Ειρωνεία

Ήταν πολύ

το φως των αστεριών.

Ήταν λίγη

η ψυχή των ηρώων.

Τρόμαξες και χάθηκες

σε δυο σταγόνες βροχής.

Τρόμαξα απ' τη μοναξιά

τη μοναξιά που πήρες μαζί σου.

Μαζί στο ίδιο σκοινί

να κρατάμε της ζωής τα ινία

να πονάμε για στιγμές

και να χαμογελάμε για όνειρα.

Ω τι ειρωνεία!

Να σε θέλω τόσο

κι εσύ να φεύγεις.

Ή μήπως εγώ;

Ω τι ειρωνεία!

Να με θέλεις τόσο

κι εγώ να φεύγω.

Ή μήπως εσύ;

Ας φύγουμε λοιπόν

ο πόνος είναι πολύς

και η αναζήτηση ψυχής

θα βρει το δρόμο της σιωπής.

Σιωπή.

Μόνο αυτό να μένει.

Η σωτηρία σου.

Ο θάνατός μου.

Συνέχισε να ζεις.

Θα προσπαθήσω να αναστηθώ.

Και εκείνος θα είναι εκεί.

Για μένα.

Πάντα ήταν.

Θα είναι η λύτρωση,

η λύτρωση που αναζητώ,

ο έρωτας που καρτερώ.

Αέρας..

Λίγο, πολύ..

Όχι πια. Τα πάντα. Επιστροφή.

Χριστούγεννα.. Μελαγχολικά, χαρούμενα, μοναχικά, παρειστικα..

Από όλα. Και εκεί που χθες περπατούσες στο κρύο και μελαγχολικά σκεφτόσουν τα δυο αυτά περιέργα χρόνια.. που είχαν τα πάντα, αλλά και τίποτα.. έρχεται εκείνος ο παππούλης πάλι.

Σου δίνει το χέρι του και χαμογελάς, ασυναίσθητα, χαζά. Και είναι τόσο όμορφα τα φωτάκια στους δρόμους, τα στολισμένα σπίτια, η βροχή και το χιόνι. Σου σιγοτραγουδά και λες μπορώ να τον ακούω για πάντα, αυτή η ηρεμία, η γαλήνη... Πόσος καιρός!

Περπατάμε μαζί σε εκείνο το δρόμο με τα δέντρα και τη χαλασμένη πόρτα πίσω μας, δίπλα μας και μια σκιά, αδυνατεί να μας ακολουθήσει, αρχίζω και περπατάω πιο αργά, προσπαθώ να τη βοηθήσω να μας φτάσει..

- Γιατί σταματάς;

- ...

- Δε θα τη χάσεις, συνέχισε. Πάντα θα είναι εκεί. Γλυκόπικρη αναμνήση. Ασ'την απλά να σε ακολουθεί, ασ' την να οδηγεί μονάχα στα μονοπάτια που ξέρει.

Επιτάχυνση. Σταθερό βήμα. Κάποιες στιγμες φυσάει και η μουσική παρασύρεται, όμως ο παππούλης πάλι εκεί με κατευθύνει κοντά της και ο άνεμος ταξιδεύει τόσο ομαλά, σα να σε οδηγεί στον προορισμό σου, στην ενδιάμεση στάση σου.

Αγκαλιά και ταξίδι...

Σε παρακαλώ...

Μικρές δόσεις χαράς. Αυτό βοηθάει τελευταία. Παρέα. Μουσική. Βοηθάει.

- Πόσο;

Δε με ενδιαφέρει.

- Το λίγο είναι αρκετό;

Όχι. Είναι ιδανικό.

- Γιατί;

Γιατί δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, γιατί σου είπα, βοηθάει.

- Μερικές φορές δε σε καταλαβαίνω...

Ούτε εγώ.

- Την μια θέλεις ή όλα ή τίποτα και την επομένη, το λίγο είναι ιδανικό.

Τα τελευταία χρόνια, ξέρεις, δεν υπάρχει το όλο. Δεν "αντέχω" το τίποτα, οπότε το λίγο είναι αρκετό, κάποιες φορές ιδανικό, κάποιες φορές ψυχοφθόρο και στενάχωρο, αλλά όχι θανατηφόρο.

- Και προτιμάς το κάτι από το τίποτα;

χαχα. Τίποτα; Μπορεί ο νους σου να συλλάβει την έννοια του τίποτα; Ο δίκος μου όχι.

- Τι εννοείς;

Εννοώ.. ότι αυτό που εσύ ονομάζεις τίποτα - χωρίς πιθανότατα να καταλαβαίνεις - εγώ το ονομάζω κάτι. Γιατί αυτό είναι. Ένα μικρό κάτι.

- Τροχίες και έλξεις δηλαδή;

Πφφφ... είπαμε. Φυσικά και όχι. Μη με κουράζεις, αφού σου είπα. Και να σου εξηγήσω δε θα καταλάβεις.

- Θα καταλάβω.

... Δεν καταλαβαίνεις καν πως τόση ώρα σου εξηγώ.

- ?

