Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Καληνύχτα..

Όλη μας η ζωή στιγμές,  στιγμές γεμάτες με μυρωδιές και ρουμπινί χρώματα, στιγμές ικανές για να θυμάσαι, για να μαζεύεις σε εκείνο το μουσικό κουτί που σου είχε χαρίσει κάποτε Εκείνος. Σκέφτομαι μερικές φορές εκείνον τον παππούλη που είχε ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ να μου δώσει, μα άφηνε στον αποχωρισμό του ένα μειδίαμα, ένα μειδίαμα τόσο γλυκό που θαρρούσες πως θα κρατούσε λιγάκι ακόμη, λιγάκι παραπάνω, έστω για μια φορά. Μα, μόλις χανόταν από τον ορίζοντα, χανόσουν κι εσύ μαζί του σε εκείνα τα χρώματα της ανατολής, που σε τυφλώνανε.

Είναι εκείνες οι μέρες που το φως του δεν είναι αρκετό, ψάχνεις για λίγο παραπάνω, λίγη ζέστη ακόμη και ας είσαι στη μέση του καλοκαιριού και εκείνες οι μέρες που αυτό το αμυδρό φως που καταφέρνει να σκίσει τα σύννεφα, διαπερνά κι εσένα μαζί, σε τυφλώνει. Αναζητείς μια βόλτα εκεί, εκεί δίπλα στη θάλασσα, να μοιραστείτε τις ιστορίες σας, ίσως να περιμένεις και τη θάλασσα να σου φωνάξει τις δικές της αναμνήσεις, ξέρεις πως, θα απαλύνουν αυτό το συναίσθημα, αυτό που πάει και έρχεται και σε διαπερνά, σε προσπερνά και σε γονατίζει.
Αυτό το ίδιο που μόλις σηκωθείς, μόλις τα καταφέρεις, θα παραμονεύει σε εκείνο το κύμα, εκείνο το ήρεμο κυματάκι που ακολουθούσε την ιστορία, για να σε ρίξει πάλι πίσω, πίσω σε εκείνη τη θάλασσα, σε εκείνο το νησί που σου θύμισε πόσο όμορφο είναι το απλό, το δικό σου.