Και να ύστερα από πολλές περιπλανήσεις βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, είναι ένα παγωμένο βράδυ Δεκέβρη ίσως είναι η τελευταία νύχτα. Βρισκόμαστε εδώ για να σου πω "πως μόνο ένα βράδυ ενίωσα τόση ζεστασία, στο άκουσμα το σε αγαπάω", ξέρεις ήταν τόσο ωραίο. Ο κόσμος μόλις είχε αρχίσει να κόβει τις συνηθισμένες του βόλτες, τι με νοιάζει εμένα ο κόσμος είναι ακατανοήτος, χυδαίος, είμαι ξεγραμμένος ακόμα και από αυτό που λένε ζωή. Όταν είπες χωρίζουμε αισθάνθηκα ότι ήμουν πιόνι, ότι τα λόγια δε μετρούν και μάλιστα οι πράξεις, όμως ξαναγύρισα πίσω στη μελαγχολία και στο πόνο μου. Δε με νοιάζει αν θυμάσαι το ονομά μου αφού πλέον όλοι ξένοι είμαστε, ένα θα θυμάμαι από έσενα παίξε, χάσε, κλάψε, σβήσε, γέλα.. Τελικά έμεινα μόνος να κυνηγώ φαντάσματα και να υπερασπίζομαι όνειρα..
Γράμμα σε μια ψυχή που ξεκίνησε για το μεγάλο της ταξίδι,ταξίδι στην αιωνιόητα, αιωνιότητα των σκέψεών μαςαιωνιότητα αγάπης, αγάπης κατοικούμενης στις καρδιές μας.
Πάλευες, πάλευες για μια ζωή, τη ζωή σου Ήλπιζες, ήλπιζες για μια ζωή, ζωή των άλλων.
Το χαμόγελο σου, χαμόγελο βγαλμένο από παραμύθι η ψυχή σου, ψυχή αγνή, αγνή σαν το κρίνο
Ο αρχάγγελος ήρθε σε σένα κρίνο να φέρει τον πόνο σου ξέρει μαζί του σε παίρνει.
Αγώνας... αγώνας πόνου, με πόση δύναμη τη νίκη πλησίαζες με τι πυγμή τη νίκη διεκδικούσες.
Νίκησες τελικά, ναι νίκησες τον πονό, τη ζωή ξεπέρασες, την αιώνιότητα έφτασες.
Και ο άγγελος μαζί του σε πήρε σε κείνον έμοιαζες, έμοιαζες πολύ...
Αγάπησες τον κόσμο, βοήθησες εκείνους, χαμόγελα σκόρπισες, ψυχές εγκλώβισες
Ψυχή μεγάλη, καρδιά γεμάτη ζωή μικρή, πόνος πολύς, φίλοι καλή, γιορτή πικρή ζωή μικρή, πόνος πολύς
Ταξιδεύεις, στον ουρανό για τον παράδεισσο πηγαίνεις ανάμνηση μένεις για τον παράδεισο πηγαίνεις.
Χαμογελάς, τους χαιρετάς Δάκρυα πολλά, δε σε διακρίνουν τους συγχωρείς και περιμένεις διαμάντι είσαι και γυαλίζεις, γυαλίζεις σε κάθε τους δάκρυ, δάκρυ πονόβρεχτο στα πρόσωπά τους, δάκρυ αγάπης στο πρόσωπό σου.
Ξαπλωμένη εκεί, εκεί άγγελε, με μάτια κλειστά, πρόσωπο αγγελικό, καρδιά ακίνητη.. σταματημένη.
Όλοι γύρω σου για σενα ψελνουν μικρή μου, όλοι γύρω σου για θαύμα ελπίζουν μικρή μου.
Το σώμα εκεί, φανερό. Η ψυχή δίπλα τους, κρυφή. Σε αισθάνονται και ελπίζουν, δε σε βλέπουν και κλαίνε.
Φτιάχνεις ενα βασίλειο, το σπίτι σου στον ουρανό. Τους κοιτάς από ψηλά, μια αγκαλιά θες να του κάνεις...
"Καλά είμαι, μη στεναχωριέστε, μόνο να με θυμάστε, να με θυμάστε και εγώ σε βασίλεια θα ζω..." να τους πεις μοναχα και ύστερα να χαθεις, να χαθείς στο βασίλειό σου, βασίλειο της ψυχής, βασίλειο ανάμνησης, βασίλειο θανάτου...