Φύγε σε παρακαλώ. Μη το δυσκολεύεις.

- Θα αντέξεις την μοναξιά;

Τι εννοείς μοναξιά;

- Να μην έχεις κανέναν, προφανώς. Τι είναι αυτά που ρωτάς;

Κανέναν, τίποτα,... πάντα υπάρχει κάτι, κάποιος... αυτό ισχύει προς το παρόν.

- Με κούρασες.

Καληνύχτα σου.

Φυσικά και όχι.

Να αισθάνεσαι πως δεν χωράς πουθενά. Ότι όλα γύρω σου είναι τόσο μακριά από εσένα. Όλα είναι σχετικά. Κοντά, μακριά, παρέα, μοναξιά, ζέστη, κρύο, αγάπη, μίσος, πόνος, χαρά.

Ας συζητήσουμε.
Τι είναι αγάπη;
χαχαχαχα! Καλα να φιλοσοφήσουμε θες;
Οχι, σε ρωτάω απλώς τι είναι για σένα η αγάπη.
Καλά πας καλά; Τι βλακείες είναι αυτες;
...

Δε ξέρω τι είναι πιο τραγικό.. Να μη μπορείς να συζητήσεις ή να μη ξέρεις τι είναι αγάπη. Νομίζεις πως είμαστε δύο άνθρωποι ίδιοι (ίσως να με θεωρείς λίγο παραπάνω "σνομπ") και αυτό με τρομάζει. Εγώ πάλι νομίζω πως δεν έχω καμία σχέση με εσένα. Για την ακρίβεια, έναν εξωγήινος και εσένα μάλλον το ίδιο θα σας έβλεπα. Βέβαια κάτι τέτοιο δε μπορώ να στο πω. Όχι γιατί θα με παρεξηγήσεις, απλά γιατί δε θα καταλάβεις καν τι εννοώ, ή δε θα θέλεις να το καταλάβεις.

Ας πάμε μια βόλτα, σήμερα είναι λίγο πιο άσχημη η μέρα. Μαζί σου είναι κάπως πιο όμορφα. Έλα σου λέω πάμε να βρούμε εκείνον τον όμορφο άνθρωπο, θα βοηθήσει.. εκείνος καταλαβαίνει, απλά θα τον κοιτάξω.
Σε ευχαριστώ.
Στιγμή γαλήνης και ευτυχίας. Κατανόηση.

Και πάλι μόνη. Εσύ φεύγεις, φοβάσαι να μείνεις ή απλά δεν κατάλαβες ότι σε χρειάζομαι;
Κάθομαι σε ένα παγκάκι, μακριά από τον κόσμο και κλαίω. Δε ξέρω αν αυτές οι βόλτες βοήθησαν, όμως νύχτωσε και καλό θα ήταν να φύγω, να αποφύγουμε χειρότερα.
Αύριο σίγουρα θα είναι και πάλι μια άσχημη μέρα, ίσως όμως μεθαύριο να αρχίσει να φτιάχνει. Ίσως.

Δε σε χρειάζομαι.
Σε αγαπώ.
Σε ευχαριστώ.

Μου λείπεις.

Εσένα που σου μιλούσα στην αρχή.. Φυσικά και δεν ισχύει.

Αγαπώ.... blog-o-παίχνδιδα!

Ευχαριστούμε πολύ τη Σκορπίνα που μας προσκάλεσε σε ένα πολύ αγαπησιάρικο παιχνίδι και με αγάπη σας γράφουμε 10 πράγματα που αγαπούμε!

Menia's loves:

Αγαπώ τα ταξίδια.

Αγαπώ τη θάλασσα (σε κάθε της μορφή και για διάφορους λόγους).

Αγαπώ κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους.

Αγαπώ τα μαθηματικά και τη φυσική (ίσως να μετράει για δύο :-p).

Αγαπώ να είμαι και να κάνω πράγματα με τους φίλους μου.

Αγαπώ το διάβασμα (είτε λογοτεχνικών, είτε επιστημονικών)

Αγαπώ την αλήθεια των ανθρώπων.

Αγαπώ να γράφω όταν το έχω ανάγκη.

Αγαπώ τη βροχή.

Αγαπώ τη μαγεία, την απλότητα και ταυτόχρονα πολυπλοκότητα της φύσης.

Efialtis's loves: (αυτό άλλαξε το αν δε σου φαίνεται πολύ καλούλη! :-p)

Όχι καλό είναι... :-), 10 πράγματα τα οποία αγαπώ χμ...

Αγαπώ όσους με πονούν.
Αγαπώ όσους με κάνουν να χαμογελώ.
Αγαπώ τη ψυχολογία.
Αγαπώ τη θάλασσα.
Αγαπώ τις συζητήσεις.
Αγαπώ την βροχή.
Αγαπώ τη φύση.
Αγαπώ τη μουσική.
Αγαπώ ότι αγαπώ
Αγαπώ εσένα που με διαβάζεις.

Προσκαλούμε όσους θέλουν να παίξουν αυτό το blogo-παιχνίδι.
Καλά να περνάτε, παιδιά! Φιλιά

How far would you go if...

