Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Αναγέννηση


Είναι η αλήθεια που φοβόμαστε κάποιες φορές, αυτή και ότι την αγκαλιάζει γλυκά και ύπουλα. Όλα όσα έχει να φέρει μαζί της και όλα όσα έχει να πάρει. Και είναι πολλά. Τη φοβάσαι όπως το σκοτάδι και αυτό είναι ανόητο.

Δεν έχεις κανέναν να σου δείξει το δρόμο προς αυτήν και ξέρεις τη μοναδική έξοδο που θα σε απομακρύνει χιλιόμετρα μακριά. Όχι αρκετά για να εξαφανιστεί όμως. Και εκεί είναι που το σύμπαν επιζητεί λυσσασμένα μια λύση και μπορεί να ήσασταν δυο γειτονικά αστέρια σε έναν αστερισμό, αλλά ήσασταν έτη φωτός μακριά, όχι χιλιόμετρα... και ήταν ο θάνατος εκείνης που έμοιαζε με supernova, μια εκπληκτική λάμψη που δε θα μπορούσε να επιφέρει τίποτα πιο τρομακτικό από το απόλυτο σκοτάδι που θα μπορούσε να γεννήσει το απόλυτο φως, τα νέα άστρα. Αυτό το σκοτάδι που διαφέρει τόσο πολύ από αυτό της αλήθειας που προτιμάς. Είναι το τίποτα που φοβάσαι περισσότερο. Και τι θα κάνεις;

Είναι από τη μία ο θάνατος του αστεριού που ίσως παρέσυρε κάθε τι γύρω του μέσα σε ένα αχανές τίποτα και από την άλλη εσύ που προσπαθείς να σώσεις τις τελευταίες λάμψεις, εκεί στη γραμμή του ορίζοντα. Και ίσως να τα καταφέρεις, θα είναι αυτή τη φορά δίπλα σε σένα ο γεράκος να σου ψιθυρίσει πως “η λύση είναι η λάμψη που θα αναγνωρίσεις στο σκοτάδι της αλήθειας σου.” SN 2007bi
Μέχρι τότε ταξιδεύω στην απέναντι πλευρά του ορίζοντα κάπου στο χωροχρόνο, έτη φωτός μακριά.
Γιατί είσαι, είμαι, όλοι είμαστε... αστέρια. Ο θάνατός τους.. εμείς.
Το αξίζαμε άραγε;

Δεν υπάρχουν σχόλια: