είναι πολλά. Και πώς να αντέξει μια ψυχή;

- Θα αντέξεις, είναι επιβίωση. Ας πιούμε ένα ποτήρι κρασί.
- Όχι, όχι δε έφτασε ακόμη η ώρα της απόφασης. Λίγες μέρες μόνο, λίγες,... αυτή τη φορά μετρημένες.

Μια αγκαλιά, μονάχα, να αντέξω το ταξίδι.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Αυτός


Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Να καταλήξουμε κάπου. Είναι αυτός και εκείνος. Είναι μια απουσία και μια αγκαλιά. Είναι μια ψυχή και μια αδυναμία. Είναι ένα μυαλό και ένα πρόσωπο. Είναι πολλά και είναι ελάχιστα. Όλα γίνονται για μια δόση αγκαλιάς. Και όταν η δόση είναι αρκετή.. τότε κάθε τι δεύτερο και εκείνο μάλλον περιττό. Και εκεί που το κάτι γίνεται περιττό, καλείσαι να ξανακάνεις το περιττό κάτι. Όχι γιατί δε μπορείς αλλιώς, μάλλον δε θες. Γιατί σε λίγο η δόση θα εξασθενίσει και τότε θα είναι το τίποτα αυτό που όμως είναι αρκετό. Και πάλι μελαγχολία. Και πώς να βγεις από αυτήν όταν οι στιγμές είναι ελάχιστες;

Ας είναι μια καρδιά
καλά κρυμμένη
και μια ζωή
να περιμένει.

Ίσως κάποτε
ίσως να λάμψει το τίποτα
ή το απόλυτο
να γίνει αυτό που προσπαθεί.

Ας είναι μια μέρα
να ζήσουμε
να Νοιώσουμε
να μείνουμε.

Μια παραδοχή αλήθειας, τίποτα παραπάνω.


Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Εσύ


Με κοιτάς που φεύγω.. Είπαμε. Ειρωνεία. Όχι με αυτό το βλέμμα... Δε μπορεί αλήθεια να στεναχωριέσαι, ούτε να ξαφνιάζεσαι. Απλά δε μπορεί. Τι νόμιζες δηλαδή; Πώς ο χρόνος σταματά, ότι οι άνθρωποι είναι ρομπότ, ή πως θα έχεις μια αιωνιότητα μπροστά σου;

Τίποτα από όλα αυτά δε συμβαίνει. Δεν είμαι καμιά χιονάτη ή σταχτοπούτα και εσύ κανένας πρίγκηπας που θα με σώσει. Κανένας.

- Κάτσε λίγο να μιλήσουμε. Μου έλειψες.
Αλήθεια; Και εγώ που νόμιζα πως με σκότωσες... Δεν έχω χρόνο, όχι για σένα. Είχες κάτι λιγότερο από την αιωνιότητα και διάλεξες την ανυπαρξία, είχα κάτι περισσότερο από στιγμές και διάλεξα την ευτυχία. Επιλογές σε μια στιγμή, επιλογές ζωής.

- Λίγο μόνο.

Μια τελευταία στιγμή για μας. Συνειδητοποίηση.
"Θεέ μου, τι έκανα;"
Τώρα είναι αργά. Πολύ αργά για σένα. Η αιωνιότητα τελειώνει. Μπες στη ζωή, διεκδίκησε, ερωτεύσου και μετά επέστρεψε. Ίσως δημιουργήσεις την ευκαιρία σου, ίσως εκτιμήσεις τη "ζωή" σου. Ίσως να κερδίσεις την αιωνιότητα του έρωτα και όχι της ανυπαρξίας.

Ίσως.
Άσε με να φύγω πριν έχουμε φονικό.

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Όχι... όχι για μας.

Μια σκιά, η απογοήτευση, σε έναν τοίχο κολλημένη να τρεμοπαίζει, τα μάτια βαριά κλείνουν να την αποφύγουν, το φως βοηθάει και οικειοθελώς σβήνει, σβήνει και μαζί χάνεται η απογοήτευση. Όχι πως δεν την περίμενα. Λίγο χρόνο μόνο να την ξεπεράσω.

- Μη φοβάσαι.

- Δε φοβάμαι.

- Τα μάτια σου σε προδίδουν...

Δε φοβάμαι...

Είναι που ο έρωτας δεν είναι για εμάς, για εμένα. Είναι που σε ερωτεύτηκα μια φορά και ξύπνησα χαμένη σε ένα δάσος, ματωμένη από τα τριαντάφυλλα που μου πρόσφερες. Είναι που κάποια βράδια λείπεις τόσο πολύ.. Είναι που ξέρω πως δε θα επιστρέψεις και ας είσαι ήδη εδώ, είναι πολλά.

- Πάμε για καφέ.

Όχι πάλι... μην επιστρέφεις, δε θα αντέξω τη φυγή και ας είναι με παρέα αυτή τη φορά.

- Δε μπορώ σήμερα.

- :-(

Έχει διαφορά, φυσικά και έχει. Όχι όμως απόψε, όχι.. είμαι μαζί σου. Τα πράγματα είναι απλά, πολύ απλά. Η αγκαλιά σου είναι γλυκιά, ειλικρινής, χωρίς μυστήρια, χωρίς πόνο κρυμμένο, χωρίς δάκρυα σφιγμένα. Για αυτό σε λατρεύω. Για την αλήθεια που προσφέρεις, τη γαλήνη, την ομορφιά, τα ήσυχα βράδια κάτω από τα αστέρια, χωρίς βαριές παρεξηγήσεις, που μπορούν να σβήσουν όταν το φως χαθεί, που δε θα πρέπει το ξημέρωμα να συγχωρέσω, γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς, που δε θα της μάθεις ποτέ, γιατί δε θες, γιατί δε μπορώ.


Μόνο μη βρέξει και σε παρακαλώ... μην εμφανιστείς, όχι αύριο.