Ενθουσιασμός, όνειρα, ελπίδες όλα, όλα με μια φωνή εδώ. Είναι γιορτές θε και κείνα να χαρούν. Περπατάμε μαζί, πιανόμαστε αγκαλιά και γελάμε. Γυρνάμε... γυρνάμε και... δεν είστε όλοι ευπρόσδεκτοι τα γλυκά δε φτάνουν για όλους απογοητεύεστε και φεύγετε. Με αφήνετε μόνο, μέσα στο κρύο σπίτι, και ας καίει ώρες η σόμπα και ας έχω χαθεί κάτω από τις κουβέρτες και ας έχω πνίγει στον ιδρώτα πρώτα με πνίξαν τα δάκρυα. Πόσο κρυώνω, πόσο με πάγωσες. Με πάγωσες όπως εκείνη τη φόρα πόσο κρύα αισθανόμουν τη θάλασσα με τι πόνο σου έλεγα.... ότι...
"...Ξέρεις όλοι θέλουμε τις βουτιές μας, αυτές που θα τις κάνουμε μόνοι μας, χωρίς να σκεφτούμε τον καρχαρία που μπορεί να βρίσκεται από κάτω…. Όμως ξέρω πώς να τον νικήσω, όχι πως απαραίτητα θα τα καταφέρω, αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω, ίσως να είσαι κοντά και να με βοηθήσεις, ίσως και να μην είσαι, δε με πειράζει ότι κι αν συμβεί. "
Τώρα απλά σου ζητώ να μην είσαι χάσου για μια στιγμή, για μια στιγμή μονάχα... άσε με να κολυμπήσω με τις ελπίδες να παίξω με τον ενθουσιασμό και να πραγματοποιήσω τα όνειρα.
Βάζεις πλώρη και εξαφανίζεσαι εξαφανίζεσαι στου πόνου τα νέρα το ταξίδι σου ένας μικρός θάνατος σαν το όνειρο ενός παιδιού που πνίγεται στο "μεγαλείο" σου μεγαλείο που για χρόνια θα στέκει εκεί εκεί μέχρι να δεις πως... δεν ήταν παρά μόνο σκόνη, στάχτη από τα δικά σου καμένα όνειρα.
Ξύπνησα σε ένα νοσοκομείο, έτσι κάπως ξεκίνησε η ζωή μου.
Ψέμα δε σου λέω, νομίζω ψέμα δε μου είπαν.
Κοιμήθηκα και ξύπνησα σπίτι, παλιό, μικρό, ζεστό. Εκεί έμαθα να μιλάω.
Ψέμα δε σου λέω, νομίζω ψέμα δε μου είπαν.
Κοιμήθηκα και ξύπνησα στο σπίτι, καινούριο, μεγάλο, ζεστό. Εκεί έμαθα να περπατάω, κάπου εκεί έκανα και τις πρώτες ζημιές, γνώρισα τον μικρό μου κόσμο, την οικογένειά μου.
Ψέμα δε σου λέω, νομίζω ψέμα δε μου είπαν.
Μεγάλωσα και πήγα σχολείο. Δημοτικό μου είπαν πως το λένε. Πολλούς μεγάλους συνάντησα, μα σαν και μενα μερικούς. Κάπου εκεί έκανα τους πρώτους φίλους.
Ψέμα δε σου λέω, το θυμάμαι κάπου αχνά.
Σαν περνούσε ο καιρός μικρούς έβλεπα να έρχονται, μοιάζανε με εμένα, μα πως μεγάλωσα εγώ μου λέγανε.
Ψέμα δε σου λέω, μα την αλήθεια δε γνωρίζω.
Κάπου πια μεγάλωσα τόσο που δεν είχε πιο πάνω. Και εκεί πήγα πια στο Γυμνάσιο.
Ψέμα δε σου λέω, νομίζω ψέμα δε μου είπαν.
Κάπου εκεί γνώρισα και την ασχήμια του κόσμου. Τους πρώτους φίλους μου έχασα, μα μια χαρούμενη παρέα κέρδισα. Δεν είχε μάθει όμως στις λύπες, και μεγάλωσα εγώ και από εκείνη έφυγα, πραγματικούς φίλους να βρω. Στο Λύκειο μου είπαν να πάω.
Ψέμα δε σου λέω, νομίζω ψέμα δε μου είπαν.
Κάπου στο Λύκειο τώρα είμαι. Πέρυσι μικρή φαινόμουν και πάλι, γνώρισα για τα καλά την ασχήμια του κόσμου, κάπου απογοητεύτηκα και έτσι σε άλλο λύκειο κατέληξα.
Ψέμα δε σου λέω, αυτό αποφάσισα.
Εκεί γνώρισα και πάλι την ομορφιά που είχα γνωρίσει νομίζω στο δημοτικό, σαν πρώτους φίλους κάποιοι με πλησίασαν, η ομορφιά πια υπερισχύει της ασχήμιας και σ' εκείνους χαμογελώ!
Ψέμα δε σου λέω, αυτή είναι η ζωή μου.
