Κυριακή 23 Αυγούστου 2015

Μέχρι τότε

Μου λείπεις. Όταν σε βλέπω θέλω τόσο πολύ να στο πω, μα ξέρω πως δεν έχει νόημα. Ξέρω κάποιες φορές η τύχη μας τα φέρνει έτσι, που δε μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Πιθανότατα αυτές οι φορές να είναι ελάχιστες ή ακόμη να μην έχουμε το κουράγιο, την πίστη ή την δύναμη να τις αλλάξουμε βασιζόμενοι σε ένα προαίσθημα. Απλά ελπίζω να μην αργήσει η φορά που θα σε γνωρίσω ξανά από την αρχή, όχι εσένα συγκεκριμένα αλλά εσένα που θα αντιπροσωπεύεις όλα αυτά που αντιπροσώπευες. Φοβάμαι, πως αργεί αυτή η στιγμή, η στιγμή που η τύχη θα μας τα φέρει πάλι αλλιώς, λίγο πιο αισιόδοξα, λίγο πιο παραμυθένια.

Χαζεύω τη θάλασσα και θυμάμαι εκείνη τη μέρα που χαζεύαμε μαζί τα φώτα της πόλης με ένα ποτήρι κρασί, ένα χαμόγελο και μια αδικαιολόγητη αισιοδοξία, αφέλεια θα την ονόμαζα τώρα. Χαμογελάω για εκείνη τη στιγμή, δακρύζω για την αφέλειά μας και κλαίω για τις στιγμές που δε ζήσαμε.

Ελπίζω σε εκείνον να εμφανιστεί ξανά, μα τούτη τη φορά να είναι λίγο πιο πραγματικός, να θυμίζει αυτό που αντιπροσωπεύεις και να είναι εδώ.


Σου σκάω ένα χαμόγελο για καληνύχτα και ελπίζω απόψε να μη σ’ ονειρευτώ ξανά.