- Πάλι ψέματα;

- Πάλι, γιατί όχι..;

- Γιατί..

- Τι νόμιζες, θα ήταν κάτι καλύτερο;

- .....

- Ο χρόνος θα δείξει δε λένε; Εσένα όχι μόνο ο χρόνος έδειξε, αλλά και η ίδια του η κατανομή.

- Ίσως να έχεις δίκιο, απλά, ως άνθρωπος, ελπίζω.

- Ελπίζεις.. Απογοητεύεσαι.

- Όχι πάντα όμως, δεν αξίζει να προσπαθήσεις;

- Όταν πρέπει.

- Χαχαχα. Πολύ διπλωματικό. Και πότε είναι αυτό το "πρέπει";

- Στο είχα πει νομίζω... αλλά τότε ήσουν "κουφή". Ειδικώς...

- Μπορεί.

- Σίγουρα.

- Εντάξει... Έτσι είναι. Και δυστυχώς.. όσο πιο "πολύ" μιλάγαμε, πιο "βαθιά" αν θες, τόσο πιο πολλά ψέματα έλεγε, από το... "θα σου τηλεφωνήσω", μέχρι το.. "Σε αγαπάω".

- Μιλάγατε;!

- Α ναι δε σου είπα, η λύση για να μην ακούω άλλα ψέματα, είναι να μη μιλάμε, ... αρκετά τουλάχιστον. Κάθε ψέμα ήταν κάτι χείροτερο από μαχαιριά στην καρδιά μου, ήταν ξέσκισμα μιας εικόνας, της εικόνας του, φυγή της μυρωδιάς, άφιξη της ξινίλας -ίσως- πικρίλας- που αφήνει ένα χαλασμένο κρασί.

Κρίμα που ήσουν κι εσύ, ένας όμορφα μασκαρεμένος ψεύτης. Κρίμα που οι όμορφοι άνθρωποι πλέον σε αυτό τον κόσμο είναι ελάχιστοι.

- Ας συνεχίσουμε το ταξίδι μας.. ίσως αυτή τη φορά να μη μας πλανέψει η θάλασσα, η μυρωδιά του κρασιού, ίσως συναντήσουμε έναν όμορφο άνθρωπο, όπως εκείνους, που έχουν την βασιλική τους θέση στα ακροδάχτυλα του δεξιού μου χεριού...

- Σε παράκαλω, όμως, την επόμενη φορά, άσε με να είμαι το "σκοινί στο κατάρτι του Οδυσσέα".

- ...

Βαλεντίνα

Βράδυ. Δροσιά, καλοκαιρινή. Περπατάω σε έναν δρόμο, δε θυμάμαι ποιον και συναντώ μια κοπέλα. Πόσο γνώριμη! Νιώθω σαν να τη γνωρίζω χρόνια, όμως... δε μπορώ να της μιλήσω, παρεξηγεί βλέπεις ο κόσμος...

- Σε γνωρίζω απο κάπου; με ρωτάει.
- Θα ορκιζόμουν πως ναι, αλλά δε νομίζω.
- Βαλεντίνα.
- Χάρηκα.
Είχε μια ομορφιά σαν πρόσωπο, σαν άνθρωπος, δε ξέρω.. που ξέχασα να της πω το όνομά μου.
- Θα ήθελες να σου πω μια ιστορία; με ρωτάει γλυκά.
- Λατρεύω τις ιστορίες.
- Ήταν μια κοπέλα, όμορφη, που είχα γνωρίσει κάποτε. Ήταν από τους ανθρώπους που κάθε γνωριμία για αυτούς ήταν και μια ολόκληρη ιστορία, κάτι καινούριο, διαφορετικό. Δεν πίστευε πως κάποιος ήταν κακός ή καλός, όμορφος ή άσχημος, αληθινός ή ψεύτικος. Περίμενε να τον γνωρίσει, σα να δοκιμάζει και ένα καινούριο κρασί.

Μυρωδιά.
Σε προϊδεάζει, χωρίς όμως πάντα να ανταποκρίνεται στη γεύση. Η μυρωδιά μπορεί να κρατήσει από μια στιγμή εώς μια ζωή.