Τα καλοκαίρια μου μεγάλα, μικρά, όμορφα, άσχημα, μα πάντα κάτι μου μάθαιναν. Κάπου πέρυσι πήγα και φροντιστήριο, έτσι μου είπαν το όνειρο τάχα θα πετύχω. Κάπου εκεί πάλι φέτος την ομορφιά ξανασυνάντησα, ίσως μου χαμόγελασε και εκείνη, μα νομίζω πως μονάχα μειδίασε.
Ψέμα δε σου λέω, αυτά πιστεύω.
Τέλος κάπου για να ξεσπώ, ίσως να χαλαρώνω και κάπου να ασκώ και το σώμα πέρα από το μυαλό στην κολύμβηση γράφτηκα από μικρή μικρή, ζήλια για το κολύμπι.
«Θα σ’αγαπάω για πάντα», μου είχες πει κάποτε. Πόσο ειλικρινής φαινόσουν, πόσο ήθελα να σε πιστέψω…
Καθόμασταν εκεί αγκαλιά και παρατηρούσαμε όλο τον κόσμο που έτρεχε σα χαμένος δεξιά και αριστερά για να προλάβει πριν κλείσουν τα μαγαζιά. Χριστούγεννα ήταν. Σε κοίταξα και σου είπα… «δε με αγάπας, δε θα με αγαπήσεις ποτέ, δε θα με αγαπάς για πάντα.» Και νευρίασες, είπες πως εγώ δε σε αγαπώ και ας ήσουν όλη μου η ζωή, προσπάθησα να σου εξηγήσω, αλλά είπες ψυχρά: «Ας κάνουμε σα να μη το είπες ποτέ αυτό». Δε μίλησα μόνο σε φίλησα και συνεχίσαμε να κοιτάζουμε τα φώτα της πόλης. Είχε πια νυχτώσει, όλοι είχαν φύγει, είχαμε μείνει μόνοι να απολαμβάνουμε την ομορφιά των Χριστουγέννων.
“Φύγε! Φύγε, δε μπορώ να ζω πια μαζί σου, με καταστρέφεις, μέρα με τη μέρα με καταστρέφεις.” Σε κοίταξα απορημένη, προσπαθούσα να καταλάβω την ένταση του θυμού σου, αλήθεια έφταιγα εγώ; Στεκόμουν εκεί στην πόρτα και σε κοίταζα… “Φύγε!” ξαναφώναξες, και πριν εξαφανιστώ για πάντα απ’ τη ζωή σου, ψιθύρισα…
«Δε μ’ αγαπάς, δε θα με αγαπήσεις ποτέ, δε θα με αγαπάς για πάντα.», με κοίταξες με απορία, θυμήθηκες εκείνη τη νύχτα που καθόμασταν αγκαλιά, δάκρυσες, χαμήλωσες το κεφάλι και ψιθύρισες: “φύγε… φύγε σε παρακαλώ…” , πριν κλείσω την πόρτα σε κοίταξα, ίσως με δάκρυα στα μάτια και σου είπα: «Σ’ αγαπώ άγγελε μου, να προσέχεις.»
Άρχισα να τρέχω, δε ξέρω αν ήθελα να φύγω μακριά σου ή μακριά απ’ τις σκέψεις μου… Κάποια στιγμή κουράστηκα και κάθισα σε ένα παγκάκι… Όχι, δε μπορεί… ήταν εκείνο… άρχισα να κλαίω… αλήθεια γιατί; Ίσως και να σε είχα πιστέψει όταν μου έλεγες πως μ’ αγαπάς και ας ήξερα πως δε το εννοούσες.
Τώρα είμαι ξαπλωμένη σ’ αυτό το παγκάκι, δυο χρόνια μετά… Χριστούγεννα, όπως και τα περασμένα, ίσως περίμενω να γυρίσεις και ας είναι μόνο για μια στιγμή…
“Αγάπη μου, με ακούς;” , κάποιος ψιθυρίζει και τραντάζομαι ολόκληρη, νομίζω πως είναι η φωνή σου… Μα όχι…
Κι όμως είσαι εσύ… Σε αγκαλιάζω και αρχίζω να κλαίω… Με κοιτάς… μου χαμογελάς και με ρωτάς: “Πώς είσαι;” , σε κοίταξα απορημένη… “Τους ανθρώπους που αγαπάμε, τους προσέχουμε και νοιαζόμαστε για αυτούς” , συνέχισες… σε κοίταξα πάλι απορημένη… «Σ’ αγαπώ… πάντα σ ‘αγαπούσα, θα σ’ αγαπώ για πάντα… αγάπησα την ιδέα σου, εσένα, την ανάμνησή σου… εσύ δε μ’ αγάπησες ποτέ, ίσως να αγάπησες την ιδέα μου, όχι εμένα όμως, ποτέ.»
Δάκρυσα.
