Σκοτάδι φωτός

Θέλω να χαθώ

Να χαθώ στο σκοτάδι

Και εσύ να με βρεις

Να με βρεις στο φως της ψυχής

Δεν είναι νύχτες που ζητώ

Ούτε και μοναξιές

Μονάχα ήλιους

Ήλιους να φωτίζουν τους δρόμους

Δρόμους που ακολουθούμε

Που επιλέγουμε και αναζητούμε

Επέστρεψε σε ηλιαχτίδες

και εγώ θα σε πιστέψω

ακόμη μια φορά

γιατί μπορώ, γιατί θέλω

γιατί σ’ αγαπώ.

Και αν δεν επιστρέψεις, τότε θα φύγω, θα σου ζητήσω να εξαφανιστείς, να χαθώ και εγώ στο σκοτάδι για να εκτιμήσω το φως, για να βρω τους ήλιους που χαθήκανε εκείνα τα βράδια. Είναι αυτή η σκέψη που τριγυρίζει στο μυαλό, και αυτό το δάκρυ που επιμένει να εμφανιστεί και μια απόφαση που πρέπει να παρθεί για να μη χαθώ εγώ στην ανυπαρξία τελικά. Είναι πολλά. Και πώς να αντέξει μια ψυχή;

- Θα αντέξεις, είναι επιβίωση. Ας πιούμε ένα ποτήρι κρασί.

- Όχι, όχι δε έφτασε ακόμη η ώρα της απόφασης. Λίγες μέρες μόνο, λίγες,... αυτή τη φορά μετρημένες.

Μια αγκαλιά, μονάχα, να αντέξω το ταξίδι.

Αυτός

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Να καταλήξουμε κάπου. Είναι αυτός και εκείνος. Είναι μια απουσία και μια αγκαλιά. Είναι μια ψυχή και μια αδυναμία. Είναι ένα μυαλό και ένα πρόσωπο. Είναι πολλά και είναι ελάχιστα. Όλα γίνονται για μια δόση αγκαλιάς. Και όταν η δόση είναι αρκετή.. τότε κάθε τι δεύτερο και εκείνο μάλλον περιττό. Και εκεί που το κάτι γίνεται περιττό, καλείσαι να ξανακάνεις το περιττό κάτι. Όχι γιατί δε μπορείς αλλιώς, μάλλον δε θες. Γιατί σε λίγο η δόση θα εξασθενίσει και τότε θα είναι το τίποτα αυτό που όμως είναι αρκετό. Και πάλι μελαγχολία. Και πώς να βγεις από αυτήν όταν οι στιγμές είναι ελάχιστες;

Ας είναι μια καρδιά

καλά κρυμμένη

και μια ζωή

να περιμένει.

Ίσως κάποτε

ίσως να λάμψει το τίποτα

ή το απόλυτο

να γίνει αυτό που προσπαθεί.

Ας είναι μια μέρα

να ζήσουμε

να Νοιώσουμε

να μείνουμε.

Μια παραδοχή αλήθειας, τίποτα παραπάνω.