Γεύση.
Επιβεβαιώνει ή διαψεύδει την μυρωδιά. Ο άνθρωπος που γνώρισε και πλέον έμαθε μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την πανέμορφη μυρωδιά, ή μήπως τη διαψεύδει; Μήπως πάλι απλά καταρρίπτει την ανεπαίσθητη σχεδόν οσμή;
Υπάρχουν άνθρωποι που νομίζει πως μπορεί να τους πιστέψει, να τους εμπιστευτεί και παραδίνεται, χωρίς όρους. Ίσως πλανεύεται από τη μυρωδιά. Η γεύση στην πορεία μπορεί να είναι πικρή, ξινή, γλυκόξινη, απαλή, έντονη, σάπια, ακόμη και ανύπαρκτη. Και εκεί υπάρχουν οι απογοητεύσεις. Απογοήτευση από τον εαυτό της που πλανεύτηκε και ας ήταν τόσο γλυκιά η παραπλάνηση. Απογοήτευση από τους άλλους, όχι γιατί περίμενε κάτι από αυτούς, ίσως γιατί είχαν αυτή την μεθυστική μυρωδιά, χωρίς όμως και τη μεθυστική γεύση. Λυπόταν, μα δε μπορούσε να κάνει κάτι. Έτσι, απλά συνέχιζε το ταξίδι της στη ζωή, περιμένοντας νέες ιστορίες, νέες γεύσεις που ανταποκρίνονται στις μυρωδιές τους, δεν ανυπομονούσε, απλά προχωρούσε, μέχρι κάποιος άλλος να την οδηγήσει σε μια στάση, μια στάση που ίσως κάποτε γινόταν η αφορμή για να γίνει και αυτός συνταξιδιώτης για λίγο...

- Όμορφη ιστορία. Άσε με να σε κεράσω ένα ποτήρι κρασί.
- Άσε με να πιω μια γουλιά από το δικό σου να μου αποκαλύψει κάποιο μυστικό σου.

"Δεν ήταν τελικά η τραγικότητα εκείνης της κοπέλας, αλλά η δική σου."

Λέξεις στη σιωπή...

Λογική, συναίσθημα, πάθος.

Ας τα ταξινομήσουμε κάπως.

1. Λογική

2. Συναίσθημα

3. Πάθος

Πριν από κάθε πράξη θα πρέπει να προηγείται η λογική. Όχι γιατί αυτό είναι το σωστό, αλλά επειδή αυτή επιτρέπει ορθές αποφάσεις, αντικειμενικές, ανεπηρέαστες. Θα πρέπει βέβαια να συμμερίζεται το συναίσθημα, όμως όχι να το αφήνει να παρενοχλεί τις επιλογές της. Πάθος; ποιος το τοποθέτησε εκεί;...

- Να μην υπήρχε καθόλου παρακαλώ.

- Αδύνατον, δεσποινίς.

- Μάλιστα.

Πάθος, λοιπόν. Φτου κι απ' την αρχή. Ποια λογική και ποια αντικειμενικότητα να περιορίσει το πάθος; Πάμε λοιπόν μια ιεράρχηση διορθωμένη.

1. Πάθος

2. Λογική

3. Συναίσθημα

- Συγνώμη δεσποινίς, είναι δυνατόν να υπάρξει πάθος χωρίς κάποιου είδους συναίσθημα;

- Ήλπιζα ξέρεις να μετριάσω τη δύναμη της βασίλισσας των λέξεων.

- Αδύνατον, δεσποινίς.

- Πάμε λοιπόν.

1. Πάθος

2. Συναίσθημα

3. Λογική

Αυτή η σειρά σας κάνει, δηλαδή;

- Μάλιστα δεσποινίς.

- Ξέρεις... υπάρχουν άνθρωποι δυνατοί και άνθρωποι αδύναμοι. Υπάρχουν αυτοί μου μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματά με τη λογική και αυτοί που παραδίδονται με πάθος σε αυτά. Οπότε το μόνο σίγουρο είναι ότι το συναίσθημα προήγειται του πάθους.

- Μπορώ να δεχτώ το τελευταίο, όμως.. αδύναμοι άνθρωποι αυτοί που παραδίδονται με πάθος;

- Για την ακρίβεια γίνονται έρμαια των αισθήσεων και των συναισθημάτων. Δε ξέρω αν είναι αδύναμοι, ή απόλυτα δυνατοί που μπορούν να αισθάνονται τόσο δυνατά συναισθήματα και να τα εκφράζουν απελευθερωμένοι, ακόμη και αν πολλές φορές δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση, καμία απάντηση μόνο αγκαλιές γεμάτες πάθος και βράδια μαγικά, υπό το φως των αστεριών, επακολουθούμενα απο βροχερές μέρες θλίψης. Ίσως να είναι όπως οι άνθρωποι που αυτοκτονούν.

- Τι εννοείς;

- Ένας άνθρωπος που αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του, ίσως έχει τόση δύναμη... Τέτοια δύναμη ικανή να τον οδηγήσει στο τίποτα, στο θάνατο, στην απόρριψη του εαυτού του ψυχικά και σωματικά, ποιος άνθρωπος, άλλωστε δε φοβάται το θάνατο; Μήπως όμως, είναι αδυναμία αντιμετώπισης καταστάσεων ή ακόμη και έλλειψη αυτών;

Έχουμε έναν άνθρωπο απογοητευμένο από τη ζωή, γιατί όλα του πάνε στραβά και αποφασίζει να βάλει τέλος. Είναι αδύναμος να προσπαθήσει να βελτιώσει τη ζωή του.

Έχουμε ακόμη τον "καιόμενο", που διαμαρτύρεται για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα του. Σε μια σκλαβωμένη χώρα που επιζητεί την ελευθερία της. Δυνατός άνθρωπος, θυσιάζεται για να σώσει τον άλλο που είναι αδύναμος να υπερασπιστεί την ελευθερία του.