Πόσο δίκιο είχες, πόσο σε αδίκησα, πόσο σε πλήγωσα, εκείνη τη νύχτα έτρεξα και δε γύρισα ποτέ ξανά πίσω, ενώ εσύ προσπαθούσες πάντα να γνωρίζεις πως είμαι… Με κοίταξες, δε μπόρεσα να καταλάβω το βλέμμα σου, χαμήλωσα το κεφάλι, με αγκάλιασες και την ώρα που σηκώθηκες να φύγεις… μου ψιθύρισες… «Σ’ αγαπώ ψυχή μου, να προσέχεις.»
Προχωράς και παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου, όλοι αντιδρούν λες και η ζωή τους είναι σε μια γυάλα, σε μια γυάλα που δε θα σπάσει ποτέ. Όλη τους η ζωή είναι μια γυάλα, πέρα από αυτή δεν υπάρχει τίποτα. Πρόσωπα, μορφές όλοι νομίζουν πως ζουν έξω απ' αυτή, όμως κανείς δε συνειδητοποιεί ότι η γυάλα ακόμη δεν έχει σπάσει.
Συνεχίζεις, κάπου στο βάθος διακρίνεις ένα πρόσωπο, που είναι σα να σε αναγκάζει να το κοιτάς, δε μπορείς να κοιτάξεις αλλού... Αυτό το πικραμένο χαμόγελο σε καθηλώνει, είναι ικανό να σε οδηγήσει εκεί που αυτό θέλει. Τι δύναμη μπορεί να έχει ένα χαμόγελο, ένα χαμόγελο που βγήκε από μια σπασμένη γυάλα και πικράθηκε όταν αντίκρισε όλες τις άλλες γυάλες γύρω του. Σε πλησιάζει, σε κοιτάει λες και ήσουν αυτός που έψαχνε, σε πλησιάζει, το κοιτάς ακόμη πιο επίμονα, μόνο για να καταλάβεις πως αυτό θα καθορίζει όλη την υπόλοιπη ζωή σου και για 'κεινο θα 'σαι η σωτηρία.
Προχωράτε και παρατηρείτε τον κόσμο γύρω σας, όλοι μέσα στις γυάλες τους σας κοιτάζουν περίεργα, σα να είστε τρελοί, σα να μην ανήκετε πουθενά, μήπως σας ζηλεύουν; Προσπαθείτε να τους πλησιάσετε, αλλά εκείνοι χτίζουν κι άλλη γυάλα και χάνονται περισσότερο πίσω απ'αυτές.
Συνεχίζετε, το τέλος είναι μακριά, η διαδρομή υπέροχη, κάποιες γυάλες παρακάτω σπάνε και σας πλησιάζουν οι κάτοικοί τους με ενθουσιασμό, σαν τον χαμένο τους εαυτό. Προχωράτε όλοι μαζί σε ένα δρόμο στενό, που όμως σας χωράει όλους, μόνο για να αντιληφθείτε πως οι άλλοι πλέον δε σας ζηλεύουν... Έχετε να σπάσετε ακόμη μία γυάλα που δημιουργήσατε μόνοι σας.
Πέρασα πολλές νύχτες χωρίς την παρουσία σου, μέρες είχα να σε δω και αν σε πεθύμησα δε ξερεις. Όμως δυο φορές που σε είδα τι ωραία που ήσουν, ζήτησες να ήσουν μαζί μου, σου είπα πως κοντά μου θα υποφέρεις. Δεν ήμουν εγώ για σένα. Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις. Ένα έχω να σου πω μη παίρνεις σοβαρά, την ιδέα μου αγάπησες μόνο. Θα υπάρξεις αρχή για πολλούς και το τέλος. Συγνώμη που σε κορόιδεψα, συγνώμη για ένα χάδι που δε σου έδωσα ποτέ, συγνώμη που δε ήμουν εκεί οταν ήθελες, συγνώμη που σου αναστάτωσα τη ζωή, συγνώμη που σε έκανα να πιστέψεις σε εμένα. Ένα συγνώμη δε είναι αρκετό...
Ποτήρι άδειο, το μπουκάλι στο πάτωμα. Μόνη κάθομαι και πίνω, μα δυστυχώς δεν ξεχνώ... Δυο μπουκάλια έχουν τελειώσει, μα οι σκέψεις είναι ακόμη εδώ. Αρνούνται να φύγουν, να υποχωρήσουν... Όσο κι αν έχω πιει, παραμένουν εδώ κολλημένες. Πόσο μ' αγαπάνε άραγε, πόσο τις αγαπώ; Αυτές μονάχα είναι ότι μου έχει απομείνει από εσένα, άντε και δυο φωτογραφίες. Μόνο αυτές μπορούν έστω και στιγμιαία να με φέρουν κοντά σου, δίπλα σου. Στην αγκαλιά σου. Μόνο αυτές και ας με πονάει τόσο η διαδρομή.
