tag:blogger.com,1999:blog-44280694437711512612024-02-07T07:30:35.697+02:00Οι Εφιάλτες ΞαναζωντανεύουνΕφιάλτηςhttp://www.blogger.com/profile/08672809928285767190noreply@blogger.comBlogger186125tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-55150267367567746702016-01-18T23:06:00.002+02:002016-01-18T23:06:39.721+02:00Για χάρη...
Απόψε, κρυώνεις. Ξαπλώνεις για μια στιγμή, να αφήσεις ένα δευτερόλεπτο την
κούραση σου να ξεχαστεί, όμως, δεν κρατιέσαι και δακρύζεις, κλαις.
Γιατί; Ρωτάς τον εαυτό σου, αλλά καμιά απάντηση, μονάχα μια καταιγίδα
σκέψεων, πολλά αν, γιατί, πώς. Προσπαθείς να βάλεις μια τάξη, μια ισορροπία
στην σκέψη, γιατί γνωρίζεις ότι οι σκέψεις δεν έχουν λογική. Μερικές εβδομάδες
πριν γέλαγες με αυτές Meniahttp://www.blogger.com/profile/04795363063032430563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-82532426462661465552015-09-30T23:55:00.001+03:002015-09-30T23:55:11.611+03:00Πεφταστέρι
Κοιτώ το φεγγάρι που καθρεφτίζεται
στο πάτωμα και φαίνεται τόσο όμορφο. Σηκώνομαι, κατευθύνομαι προς το παράθυρο
και χαζεύω τη νύχτα. Έχει δροσιά, οριακά κρυώνεις. Τα φώτα της πόλης τρεμοπαίζουν
και τα αστέρια χορεύουν στον δικό τους ρυθμό. Μοιάζουν τόσο τυχαία
διασκορπισμένα, αλλά είναι όλα ακριβώς εκεί που πρέπει. Σε ασφαλείς αποστάσεις
από τη σύγκρουση, σε μια αρμονική κίνηση στο δικό Meniahttp://www.blogger.com/profile/04795363063032430563noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-13637862822835738042015-08-23T22:38:00.000+03:002015-08-23T22:38:28.440+03:00Μέχρι τότε
Μου λείπεις. Όταν σε βλέπω θέλω
τόσο πολύ να στο πω, μα ξέρω πως δεν έχει νόημα. Ξέρω κάποιες φορές η τύχη μας
τα φέρνει έτσι, που δε μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Πιθανότατα αυτές οι
φορές να είναι ελάχιστες ή ακόμη να μην έχουμε το κουράγιο, την πίστη ή την
δύναμη να τις αλλάξουμε βασιζόμενοι σε ένα προαίσθημα. Απλά ελπίζω να μην
αργήσει η φορά που θα σε γνωρίσω ξανά από την αρχή, όχι Meniahttp://www.blogger.com/profile/04795363063032430563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-62875954470126565352015-02-02T00:54:00.001+02:002015-02-02T00:54:07.261+02:00Καλή τύχη!
Σήμερα ο αέρας ξεσήκωσε, κάθε φύλλο, κάθε κλαδί και δέντρο και μαζί τόσες σκέψεις που στεκόντουσαν εκεί στη γωνία σα μαλωμένες και περίμεναν. Σκέψεις που από τη μία δεν ήθελες να παραδεχτείς γιατί σε οδηγούν σε μία νέα διαδρομή και βασικότερα σε άλλους ανθρώπους και από την άλλη έχουν γίνει τέτοιο κτήμα σου πια που η παρουσία τους έχει γίνει ασφυκτική.