- Έχουμε και πολλούς καλλιτέχνες, επιστήμονες που αυτοκτόνησαν. Αυτοί τι είναι;

- Απελευθερωμένοι.

- Ποια είναι λοιπόν η ιεράρχησή σου;

- Δε κατάλαβες, έτσι;

- ...

- Δεν υπάρχει ταξινόμηση. Όλα εξαρτώνται από τις συνθήκες, από τη μιζέρια, ή την πάλη.

- Μα...

- Έλα να πιούμε ένα ποτό, να παραδωθούμε στις αισθήσεις που διεγείρει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί...

- Και ένα δεύτερο.

- Ανάμνηση και λησμονιά.

to the stars and back...

Και ήθελα να περπατήσω μέσα στη νύχτα, να χαθώ... Σε είδα όμως εκεί να περιμένεις τη γυναίκα εκείνη και τότε ήταν που ήθελα να τρέξω και να χαθώ.. όχι γιατί την περίμενες, όχι καθόλου δε με πείραζε αυτό, ούτε βέβαια και γιατί ήσασταν μαζί, αυτό ίσως να μη μου ήταν ευχάριστο, αλλά δε με ενοχλούσε, ήταν το συγκεκριμένο άτομο, ένας άνθρωπος τραγικός, σαν εκείνα τα πικραμένα πρόσωπα μέσα στις γυάλες! Ήταν αυτά που έλεγε που έδειχναν πόσο φτωχός άνθρωπος ήταν, ο τρόπος που τα έλεγε, ακόμη και αυτά που έκανε έδειχναν την τραγικότητα του ατόμου αυτού. Για αυτό ήθελα να τρέξω, να ξεχάσω αυτή την εικόνα, ίσως και εσένα που ήσουν μαζί της, ίσως γιατί χάλαγες κάθε όμορφη εικόνα που είχα από και για εσένα.

Ίσως ήταν η αλλαγή -ή αποκάλυψη- του εαυτού σου που με τρόμαξε και ήθελα να τρέξω, μήπως και χαθεί. Και αυτό έκανα, όμως ήρθατε μαζί και τι να έκανα, περπατούσα δίπλα σας, μάλλον μπροστά σας -είπαμε ήθελα να ξεχάσω αυτή την εικόνα.

Δεν παραξενεύτηκες, έτσι; Πλέον, βέβαια, δε μου κάνει καθόλου εντύπωση.

Και φτάσαμε στον προορισμό -αλήθεια αυτός ήταν;- και μπορούσα επιτέλους να σας αφήσω και να συνεχίσω το τρέξιμο. Όμως, έπρεπε να κάνεις αυτή την τυπική ερώτηση, όταν συνειδητοποίησες πως δεν ακολουθούσα.

- Πού πας;
- Θα έρθω σε λιγάκι, ήταν η δική μου τυπική απάντηση.

Και χαθήκατε πίσω από εκείνο το κυβικό κτίριο και άρχισα εγώ να απομακρύνομαι απ' τον μικρό σας κόσμο. Βγήκα σε ένα δρόμο, σκοτεινό, ερημικό, ιδανικό για να τρέξω, για να απομακρυνθώ από κάθε εικόνα, δρόμο που αργότερα έμαθα πως θα έπρεπε να φοβόμουν να πάω μόνη. Το γιατί δε το κατάλαβα. Ήταν ένας όμορφος δρόμος παράλληλα στη θάλασσα, με πολλά δέντρα στις άκρες, ψηλά και μεγαλοπρεπή μέσα στην καλοκαιρινή τους φορεσιά. Σκοτεινός και μοναχικός.

Ο λόγος που δεν περπάτησα στη θάλασσα ήταν γιατί ήθελα να αποφύγω τις μαγικές εκείνες εικόνες μας, ο λόγος που δε φοβήθηκα τον άλλο δρόμο, μαλλον γιατί ταιριάξαμε τις μοναξιές μας.

Λέω τυπική ερώτηση γιατί ουδεμία εντύπωση δε σου έκανε το γεγονός πως έφυγα μέσα στη νύχτα σε εκείνον τον τρομακτικό -για σας- δρόμο, αλλά ούτε και η πολύωρη απουσία μου.