Ο δρόμος σκοτεινός, η βροχή δυνατή. Ο πόνος μεγάλος, η ζωή μικρή. Εγώ εδώ, εσύ εκεί. Εγώ πονώ, εσύ γελάς. Ο κόσμος προχωρεί, εγώ μένω. Ο άνθρωπός μου φεύγει, εγώ κλαίω. Νόημα δε βρίσκω... μα ποιος είπε ότι αγαπάμε λογικά; Οι σκέψεις μπερδεμένες και εγώ χαμένη στο πουθενά. Μόνο κύκλους κάνω, δε μπορώ να ξεφύγω απ' την τροχιά σου. Το σύμπαν μεγάλο, μα εγώ μένω κολλημένη εδώ. Ταξιδεύω μα δεν πάω μακριά, πάλι η τροχιά σου με παρασέρνει. Θα μπορέσω άραγε ποτέ να της ξεφύγω; Πάλι οι αναμνήσεις επιστρέφουν. Θα μπορέσω ποτέ να τις διώξω;
Γλυκό όνειρο της νύχτας, στην μέρα εφιάλτης γίνεσαι, ζεις για μια βραδιά και το ξημέρωμα πεθαίνεις. Δε κλαίω για σένα, θρηνώ με εσένα, κάθε βράδυ γεννιέμαι μαζί σου, και κάθε ξημέρωμα πεθαίνω δίπλα σου.
Πέρασα πολλές νύχτες μαζί με την φωτιά και να καίγομαι και εγώ μαζί της. Ένα άρρωστο παιχνίδι με νικητή όχι εμένα. Ξαφνικά βρέθηκα σε μια φυλακή με ανθρώπους που μου ήταν όλοι άγνωστοι, ήξεραν τουλάχιστον γιατί ήταν μέσα εγώ όσο και αν προσπαθούσα να θυμηθώ ήταν άδικη προσπάθεια, δε με ενδιαφέρει εξάλλου όλα τα έχω δει, θυμάμαι ένα φίλο μου, που ένα βράδυ κοιτούσε το ταβάνι και είδε μια αράχνη και ήθελε να την σκοτώσει τότε το πρόσωπό του βρέθηκε στην γωνία που υποβασούσε την οροφή, πήρε ένα τραπέζι και ανέβηκε σκέφτηκε πως "δεν έχω κάνει κάτι μέχρι τώρα στη ζωή μου" και έτσι κρεμάστηκε, γιατί να βασανίζομαι. Ύστερα είδα ένα παράθυρο είπα "τώρα είναι η ώρα" να έρθω ξανά σε εσένα. Με το φιλί σου γεννήθηκα... έφυγα ... ήρθα σε εσένα, σε είδα. Δεν άντεξα όμως και με πήραν τα κλάμματα στην αγκαλιά της πόρνης, όταν με παράτησες πέθανα. Ξύπνησα σε ένα άγριο όνειρο παγωμένος, κοίταξα δίπλα μου και είδα εσένα, άκουσα όμως μια φωνή να λέει "που κοιμάται αυτή η πόρνη;", τουλάχιστον έζησα όσο με αγαπούσες, τότε το μάτι μου πήγε στη γωνία που υποβάσταζε το πάνω πάτωμα και δίπλα μια αράχνη που βάλθηκα να την σκοτώσω.
... κάποιες φορές να καθήσω στην άκρη του δρόμου για να σχεδιάσω ταξίδια στο άγνωστο. Μα είμαι σε ένα αμάξι σα αυτά που διασχίζουν τα ονειρά μου, γιατί σε άφησα να φύγεις, μπορούσα να σε κράταγα εδώ, τόσα πράγματα, αλήθεια δεν τα βλέπει κανείς, και πως να αντιμετωπίσεις κανείς μόνος του;... και τα όνειρα ποιος θα τα πραγματοποιήσει; Όταν έρθεις να με δεις στο μνήμα και με ξεθάψεις από τις στάχτες, να ξέρεις πως οι λύπες θα με ψάχνουν. Άραγε το τρένο που βλέπαμε μαζί θα είναι ακόμα εκεί να σφυρίζει; Ο ερωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές όταν θα με ξέθαβες, μα δε με νοιάζει τι έλεγε ο κόσμος το πως κατάντησα έτσι εξαιτίας σου, μα την συνέχεια την ξέρω. Την επόμενη μέρα θα με βρουν κρεμασμένο στην καμαρά μου... και έτσι όπως με έθαφαν πριν βασιλέψει ο ήλιος, ακούστηκε το τρένο να σφυρίζει.