Και εκείνος, η αγάπη σου εκεί, εκεί κοντά... υπερνίκησε τα πάντα, κοντά σε σένα πάλευε
του έδινες δύναμη, δύναμη ψυχής, αγκίγματα, αγκίγματα καρδιάς.
Και εκείνος, αχ εκείνος σε αγαπάει τόσο, σε αγκαλιάζει, σε φιλάει τον κοιτάς χαμογελάς.
Μαζί εκεί, να παλεύεται για έναν αγώνα, αγώνα αγάπης αγώνα ζωής.
Είσαι εδώ, για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό αισθάνομαι έντονα την παρουσία σου, τη ζεστασιά σου. Καυτή αναπνοή, εκφραστικό βλέμμα, χαμόγελο βγαλμένο από παραμύθι. Η παρουσία σου, το ταξίδι μου. Ταξίδι πίσω στο χρόνο, σ' εκείνη την Αυγουστιάτικη μέρα, σ' εκείνο το απόγευμα, θεέ μου, πόσο γνώριμα όλα αυτά. Ταξίδι στη ζωή.
Σε κοιτώ ___________________Με κοιτάς Σε παρατηρώ________________Μ' αγκαλιάζεις Χάνομαι ___________________Με φιλάς Ταξιδεύω ___________________Σταματάς Σε θυμάμαι __________________Με θυμάσαι __________Θεέ μου πόσο μου 'λειψε_________
Καθόμαστε εκεί, δεν υπάρχει τίποτα άλλο, δε βλέπω τίποτα, εκτός από εσένα, αισθάνομαι την παρουσία σου και μου είναι αρκετό... Πόσο μου 'λειψε η παρέα σου άραγε...;
Ανοίγει η αυλαία, εμείς πρωταγωνιστές σε ένα θέατρο που ίσως διαλέξαμε μόνοι μας, στο θέατρο του παραλόγου. Τα φώτα σβήνουν, προβολείς...
Όχι καρδιά μου, όχι ανάκριση, γλυκιά ομιλία, γλυκιά παρουσία αυτό ζητώ, αυτό σε παρακαλώ μη χαμηλώνεις το βλέμμα μη ξεχνάς εμενα
Η παράσταση αρχίζει... διηγητής η ανάμνηση, ομιλητής εσύ, πλοκή η ζωή μας, οι στιγμές μας, κοινό οι καρδιές μας, σενάριο... χαμένο, τώρα εσύ είσαι ο συγγραφέας, γράφεις για εμάς, μα χάνεσαι στη θάλασσα των λέξεων, της αγάπης. Πεθαίνεις μια στιγμή. Βιάζεσαι η αυλαία έχει σηκωθεί. Αυτοσχεδιάζεις. και... με κοιτάς. Μιλάς, προσπαθείς να μου εξηγήσεις, νομίζω απομακρύνεσαι, μπέρδεψες τους ρόλους, είσαι πια ο φόβος σου, η φυγή που δεν ήθελες ποτέ, αλλά πάντα φοβόσουν... Προσπαθώ να σε σταματήσω, αλλά... έχεις γίνει ένα με το ρόλο, αντικαθιστάς κάθε όνειρό σου με εφιάλτη, κάθε ελπίδα με στάχτη, κάθε τι δικό σου με του κόσμου την ασχήμια.
Η παρουσία σου υπαρκτή, αλλά επιβλητική. Η απουσία σου υπαρκτή, αλλά εφιαλτική.
Φοβάμαι. Κοίτα με για μια στιγμή, μια στιγμή μονάχα και με φτάνεις, λίγο ακόμα ψυχή μου... όχι μη τρομάζεις, μη φεύγεις πάλι, μη χάνεσαι στο τίποτα... όχι τώρα. Όχι τώρα που επέστρεψες. Κοίτα με. Μονάχα για μια στιγμή.
Η παρασταση τελειώνει... το κοινό, αποηγοητευμενο... γύρνα για το χαιρετισμό, γύρνα για το ρόλο σου, γύρνα για την αγάπη σου... Στάσου. Για μια στιγμή μονάχα.
Η αυλαία έχει πέσει. Επιβλητική. Βαριά. Θανάσιμη. Και εσύ χάθηκες για πάντα και εγω... Έγω πέθανα για μια στιγμή, χάθηκα για μια ζωή.