Όπως έτρεχα μέσα σ' εκείνο το δρόμο, ίσως και να δάκρυσα, μπορεί και να έκλαψα, δε ξέρω γιατί, μπορεί και να φοβόμουν να σκεφτώ, όπως τώρα που κατέφυγα σε ένα βιβλίο, "Ποιός Άγγελος;" για να καταλήξω πάλι να γράφω στο ίδιο αγαπημένο τετράδιο. Έτσι και τότε, σταμάτησα να τρέχω, δε με είχε βοηθήσει και πολύ άλλωστε, κάθισα εκεί στο δρόμο, να βλέπω τα αστέρια στον ουρανό, προσπαθώντας να αναγνωρίσω αστερισμούς, να απασχολήσω κάπως το μυαλό, να ξεχαστώ κι ύστερα να πάρω αργά το δρόμο του γυρισμού. Να κάνω πως τίποτα δε συνέβη, να ξαπλώσω δίπλα σας και να αναρωτιέμαι αν έχω πεθάνει και μπορώ και σας πλησιάζω τόσο, ή αν απλά νιώθω σαν τον Άγγελο, "Κι ήταν και αυτό ένα από τα παράδοξα. Ο άγαρμπος τρόπος που προσπαθούσα να γαντζωθώ απ' τη ζωή -μήπως και μου δοθεί κάποια καλύτερη, δεύτερη ευκαιρία- με οδηγούσε και αυτός στην ανυπαρξία, απ' την οποία υποτίθεται πως αγωνιζόμουν να ξεφύγω. Ήταν παράδοξο, αλλά δεν ήταν ανεξήγητο. Αρνιόμουν την πραγματικότητα, την οποία ταυτόχρονα ήθελα! Μόνο που την ήθελα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου."

Εγώ, απλά γύρισα, ξάπλωσα και με λίγη προσπάθεια -δεδομένης της κούρασης- κοιμήθηκα, ελπίζοντας πως το πρωί θα ξυπνούσα και θα μπορούσα να πω... όνειρο ήτανε.




Ελπίζοντας...

Σκέψεις από ένα άγνωστο

1 στίχος, 2 στίχοι, καμία ομοιοκαταληξία!

Πάμε πάλι...

1 στίχος, 2 στίχοι, όχι!

Ξανά...

1 στίχος, ουφ...

Δεν έχω έμπνευση ή δεν έχω τι να πω; Γιατί να με παιδεύει τόσο; Αφού νιώθω τόσες σκέψεις στο μυαλό μου,

γιατί δε φτάνει καμία και στην άκρη των χειλιών; Οκ, ας ανασάνω μια στιγμή και πάμε ένα-ένα...

-Είσαι κουρασμένος; -Ναι.

-Από τι; -Από πολλά.

-Όπως; -Όπως τις ασχολίες μου.

-Κάτι άλλο; -...

-Δεν υπάρχει άλλο; -Υπάρχει.

-Γιατί δεν το λες; -...

-Τι, ούτε σε μένα; -Ούτε.

-Καταλαβαίνεις που μιλάς; -Καταλαβαίνω.

-Πώς είναι δυνατόν να μη μου λες; -Δεν μπορώ να το συντάξω.

-Μα δε γίνεται... -Γίνεται.

-Θες να πεις μια λέξη μόνο; -Κρίμα.

-Κρίμα για ποιον; -Για μένα.

-Σε αδικήσανε; -Δε θα το'λεγα.

-Ατύχησες; -Ούτε.

-Μήπως αδίκησες τον εαυτό σου; -...

-Κάτι βρήκαμε,ε; -Μη χαίρεσαι.

-Θες να πεις άλλη μία λέξη; -Όχι.

-Μα γιατί; -Γιατί φοβάμαι.

-Ότι θα αποκαλυφθείς; -Ότι δε θα μπορώ να τη στηρίξω.

-Δεν αρκεί που θα τη νιώθεις; -Αρκεί;

-Φυσικά και αρκεί. -...

-Πάμε λοιπόν; -Έρωτας.

-Αυτή ήταν η δύσκολη λέξη;;; -Αυτή.

-Πλάκα μου κάνεις... -Καθόλου.

-Φοβάσαι ότι είσαι ερωτευμένος; -Όχι.

-Φοβάσαι να το πεις; -Όχι.

-Τι φοβάσαι; -Το αντίκρυσμα.

-Πρέπει να υπάρχει και αντίκρυσμα; -Τελικά, πρέπει...

-Νομίζω ότι... -Φεύγω.

-Μα πού πας; -Πάω να κάνω τον δραστήριο.

-Μα... -Καληνύχτα. Ξέρω ότι θα τα ξαναπούμε. Ξέρω ότι θα προσπαθήσεις. Ξέρω ότι η συζήτηση αυτή τελείωσε.

Καλό δρόμο!

Εφιάλτης ονείρου...

Γράφω, σβήνω...

Κείμενο ή ποίημα;

Μελωδία ή ψαλμωδία;

Ζεις εκεί, μια ζωή, νομίζεις δική σου. Όχι, όχι, δε μπορεί να είναι αυτή η ζωή που θες. Απλά δε μπορεί.

Και ξάπλωσα δίπλα σου

μ' αγκάλιασες

για μια στιγμή μοναδική

με φιλησες

Σε ήθελα για πάντα εκεί

δίπλα μου

όπως αυτό το βράδυ

αγκαλιά μου

Σε ήθελα,

πίστεψα,

ονειρεύτηκα,

ξύπνησα

Ήταν ομορφο πρωινό,

ελαφρώς ζεστό

ένα βήμα πριν

πριν την καταιγίδα.

Καταιγίδα καρδιάς

και ουρανού.

Μια καταιγίδα ζωής

και εσένα πάλι να φευγεις...

