Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Εσύ


Με κοιτάς που φεύγω.. Είπαμε. Ειρωνεία. Όχι με αυτό το βλέμμα... Δε μπορεί αλήθεια να στεναχωριέσαι, ούτε να ξαφνιάζεσαι. Απλά δε μπορεί. Τι νόμιζες δηλαδή; Πώς ο χρόνος σταματά, ότι οι άνθρωποι είναι ρομπότ, ή πως θα έχεις μια αιωνιότητα μπροστά σου;

Τίποτα από όλα αυτά δε συμβαίνει. Δεν είμαι καμιά χιονάτη ή σταχτοπούτα και εσύ κανένας πρίγκηπας που θα με σώσει. Κανένας.

- Κάτσε λίγο να μιλήσουμε. Μου έλειψες.
Αλήθεια; Και εγώ που νόμιζα πως με σκότωσες... Δεν έχω χρόνο, όχι για σένα. Είχες κάτι λιγότερο από την αιωνιότητα και διάλεξες την ανυπαρξία, είχα κάτι περισσότερο από στιγμές και διάλεξα την ευτυχία. Επιλογές σε μια στιγμή, επιλογές ζωής.

- Λίγο μόνο.

Μια τελευταία στιγμή για μας. Συνειδητοποίηση.
"Θεέ μου, τι έκανα;"
Τώρα είναι αργά. Πολύ αργά για σένα. Η αιωνιότητα τελειώνει. Μπες στη ζωή, διεκδίκησε, ερωτεύσου και μετά επέστρεψε. Ίσως δημιουργήσεις την ευκαιρία σου, ίσως εκτιμήσεις τη "ζωή" σου. Ίσως να κερδίσεις την αιωνιότητα του έρωτα και όχι της ανυπαρξίας.

Ίσως.
Άσε με να φύγω πριν έχουμε φονικό.

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Όχι... όχι για μας.

Μια σκιά, η απογοήτευση, σε έναν τοίχο κολλημένη να τρεμοπαίζει, τα μάτια βαριά κλείνουν να την αποφύγουν, το φως βοηθάει και οικειοθελώς σβήνει, σβήνει και μαζί χάνεται η απογοήτευση. Όχι πως δεν την περίμενα. Λίγο χρόνο μόνο να την ξεπεράσω.

- Μη φοβάσαι.

- Δε φοβάμαι.

- Τα μάτια σου σε προδίδουν...

Δε φοβάμαι...

Είναι που ο έρωτας δεν είναι για εμάς, για εμένα. Είναι που σε ερωτεύτηκα μια φορά και ξύπνησα χαμένη σε ένα δάσος, ματωμένη από τα τριαντάφυλλα που μου πρόσφερες. Είναι που κάποια βράδια λείπεις τόσο πολύ.. Είναι που ξέρω πως δε θα επιστρέψεις και ας είσαι ήδη εδώ, είναι πολλά.

- Πάμε για καφέ.

Όχι πάλι... μην επιστρέφεις, δε θα αντέξω τη φυγή και ας είναι με παρέα αυτή τη φορά.

- Δε μπορώ σήμερα.

- :-(

Έχει διαφορά, φυσικά και έχει. Όχι όμως απόψε, όχι.. είμαι μαζί σου. Τα πράγματα είναι απλά, πολύ απλά. Η αγκαλιά σου είναι γλυκιά, ειλικρινής, χωρίς μυστήρια, χωρίς πόνο κρυμμένο, χωρίς δάκρυα σφιγμένα. Για αυτό σε λατρεύω. Για την αλήθεια που προσφέρεις, τη γαλήνη, την ομορφιά, τα ήσυχα βράδια κάτω από τα αστέρια, χωρίς βαριές παρεξηγήσεις, που μπορούν να σβήσουν όταν το φως χαθεί, που δε θα πρέπει το ξημέρωμα να συγχωρέσω, γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς, που δε θα της μάθεις ποτέ, γιατί δε θες, γιατί δε μπορώ.


Μόνο μη βρέξει και σε παρακαλώ... μην εμφανιστείς, όχι αύριο.