Το κρύο τσουχτερό, ήσυχη βραδιά, έβρεχε και η βροχή μου υπενθύμιζε γλυκά... πως δεν θέλω να θυμάμαι, δε θέλω να ξεχνώ, αυτή τη φορά όμως έπρεπε να προχωρήσω, να μη ξεχάσω τίποτα, να μη λυγίσω, να μη κοιτάξω πίσω. Έπρεπε να φύγω. Ο λόγος, η φυλακή σου, το τείχος που είχες υψώσει γύρω μου και με είχες κλείσει μέσα, ερχόσουν συχνά να δεις αν είμαι καλά, αλλά δε με άφηνες να γνωρίσω τον έξω κόσμο, θυμάμαι τη βραδιά που μου είπες: "Εγώ θα είμαι έξω στα τείχη να πολεμώ για σένα", και ένιωθα αδύναμη, τόσο αδύναμη, δε με άφηνες να πολεμήσω για τη ζωή μου. Κάποια στιγμή άφησες την πόρτα ανοιχτή, χάρηκα, σε πλησίασα και σου είπα πως θα φύγω, πως δε μπορώ να ζω εγκλωβισμένη και εσύ κοίταξες ικετευτικά... ήταν όμως αργά... πολύ αργά για να γυρίσω πίσω. Έκανα το πρώτο βήμα, "σε παρακαλώ", ψιθύρισες, όμως εγώ είχα ήδη φύγει, "να προσέχεις", σου είπα και δε γύρισα να σε κοιτάξω, δε μπορούσα, θα λύγιζα και θα γύρναγα πίσω, θα πονούσε λιγότερο, αλλά δε θα ήμουν πια η ίδια, για αυτό συνέχισα, έστριψα στο πρώτο δρομάκι που βρήκα, δεν άντεχα τα μάτια σου που με ακολουθούσαν, το μονοπάτι ήταν τεράστιο, δε μπορούσα να διακρίνω το τέλος του, όσο και αν προχωρούσα ένιωθα χαμένη... "χάθηκες;", άκουσα μια γέρικη, βαριά, όμως τόσο γνώριμη φωνή να με ρωτάει... γύρισα τρομαγμένη, κοίταξα, ήταν εκείνος ο γεράκος που εμφανίζεται κάθε φόρα λίγο πριν το τέλος, μου έδειξε ένα δρομάκι στα αριστερά, που δε μπορούσα όση ώρα κι αν κοίταγα να δω, έστριψα προχώρησα λίγο ζαλισμένη... "έφτασα", ψιθύρισα. Έγινα ένα με το εγώ μου, ήμουν πάλι ελεύθερη στη θάλασσα, χωρίς κανένα τείχος γύρω μου και ένα απαλό αεράκι να με βοηθάει να ταξιδέψω ξανά σε άγνωστα νερά.
Άραγε με ακολούθησες για να βρεις το δικό σου λιμάνι;
Σε κάθε μου ζωή, πηγαίνω εδώ και εκεί σε άδειους θανάτους ταξιδεύα για χρόνια, ψάχνωντας την αγάπη με μια μουσική να με καταδιώκει. Εκεί στο σημείο που με κέρασες το πρώτο σου φιλί, είχες ξεμείνει από αγάπη. Προσπαθήσαμε να τα φέρουμε σε μια ισορροπία, μα έρωτας σου είχε κληρωθεί αλλού. Λίγα λεπτά πριν το τέλος και αυτή η απαίσια μουσική να ακόμα. Όλα γύρω είναι βομβαρδισμένα, πόλεις καταστρεμμένες, νεκροί ανασταίνονται και αυτή η μουσική παίζει ακόμα. Μα γιατί να συμβαίνει αυτο;
Παρόλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν, η νύχτα με προσπέρναγε και με έβρισκε πάντα απροετοίμαστο. Άδειοι έρωτες... παρενθέσεις στην ζωή μας. Η αγάπη έχει μια τύχη, περίεργη, που σε ανεβάζει ψηλά στον ουρανό ή ακόμα και στην γυναίκα με τα ξανθά μαλλιά. Στο δρόμο υπάρχει μοναξιά, που να ανοίξεις την καρδιά σου. Το βράδυ έρχονται οι καλύτερες, όταν ανοίγω το παράθυρο εκεί όλα γρήγορα γεννιούνται και τελειώνουν.
"Ενταξει αγάπη μου, θα τα πούμε αύριο!", κλείνω την πόρτα και ήρεμη κατευθυνομαι στον καναπέ...
που να 'ξερα...
Ησυχία, η καλύτερη ώρα της μέρας όταν δεν είμαι μαζί του. Ξαπλώνω... χαλαρώνω, χαμηλή μουσική, μέσα στο ημίφως ως συνήθως, λίγο κόκκινο κρασάκι και το τσιγάρο μου. Για λίγο σκέφτομαι εσένα, αχ πόσο σε αγαπώ, πόσο ωραία περνάω κάθε μέρα μαζί σου, πρέπει να τελειώσει αυτή η μέρα να έρθει πάλι το αύριο, να είμαστε πάλι μαζί. Κάθε αντίο ένας μικρός χωρισμός. Ίσως σήμερα είναι από τις λίγες φορές που με τρομάζει αυτή η ησυχία... περίεργη αίσθηση.
Ντριν, ντριν, ντριν... Τραντάζομαι ολόκληρη... "Ναι;" "Έλα, αγγελέ μου, δε πιστεύω να σε ξύπνησα;" "Όχι, πες μου... συνέβη κάτι;" "Όχι μωρε μην ανησυχείς, απλά ξέχασα τα γυαλιά μου σπίτι σου, φερ'τα αν τα θυμηθείς αύριο!" κοιτάω στο τραπεζάκι.... αυτός ο άνθρωπος, όλο κάτι ξεχνάει! "Ενταξει θα τα φέρω! Καληνύχτα!"