Σκέφτεσαι αν θα πρέπει να τις Meniahttp://www.blogger.com/profile/04795363063032430563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-7787163480043695852014-02-26T03:23:00.000+02:002014-02-26T03:23:17.870+02:00Just a little I do
Στέκεσαι εκεί, κρυμμένος πίσω από το γκρίζο σου πέπλο, αγέρωχος, απέραντος. Προσπαθώ να σε κοιτάξω στα μάτια κι ας τυφλωθώ, αλλά είσαι χαμένος σε έναν άλλο κόσμο μακριά από τον δικό μου. Ξυπνάω λίγο πριν το χάραμα ελπίζοντας πως θα ξυπνήσεις δίπλα μου, αλλά λείπεις. Γνωρίζαμε κι οι δύο την κατάληξη αυτή πριν ακόμη πούμε το τελευταίο μας αντίο, αλλά πώς να πιστέψεις ότι αυτό που τόσο καιρόMeniahttp://www.blogger.com/profile/04795363063032430563noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-61478054383953565472013-12-06T23:33:00.000+02:002013-12-06T23:39:14.960+02:00Ένας κομπάρσος στη θέση πρωταγωνιστή
Μια μέρα, όπως η σημερινή είναι που σου λείπει εκείνη η αγκαλιά. Χαζεύεις τον έναστρο ουρανό ελπίζοντας πως οι σκέψεις θα εξαφανιστούν μέσα στο αχανές μαύρο του, που σήμερα, ούτε ένα σύννεφο δε το προσβάλλει. Ανοίγεις το παράθυρο να πάρεις μια ανάσα, το κρύο είναι τσουχτερό και σε διαπερνά και μαζί με αυτό κατακλύζεσαι από τις αναμνήσεις σου. Σου θυμίζει το κρύο εκείνης της νύχτας.
Meniahttp://www.blogger.com/profile/04795363063032430563noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-39145381535655605922013-09-26T01:36:00.000+03:002013-09-26T01:36:43.186+03:00Συννεφιά
Και εκεί που η ηλιαχτίδα χάιδευε τα μάγουλό μας, πετάγεται το σύννεφο και την κρύβει. Κοιτάς προς τον ουρανό και αυτός μαυρίζει. Νιώθεις σταγόνες πια στο πρόσωπό σου... αλλά δε βρέχει. Είναι τα δάκρυά σου που κυλάνε και δε ξέρεις γιατί. Το φεγγάρι, κάπως άδειο, κρέμεται στον έναστρο ουρανό που σήμερα είναι τόσο καθαρός και οι αστερισμοί τόσο εύκολο να τους εντοπίσεις και λες Meniahttp://www.blogger.com/profile/04795363063032430563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-37769041035662379342013-09-02T21:57:00.001+03:002016-01-21T01:13:29.402+02:00Ηλιαχτίδα
Θέλω να σου γράψω.
Θέλω να σου πω πολλά.
Θέλω να σε μαλώσω, να σε συγχαρώ, να σε αγκαλιάσω,να σου πω ότι σε αγαπώ.
Ξέρω πως με ενέπνευσες.
Ξέρω πως εξέπληξες.
Ξέρω πως με απογοήτευσες, πως με ενθάρρυνες, με κέρδισες, με λάτρεψες γνωρίζοντάς με.
Ας κάτσουμε..
ή καλύτερα, ας τρέξουμε, ας μας παρασύρει ο άνεμος, να μας πετάξει στη θάλασσα, να κολυμπήσουμε γυμνοί, να καούμε στον ήλιοMeniahttp://www.blogger.com/profile/04795363063032430563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-48635066743379008872013-05-31T00:35:00.003+03:002013-05-31T00:35:43.198+03:00Just smile!
Περασμένες δώδεκα πια, η νύχτα ζεστή και το χαμόγελο εμφανές στο πρόσωπό σου. Μου είχε λείψει ξέρεις, πολύ. Σου πάει, κοίταξε γύρω σου, τα χελιδόνια τραγουδάνε μαζί σου, οι τουλίπες ανθίζουν στο φως σου κι εσύ, γεμίζεις τη ζωή μου ευτυχία. Βρήκες το δρόμο σου τελικά. Αναρωτιέμαι αν ήταν εκείνα τα σκοτεινά δρομάκια που σε έβγαλαν κάπου, εκείνος ο πόνος της απώλειας, το μαράζι του έρωτα, ή Meniahttp://www.blogger.com/profile/04795363063032430563noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-74500276024442105792012-12-06T00:20:00.001+02:002013-06-15T22:47:55.308+03:00Your love.
