Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Μόνολογοι μιας νύχτας Νο1

Δε μπορώ πια να περιγράψω το τι συνέβη γύρω μου, δε έχω την δύναμη, αισθάνομαι μόνος, όλα έχουν αλλάξει μα τελικά δε είναι έτσι. Το να έχεις την δύναμη να κάνεις κάτι καινούργιο και να στο γκρεμίζουν σε καταστρέφει τελειώς. Γύρω μου υπάρχουν άτομα τα οποία σε βλέπουν μόνο για ένα λόγο. Τους βαρέθηκα όλους. Δε έχει νοήμα να "σκοτώνεσαι" για τους άλλους και να μην το εκτιμάνε. Υπάρχουν πάντως και άτομα τα οποία δε έχουν καμία σχέση με άλλες ομάδες ανθρώπων που πρώτα κοιτάνε το "εσύ" και μετά το "εγώ" σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων πιστεύω να είμαι και εγώ. Κρίμα όμως δε ζούμε στην πόλη των αγγέλων παει έφυγε αυτή η εποχή. BATMAN ΣΩΣΕ ΜΑΣ. Έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή, το λάθος χρόνο, την πιο ακατάλληλη στιμγή. Τώρα συνηδοτοποιώ ότι το μυαλό μου "φεύγει", πάει σε άλλους τόπους.

Και κάτι τελευταίο τώρα ξύπνησα, έβλεπα όνειρα ξέρετε τι, δε χρειάζεται να ρωτήσετε...


Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

Επιτέλους



Επιτέλους μετά από πολύ καιρό φτάσαμε στις 10.000 εμφανίσεις, ω ναι! τα καταφέραμε :-)
Και για να το γιορτάσουμε


Καλά να περνάτε, περισσότερα σε λίγες μέρες...

Κυριακή 9 Μαρτίου 2008

Οι μοιραίοι



Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παραία πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.


Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Οσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!


(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)



Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.


-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.


Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Κώστας Βάρναλης.