Πάλι ησυχία, ίσως νιώθω και λίγη μοναξιά... Καλύτερα να πάω για ύπνο. Σβήνω τα φώτα, πάω να κλείσω τα πατζούρια, τι όμορφη νύχτα, ίσα που αναβοσβήνουν κάτι αστεράκια, ούτε φεγγάρι δεν έχει σήμερα ο ουρανός και αυτός κοιμάται στη μοναξιά του.
Ντριν, ντριν, ντριν... Ξυπνάω απότομα, τι ξέχασε πάλι; "ναι...;" "Η Κυρία Ιωάννα;" , μια γυναικεία φωνή... περίεργο και θα ορκιζόμουν πως είδα το τηλέφωνο του Άγγελου... "ναι... ποιος είναι;" "Ξερετε... ήσασταν η τελευταία κλήση στο κινητό του κυρίου Παπακώστα και σκέφτηκα να καλέσω πρώτα εσάς..." Με διαπέρασε ένα ρίγος, η κύρια σίγουρα δεν έμοιαζε χαρούμενη, η φωνή της ακουγόνταν χαμηλά και με τρόμαζε το ύφος της... επανέρχομαι και ρωτάω έτοιμη να λιποθυμήσω... "τι συνέβη, πείτε μου σας παρακαλώ", ρωτάω ικετεύτικα όχι για να μάθω, αλλά προσπαθώντας να βεβαιωθώ πως δεν έγινε κάτι κακό... ταυτόχρονα κοιτάω το ρολόι, μόλις που έχουν περάσει 40-50 λεπτά από την ώρα που έφυγε ο Αγγελος.... "Ο κύριος Παπακώστας, είχε ένα σοβαρό ατύχημα, βρίσκεται στο νοσοκομείο μας, θα μπορούσατε να έρθετε; δε βρήκαμε κάποιον συγγενή του..." και που να βρουν, μόνος του είναι... κάθομαι ασυναίσθητα στο πάτωμα για να μη πέσω... δε μπορεί, δε μπορεί να έγινε κάτι, πριν λίγο ήμασταν μαζί... "Κυρία....Κυρία με ακούτε;" παρατάω το τηλέφωνο και τρέχω, όσο μπορω γιατί νομίζω θα καταρρεύσω... Παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου, βγαίνω έξω, λίγο πριν φτάσω στο αυτοκίνητο, δε μπορω να σταθώ, σοριάζομαι.... δε μπορώ ούτε να οδηγήσω... Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή περναει από μπροστά μου ένα ταξι...
Ξαφνικά ξυπνάω και βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο, αλήθεια στο ταξί δεν ήμουν... μπαίνει μέσα μια δεσποινίδα ντυμένη στα άσπρα... "Συνήλθατε; πώς αισθάνεστε; σας έφερε ένα ταξί λιπόθυμη..." Άρχισα να θυμάμαι, του είπα που ηθελα να με πάει και μετά.. μετά δε θυμάμαι τίποτα... "Νομίσαμε πως πάθατε κάτι, γιατί η ίδια ζητήσατε να έρθετε εδώ..." Σηκώνομαι τρομαγμένη, συνηδειτοποιώ πως έχω μέχρι και ορό... "Είστε καλά, σας παρακαλώ μιλήστε μου, μη σηκώνεστε" βρίσκω το κουράγιο να μιλήσω... "Έχω έρθει για τον Άγγελο, με πήρανε τηλέφωνο... τι ώρα είναι;" ρωτάω φοβόμενη πως η ώρα έχει περάσει για τα καλα... "Είναι 3.30... μισό λεπτάκι να φωνάξω την υπέυθυνη, δε γνωρίζω τον κύριο..." Μα τι μου λέει τώρα, έχω ήδη σηκωθεί και περπατάω στο διάδρομο... πάω στην υποδοχή... "Ο κύριος Παπακώστας, τι έπαθε, που βρίσκεται;" "Είστε η κυρία Ιωάννα έτσι; Σας παρακαλώ καθίστε, είσαστε χλωμή" "Μα τι λέτε τώρα, πείτε σας παρακαλώ τι έγινε..." "Ο κύριος Παπακώστας είχε ένα ατύχημα... βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση, λυπάμαι που θα το πω, αλλά οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας..." Ποιες πιθανότητες, ποιο μέρος μας; μα τι λέει; "τι ακριβώς εννοείται;" "Τράκαρε με κάποιον μεθυσμένο οδηγό, έχασε πολύ αίμα, χτύπησε άσχημα και στο κεφάλι, δεν έχει ξυπνήσει και οι ενδείξεις δεν είναι καθόλου καλές..." χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου.... νιώθω θα πέσω.. μα πρέπει να κρατηθώ... δε μπορώ να πιστέψω αυτά που ακούω... μα είχαμε