Θέλω εκείνη τη βόλτα, εκείνη τη
νύχτα, τη θάλασσα που αγάπησα. Εσένα που αγκάλιασα. Αυτό. Εκείνες τις ματζόρε
νότες που έμαθα αγκαλιά με τις μινόρε. Μόνο αυτό θέλω. Κι αυτή την καταιγίδα
συναισθημάτων με τη μυρωδιά βανίλιας και τη ζέστη που πρόσφερες μαζί με την
ψυχή σου.
Αυτό το βράδυ μου λείπεις εσύ κι εκείνη
η στιγμή. Η ζάλη από τα ποτά και η δροσιά από τα πεύκα, τα μπερδεμένα Meniahttp://www.blogger.com/profile/04795363063032430563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-26143175915907041502012-09-24T01:30:00.002+03:002012-09-24T01:30:22.506+03:00Μινόρε
Τη ρωτάω, "γιατί;" και κοιταζόμαστε δειλά, ντροπιασμένα, εγώ για τον εαυτό της κι εκείνη για το δικό μου. Πονάω, ψιθυρίζει. Αυτή η υπέροχη γεύση που δε μπόρεσε ποτέ να γευτεί, αυτό το υπέροχο. Βλέπεις, πως έχει φύγει, ξεκάθαρα, τώρα πια το ξέρεις και αυτό σε πονάει ακόμη περισσότερο.
Λυπάμαι. Με κοιτάς ικετευτικά και σε κοιτώ ανήμπορη, μουδιασμένη σε κάθε μου διάσταση, αδύνατη να Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-40282237857473746242012-09-12T13:10:00.002+03:002012-09-12T23:57:19.227+03:00Το μονόγραμμα
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενοΠάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιάΤό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιάΨηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδεςΤά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνειΠάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνειΤό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώΕπειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώΠάντα εσύ τό νόμισμα καί Unknownnoreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-59715851544929906412012-07-26T02:22:00.001+03:002012-07-26T02:22:41.145+03:00Καληνύχτα..
Όλη μας η ζωή στιγμές, στιγμές γεμάτες με μυρωδιές και ρουμπινί χρώματα, στιγμές ικανές για να θυμάσαι, για να μαζεύεις σε εκείνο το μουσικό κουτί που σου είχε χαρίσει κάποτε Εκείνος. Σκέφτομαι μερικές φορές εκείνον τον παππούλη που είχε ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ να μου δώσει, μα άφηνε στον αποχωρισμό του ένα μειδίαμα, ένα μειδίαμα τόσο γλυκό που θαρρούσες πως θαUnknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-22099684011849269762012-06-30T17:24:00.004+03:002012-06-30T17:28:27.735+03:00«Ξυπόλητος στα συντρίμμια ενός έρωτα»
- Σε περιμένω έξω από το σινεμά.
- Ξεκινάω.
Είχε ξεχάσει πώς είναι να συνομιλεί μαζί της. Όλον αυτό τον καιρό προσπαθούσε να θυμηθεί το πρόσωπό της, αφήνοντας το χρόνο να κάνει καλά τη δουλειά του. Τώρα θα την έβλεπε ξανά.
Είχε ξεχάσει πώς είναι να είναι ερωτευμένος μαζί της.
Είχε πιει πολύ. Το ποτό άλλωστε είχε αποδειχθεί ο πιο πιστός φίλος του.
Νιώθει μια σκιά να Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-76949346179532117542012-06-07T11:45:00.000+03:002012-06-22T14:31:39.973+03:00Βραβειάκι
Ευχαριστούμε πολύ την Σκορπίνα για την τιμητική που μας έδωσε!