Θα ηθελα πολύ να σε ρωτήσω γιατί.. πάρα πολύ. Αλλά δε θα απαντούσες, και για μια ακόμη φορά θα λυπόμουν λιγάκι παραπάνω.

Ας μιλήσουμε για τον έρωτα λοιπόν. Μια κατάθεση ψυχής.

Δες τα αστέρια, ας ταξιδέψουμε εκεί, μη φοβηθείς τη διαδρομή, θα είμαστε μαζί. Μπορεί να τρομάξουμε από το φως, μπορεί και να χαθούμε. Μπορεί. Μπορεί απλά να απολαύσουμε το ταξιδι.

Ο έρωτας ψυχή μου, είναι ένα κόκκινο κρασι, ένας μικρός τιτανικός, η θάλασσα, ο ουρανός, τα αστέρια, το μαύρο, η θλίψη, η ζωντάνια, το πάθος, ο πόνος, ίσως και η ελλειψη του εαυτου μας. Ίσως.

Ας περιγραψουμε μια στιγμή. Αγγιγμα, φιλί, σιωπή. Εσύ. Εγώ. Στιγμή έρωτα, ζωής, ειλικρίνειας, αθωότητας. Στιγμή ψυχής.

Και μια επόμενη στιγμή. Απόσταση, κρύο, λύπη. Βροχή. Εσύ. Στιγμή μοναξιάς, προδοσίας, πόνου.

Στο μεταίχμιο αυτών, η απορία... γιατί.

Πνιγμένο γιατί στη σιωπή, στον πόνο, στη καταιγίδα.

Δε φεύγω επειδή θέλω. Δεν έχω άλλη επιλογή. Ζήτα μου να μείνω και θα το κάνω, ζήτα μου να φύγω. Μονο ζήτα μου κάτι. Όσο μένεις στη σιωπή , η μόνη επιλογή είναι η φυγή, μόνο αυτό μπορώ να κάνω. Φυγή. Δε είναι φόβος, είναι θάρρος, είναι αξιοπρέπεια, επιστροφή στον εαυτό μου.

Θα ήθελα πολύ να σου πω πως σε λατρεύω, όμως το ξέρεις ήδη αυτό.

Θα ήθελα πολύ να το πεις, όμως το ξέρω κι αυτό.

Θα ήθελα πολύ να το δείξεις, όμως μάλλον δε μπορείς.

Θα ήθελα τόσα πολλά, όσα ένα παιδί, απλά. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα άγγιγμα, την αλήθεια, αγάπη, πίστη, εμιστοσύνη, σεβασμό.

Όμως μάλλον ζητάω πολλά, ανθρώπινα, αλλά πολλά.

Σου στέλνω λοιπόν ένα αεράκι να σε αγκαλιάσει, αφήνω ένα δάκρυ να κυλήσει, και προσπαθώ ακόμη ένα βράδυ να σε συγχωρέσω, γιατί δε μπορώ αλλιώς.

Ίσως το πρωί να επικρατήσει η λογική, ίσως.

Καληνύχτα ψυχή μου.

Φυγή

Και ήρθε εκείνη η μέρα που θα σου ζητούσα να με πάρεις αγκαλιά... Και θα το έκανα.

όμως με πρόλαβες. Ήρθες με αγκάλιασες και μείναμε εκεί, νόμιζα πως πάλι θα λυγίσω.

Ξέρεις... βλέπω τα κύματα της θάλασσας και σε σκέφτομαι.

θες να κολυμπήσουμε;

Κι αν πνιγούμε;

Κι αν σωθούμε;

Κι αν χαθούμε;

Κι αν ερωτευτούμε;

....

Σιωπή. Κολυμπάς όμως, διπλα μου, φοβάσαι την ηρεμία και ταράζεις τα νερά.

Δεν είναι ηρεμία καρδιά μου, γαλήνη είναι, μπορείς να ηρεμήσεις..;

Πες μου ότι θες.

Θα ήθελα να σου πω πολλά.. όμως δε θα χαλάσω αυτή τη στιγμή... δεν ξέρω αν μπορείς να αντέξεις.

Φυγή.

Όχι δε φεύγω. Εσυ;

Δε ξέρω.

Δε ξέρεις; Τι απάντηση είναι αυτή;

Ειλικρινής.

Λυπητερή.

Αγκαλια;

Θάλασσα. Ήλιος.

Θα καούμε.

Κοίτα με. Σταμάτα να φοβάσαι. Κοίταξε για μια στιγμή. Ξέρω μπορείς να καταλάβεις.

Δεν είναι που θέλω να φύγω, όχι ότι μπορώ δηλαδή, είναι που όπως σου είχα πει... κουράστηκα να σ' αγαπώ, κουράστηκα να μ' αγαπάς, κουράστηκα να λείπεις.

Αγάπησε με όσο μπορείς, αγκάλιασέ με όσο μπορείς, όμως μη φύγεις. Μη φύγεις και εγώ θα κάτσω λίγο ακόμη να τελειώσω το κρασί μου.

Στην υγειά σου ψυχή μου.

Μοναξιά...

