Ευχή σε ένα αστέρι

Και όταν πια τον πόνο ποίημα δεν κάνεις,

όταν στίχοι μονάχα ψιθυρίζουν

και το δάκρυ μονάχο περιμένει,

αρχίζεις να προχωράς και να πηγαίνεις μακριά,

σε άπατα μα γνωστά μέρη,

γεμάτα χρώματα της φύσης.

Δεν είναι μια λέξη πια το αντίο,

ούτε ένα δάκρυ, απλά ζωή, συνέχεια, κίνηση.

Απλά.

Δεν έχει πια μακάρι κρεμασμένα σε δέντρα,

ούτε και δακρύβρεχτα όνειρα.

Είναι περίεργα εδώ μου λες.

Είναι όμορφα θα σου πω.

Πόσο όμορφα;

Τόσο όμορφα, όση ομορφιά μπορεί να χωρέσει σε κάτι απλό.. και είναι πολύ.