Καλούμαστε λοιπόν, να πούμε 7 πράγματα για τον εαυτό μας.
Αναλαμβάνω τη σκυτάλη,
1. Λατρεύω τα μαθηματικά και την αστροφυσική.
2. Λατρεύω τα ταξίδια.
3. Είμαι αρκετά επίμονη όταν νομίζω πως έχω δίκιο. Ευτυχώς, τις περισσότερες φορές έχω κι έτσι αποφεύγονται ήπιες συγκρούσεις! :-p
4. Συχνά ζω στον δικό μου κόσμοUnknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-26742137973559945512012-03-22T01:43:00.002+02:002012-03-25T04:47:19.492+03:00περίπατοςΚαι η λάμψη ξαφνικά χάνεται. Τόσο ξαφνικά που τρομάζει. Και είναι αυτό το ρίγος που σε διαπερνά. Αυτό το δάκρυ που κυλά.Και ελπίζεις πως κάτι έγινε λάθος. Αυτή τη στιγμή που το δάκρυ στεγνώνει στο κρύο μάγουλό σου.Μα πέρασαν τόσα δάκρυα και τίποτα δε μοιάζει λάθος πια. Το ρίγος γίνεται μια παγωνιά σαν αυτές που μόνο μια αγκαλιά μπορεί να ζεστάνει. Μα αυτή η αγκαλιά λείπει. Όμως, αυτή τη φορά.. Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-62584511249406322012-03-11T01:12:00.004+02:002012-03-11T01:53:02.837+02:00ΛάμψηΤαυτίζεσαι πια με τον Οδυσσέα, μπαίνεις στο πρώτο καράβι και φεύγεις για την Τροία ή την Ιθάκη, σημασία πια δεν έχει ο προορισμός, τον είχες χάσει από καιρό, σημασία έχει το ταξίδι. Θαρρείς πως θα είσαι μόνη σε αυτό το καράβι, όχι γιατί δεν βρήκες άνθρωπο να σε ακολουθήσει, αλλά γιατί δεν βρήκες τον εαυτό σου ακόμη. Μα..Δυο μάτια καρφωμέναένα χαμόγελο μικρόμια αγκαλιά ανοιχτήκαι ένα όνειρο Unknownnoreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-53972424471321728572012-02-19T21:34:00.001+02:002012-02-19T21:36:38.545+02:00ΤώραΚαι να που οι μνήμες μας ξαναζωντανεύουντώρα που χάνεσαι μέσα στο πέλαγος.Κάθε δάκρυ να σου θυμίζει πως η θάλασσαείναι ένα μακρινό ταξίδι, τώρα που τα ταξίδια μαςδε θα πραγματοποιηθούν, τώρα που ανακαλύπτειςπως η πραγματικότητα είναι ένα ψέμα μέσα σε κάποιο άλλο.Δε θα είναι μακριά η χώρα της γέννησης μας, τα δάκρυα των πολλώνείναι η ευχαρίστηση των λίγων, για αυτό μη με κάνεις να δακρύζω Εφιάλτηςhttp://www.blogger.com/profile/08672809928285767190noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-14613785209072748842012-01-15T01:51:00.004+02:002012-01-15T02:14:09.380+02:00ΘλίψηΣταμάτα πια να ψάχνεις, δε κουράστηκες αυτή την αναζήτηση; Μπορεί χθες να σου γελούσε, μα σήμερα ξέχασε το πως και πώς να την συγχωρέσεις για αυτό; Όταν ούτε πια αυτό το χαμόγελο δε σου χαρίζει. Και πώς μπόρεσες να αφήσεις τόσους ανθρώπους να περάσουν; Ήδη πια το μέτρημα δε χωρά στη μία παλάμη.. Σταμάτα πια να ταξίδευεις, η ζωή δεν είναι παραμύθι και αυτή δεν είναι η ιστορία αγάπης σου, δε πρέπειUnknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-34683087353475655282011-12-17T16:09:00.000+02:002011-12-17T16:10:57.488+02:00Φιλί που αγάπησες<!