Φίλε μου ο χρόνος που έχεις υπολογίσει για να ζήσεις είναι πολύ μικρός, ώστε να χάνεις δευτερόλεπτα, αν σταθείς σε ένα γεγονός τότε χάνεται όλος ο χρόνος. Σωστό είναι αν έχεις πάρει ένα δρόμο να τον ακολουθήσεις μέχρι τέλους κάτω από οποισδήποτε συνθήκες, να είσαι σίγουρος πως δεν διατρέχεις κανέναν κίνδυνο και θα είσαι πραγματικά κερδισμένος. Αν τώρα όμως για κάποια άγνωστη αιτία βρεθείς εκτός δρόμου και γυρίσεις πίσω, τότε θα έχεις γκρεμιστεί.
Να ξέρεις πως δεν θα βρεις τίποτα, όλες οι πόρτες θα είναι κλειστές, τότε τρέξε αριστερα,δεξιά,πάνω,κάτω,χτύπα κουδούνια αλλά κανένας δε θα βρίσκεται για να σε βοηθήσει. Τότε τι κάνεις;
Απλά μαθαίνεις ότι στη ζωή πορευόμαστε μόνοι, θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι που θα μας βοηθήσουν και θα μας αγαπήσουν, αλλά δε είναι αυτό που ψάχνουμε, ο άνθρωπος είναι ακόρεστος και εγωιστής, για αυτό όλοι μας πρέπει να προχωράμε σε μια δυσκολία ένα σκαλί πιο πάνω, και όσο εσύ δε σταματάς ούτε αυτά θα σταματούν, γιατί αυτή είναι η ζωή είναι για εσένα.

ειναι οι σιωπές...

Κοιτάω εκεί όπου είσαι συνήθως.

Μπαίνεις μέσα. Με ρωτάς:

-Τι κάνεις εκει?

-Προσπαθω να σε αφήσω εδώ.

Γιατί με κοιτάς σα να μην καταλαβαίνεις;

Γιατί;

Αφού ξέρεις απόλυτα τι εννοώ. Καρδιά μου κουράστηκα, κουράστηκα να σ'αγαπώ. Αλήθεια το προσπάθησα πολύ να κρατήσω λίγο ακομη, αλλά δε τα κατάφερα.

Αυτοκτόνησα... με σκότωσες... Δε ξέρω. Σίγουρα είμαι "νεκρή". Μη με ρωτάς λοιπόν γιατί.

-Γιατί;

-Γιατι;!

-Ναι γιατί.

-Θα σου απαντήσω με ερώτηση.

-Τι απάντηση είναι αυτή;

-Θα καταλάβεις.

-...

-Γιατί ποτέ δεν είπες, δεν έκανες ότι έδειχνες πως αισθάνεσαι;

... Σιωπή.

Σου είπα ψυχή μου. Μη με ρωτήσεις γιατί. Θα ήθελα πολύ να ακούσω μια απάντηση, πες ότι θες δε με πειράζει είναι οι σιωπές και όχι τα λόγια που πονάνε.

Φοβάμαι πως ούτε εσύ δεν ξέρεις.

Φοβάμαι.

Παγωνιά. Νύχτα. Ο ουρανός χωρίς φεγγάρι. Περπατάω σε ένα μονοπάτι, μονόδρομο, με μοναδικό προορισμό το θάνατο.

-Ποιο θάνατο;

-Τι θέλεις πάλι εδω;

-Ποιο θάνατο;

Οχι, οχι... δε θα σου απαντήσω. Οχι πάλι η ίδια συζήτηση.

Φοβάμαι σου λέω.

-Να σε πάρω αγκαλιά;

-Μονο μη με κρατήσεις πολύ...

και γίνουμε πάλι ένα και εξαφανιστούν πάλι όλα και όλοι και μείνω ξαφνικά μετεώρη και πέσω στο χώμα και χτυπήσω.

Τώρα μπορείς να με αφήσεις... Μη με σφίγγεις παραπάνω, σε παρακαλώ, δεν θα αντέξω την πτώση.

Θα την αντέξεις, με αγαπάς πολύ.

Με πληγώνεις πολύ, το ξέρεις;

Πόσο ακόμα;

Μάλλον το τέλος φοβάμαι, τη σιωπή που θα επικρατεί, τα μάτια σου που θα λένε τόσα πολλά και τα χείλη που θα μένουν κλειστά και εμένα πεσμένη να σε βλέπω για ακόμη μια φορά να δείχνεις τόσα και να φεύγεις χωρίς να έχεις πει μια λέξη.

Καληνύχτα καρδιά μου. Σε περιμένει μια γυναίκα.

3 μήνες

Θα σε αγαπώ ώσπου ο ουρανός να πάψει
να φωτίζει τα όνειρα της άνοιξης.
Ο μεταμορφωμένος κύκνος θα αρχίζει
τα χρώματα να ανθίζει.


Τότε

Κάνε μου χάρη να με αγαπάς
να τριγυρνάμε στην ακρογιαλιά ξανά
Το αεράκι να σου αγγίζει τα μαλλιά
και ο καρπός του έρωτα να ανατέλει ξανά.