κανονίσει αύριο να πάμε εκδρομή, τι λέει τώρα αυτή.. "Θέλω να τον δω..." "Λυπάμαι δε μπορείτε...." "Σας λέω θέλω να τον δω, δε με ενδιαφέρει αν επιτρέπεται ή όχι..." Η κυρία αναγνωρίζει την απελπισία μου και στην κατάσταση που είμαι δε μπορεί να κάνει και αλλιώς, με κρατάει και με οδηγεί προς το ασανσέρ... κατεβαίνουμε... σταματάμε στην εντατική... ζαλίζομαι και πάλι, ίσα που νιώθω το σώμα μου, ο δρόμος φαίνεται ατελείωτος... "Εδώ είμαστε, μπορείτε να καθίσετε εκεί." Όχι δε μπορώ να κάτσω στην καρέκλα... τον βλέπω εκεί ξαπλωμένο και τρομάζω... σωριάζομαι δίπλα του, δε μπορώ να αισθανθώ τίποτα... είναι σαν να είμαι αποκομμένη απο τα πάντα... Ξαφνικά ακούω ένα παρατεταμένο.... μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, κοιτάζω την οθονίτσα δίπλα... βλέπω μια παρατεταμένη ευθεία γραμμή... κοιτάζω την κυρία... "Τι συμβαίνει; κάντε κάτι σας παρακαλώ..." με κοιτάει με ένα βλέμμα, σα να ζητάει συγνώμη, σα να με λυπάται, δεν αποκρίνεται... συνεχίζω να την κοιτάζω ικετευτικά... Το μόνο που καταφέρνει να πει είναι: "Λυπάμαι..." Άγγελε μου... ξαπλώνω δίπλα του, πλέον δεν αισθάνομαι τίποτα, ούτε την ανάσα μου μπορώ να καταλάβω... "ζωή μου..."
"Με συγχωρείτε, δεσποινίς", ακόμη ένας άτσαλος έπεσε πάνω μου, δεν τον κατηγορώ όμως με την τόση πολυκοσμία. Μπορώ να διακρίνω κάθε είδους ανθρώπους. Ψάχνω για κάποιον γνωστό, αλλά τίποτα. Έχω μείνει με την πρόσκληση στο χέρι... αλήθεια ποιος μου την είχε δώσει;
Επιτέλους φτάνει η σειρά μου, δίνω το μαγικό χαρτάκι και οδηγούμαι μέσα από το πλήθος, στις μπροστινές σειρές. Κάθομαι και αναμένω την εκκίνηση. "Εκπαίδευση και Τεχνολογία" ήταν ο τίτλος της εκδήλωσης. Παρά την ένταση της μουσική, οι συζητήσεις των ανθρώπων ακούγονταν πολύ δυνατά. Ξαφνικά ησυχία. Στην υπερυψωμένη σκηνή εμφανίζεται ένας ηλικιωμένος, αλλα γεροδεμένος κύριος, ο οποίος δεν κρατάει τίποτα στα χέρια του, ούτε ένα χαρτί με σημειώσεις. Πλησιάζει το μικρόφωνο και μας καλησπερίζει. Κάνει μια μικρή εισαγωγή και επειτα μας λέει τον τίτλο αυτών που είχε σκοπό να πει (ή καλύτερα τον τίτλο της άποψης μιας ολόκληρης ζωής). "Θάνατος: ο δικός μου, ο δικός σας, των νέων". Σάστισα. Μόνο μετά από ώρα συνηδειτοποίησα ότι εννοούσε τον δικό του, κυριολεκτικό και επικείμενο θάνατο, ενώ ο θάνατος των νέων ήταν αυτός που ζουν καθημερινά. ο θάνατος της γνώσης, της κρίσης, της συνείδησης. Αν και αρχικά δεν έμοιαζε κατάλληλος για να μιλήσει για το θέμα της εκδήλωσης, τελικά αποδείχτηκε ο ικανότερος. Το περιεχόμενο του λόγου του, εκπληκτικό, αυτό όμως που πραγματικά συνόψιζε τα πάντα ήταν τα λόγια ενός συγγραφέα που χρησιμοποίησε στο τέλος.
"Είναι άδικο να καταριόμαστε τις προόδους της τεχνικής. Ό,τι πρέπει να οικτίρουμε είναι το γεγονός ότι μια άλλη δύναμη του πολιτισμού, η μόρφωση του λαού, δεν προχωρεί εξίσου γρήγορα, ούτε ενεργεί αποτελεσματικά, για να αντισταθμίσει τις αναπόφευκτες συνέπειες των τελειοποιήσεων που ραγδαία πραγματοποιούνται στη σφαίρα της εφαρμοσμένης επιστήμης. Η τεχνική δίνει στον πολιτισμό τη διάσταση του πλάτους. Η εκπαίδευση καλείται να συμπληρώσει το νόημα του εξασφαλίζοντας σ' αυτόν μιαν άλλη διάσταση: τη διάσταση του βάθους."