--[if gte mso 9]> Normal 0 false false false EN-US X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4 <![endif]--><!--[if gte mso 9]>Εφιάλτηςhttp://www.blogger.com/profile/08672809928285767190noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-72881065132584540352011-11-26T01:40:00.004+02:002011-11-26T02:06:17.434+02:00χαμένες τροχιέςΣτη λάμψη της νύχταςψάχνεις δυο λέξεις μια φράση ειλικρινήνα διώξει τη σιωπήΣτο σκοτάδι του ήλιουψάχνεις δυο στιγμές μια ανάμνηση ευτυχήνα διώξει τη βροχήΥποθέτεις ανθρώπουςικανούς και σοβαρούςμια ψυχή δυνατήτη μοναξιά σου να πάρειΤι κι αν έμεινες μόνοςακόμη μία φοράΤι κι αν έφυγες μακριάακόμη μια φοράΤη μοναξιά, αντέχειςτον κόσμο δε μπορείςΚαι ψάχνεις διαφυγήμα έχεις εκτραπείκαι τι τροχιά ν' Unknownnoreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-36435742107590331352011-11-07T00:23:00.003+02:002011-11-07T01:05:55.877+02:00ΠαραλήρημαΠερπατάς σε αυτό τον γνωστό πλέον δρόμο δίπλα στη θάλασσα, εκεί πίσω από τα ψηλά πεύκα, μέσα στην τρομακτική πια ηρεμία της νύχτας, οι σκέψεις μια θάλασσα ανακατεμένη και τα συναισθήματα η αντανάκλαση των αστεριών στην επιφάνεια της θάλασσας. Αναπολείς κάποιες στιγμές πριν, τότε που είχες παρέα σε αυτόν τον περίπατο, τότε που η νύχτα δεν έμοιαζε τρομακτική, μάλλον μαγική, τότε που πίστευες ακόμηUnknownnoreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-61350491198931649312011-09-28T22:00:00.000+03:002011-09-28T22:00:33.211+03:00Φωνή"Όταν δεν μπορείς να με κάνεις να κλάψω ή να γελάσω, μπορείς μονάχα να με κουράσεις."Και όταν πια με κουράσεις, μπορείς μονάχα να με απομακρύνεις.και όταν πια με απομακρύνεις, μπορείς μονάχα να με χάσεις. Τίποτα λιγότερο.Και τώρα ξέρω πως επέστρεψες για εκείνο το όνειρο που είχαμε μικρά, ένα όνειρο που λατρέψαμε ακριβώς επειδή ήταν όνειρο."Δεν ξέρεις πια τι να κάνεις, ούτε όταν ξαναγίνεσαι Unknownnoreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-56006372744040049442011-09-09T22:23:00.002+03:002011-09-09T22:34:36.196+03:00Σονέτο χωρισμού<!--[if gte mso 9]> Normal 0 false false false EL X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4 <![endif]--><!--[if gte mso 9]>Εφιάλτηςhttp://www.blogger.com/profile/08672809928285767190noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4428069443771151261.post-50627741533676997682011-07-24T02:42:00.000+03:002011-07-24T02:58:45.872+03:00i.ii.iiiΔροσιά, ανάσες ζωής δίπλα σε μια θάλασσα δακρυσμένη. Το φεγγάρι στη δύση του, κατακόκκινο, να γεμίζει τη θάλασσα ματιές που καίνε. Και εσύ να στέκεις εκεί, ήρεμη, ακούγοντας μουσική. Είναι η πρώτη φορά που δεν κλαις ακούγοντας αυτό το τραγούδι, είσαι εσύ μέσα στη θάλασσα έτοιμη να πνιγείς και ψάχνεις διαφυγή. Μοναξιά. Ένας πίνακας στο βάθος, άσπρος, κάτασπρος, με μαύρο, κατάμαυρο φόντο. Και τώρα Unknownnoreply@blogger.com3