"Πολλες φορες αναρωτιεμαι... αν πρεπει να αφηνουμε τα πραγματα οπως ειναι, αν πρεπει να προσπαθουμε να αλλαξουμε αυτο που τυχον συμβει ή αν πρέπει να αφήνουμε τους άλλους να το κάνουν αυτό. Και λέγοντας αλλους φυσικα μιλάω για ατομα που ξερουμε ότι ενδιαφερονται πραγματικά για μας. Δυστυχώς δε μπορώ να καταλήξω... ίσως γιατί ειμαι κομμένος στα δύο... ας πούμε το μυαλό λέει το ένα, η καρδιά το άλλο και εκεί γίνονται οι συγκρούσεις. Τι να σου κάνουν και αυτές όμως όταν κανείς δε νικά, αλλά χάνεσαι περισσότερο; Αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω ποτέ να το απαντήσω..."
"Για σένα... αχ για σένα όλα! όλα και τίποτα." έλεγε και βυθιζόταν στις σκέψεις του πάλι. Κάθε φορά που της μιλούσε ήταν για αυτόν ένας μικρός θάνατος. Θυμόταν όλα όσα είχαν περάσει μαζί σα γλυκόπικρη ανάμνηση. Και σκεφτόταν τις μέρες μετά που θα ήταν χωρίς αυτήν γιατί πάλι θα εξαφανιζόταν... όπως πάντα. Παντα εκεί όμως δαθέσιμος και ευπρόσδεκτος για το οτιδίποτε του ζητούσε και του έλεγε. Να ήταν γιατί την αγαπούσε ακόμα, ή είχε καταντήσει πια συνήθεια; Πώς ο πόνος κατανταει μια συνήθεια, όμως;
Δυσκολα τον καταλάβαινα, πάντα με μπέρδευαν οι σκέψεις του, ίσως γιατί εμοιαζαν με τις δικές μου... ποτέ δεν κατάφερα να τις ξεχωρίσω, όσο πιο πολύ τα σκεφτόμουν τόσα πιο πολλά συμπεράσματα και ερωτήματα έβγαζα και ξανά απο την αρχή μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος... αλλά όχι.. εκείνος ξέρει. Ξερει καλά τις σκέψεις του, αλλά δε θέλει, όχι δε θέλει να σταματήσει να της μιλάει... δε θα το άντεχε... ακόμη και το γεγόνος ότι του μιλάει σπάνια τον ευχαριστεί. "Μου αρκεί να μου πει πως είναι καλά και να το εννοεί" , μου είχε πει κάποτε. Μίλαγε αυτός άραγε ή το ποτό; Η καρδιά... ναι αυτή μίλαγε, μόνο αυτή δεν επηρεάζεται, ξέρει καλά τι θέλει για να συνεχίσει να χτυπά.
Χτυπάει το τηλέφωνο και τραντάζομαι... ποιος είναι στις 3.30 το χαράμα...; -Ναι; -Θα έρθεις σε παρακαλώ από εδώ; Ήταν αρκετό... πάλι της μίλησε... έφυγα τρέχοντας πριν πιει όλο το chateau margaux του '82 που του είχα παρει για τα γενέθλιά του, ξεχνώντας και πάλι όλες μου τις σκέψεις...
Μόλις πέθανα, είχα μια ελεθευρία, όμορφη, νεα περίεργη η παιδική μου ηλικία πέρναγε από μπροστά μου, γλιστρούσε σα χέλι οι αναμνήσεις, και έγδυνα τις σκέψεις μου λες και ήταν πόρνη. Καθώς έπαιρνα τη στροφή στις αναμνήσεις, είδα μια σκοτεινή εποχή δράματα σε κωμωδίες, γέλιο σε δράμα, φορείς, νεκροθάφτες να έχουν όλοι αλλάξει ρόλους. Μόλις έφτασα στο προορισμό, όλοι είχαν εξαφανιστεί, μόνος, φοβισμένος, φεύγω πάω στο σταθμό, είπα. Το τέλος ήταν αναμενόμενο, στο σταθμό ήρθε η άμαξα ίσως για το τελευταίο ταξίδι; Ο Θεός ο οδηγός τον βλέπω... Να τος! Μέσα από καπνό ξεπροβάλει και εγώ ο τελευταίος επιβάτης.
Επέστρεψες.... Επέστρεψες να κάνεις τι; αλήθεια τι ψάχνεις; Ματώνεις τις πληγές μου, αυτες που δεν έκλεισαν ποτε... αυτές που δεν άφησες ποτέ να κλείσουν κι ας ήσουν ο μόνος που μπορούσε να το κάνει τότε, φοβήθηκες... Δε ξέρω τι.... ίσως πια και να μη με νοιάζει... δε ξέρω. Τόσος πόνος, έρωτας, καπου στο βάθος ίσως λίγη αγάπη που δε πρόλαβε να λάμψει... και μετά... μετά τίποτα. Κενό. Κοιτάω τον ουρανό, το απέραντο του ουρανού, πόσο μικρή αισθάνομαι για ακόμη μια φορα... να φταίει άραγε η νύχτα; Ένα αστεράκι κάπου φαίνεται να έλαμψε, μπα ιδέα μου ήταν... Μαυρίλα πάλι, το φεγγάρι ματωμένο κάπου χαμηλά, ίσα για να ξεχωρίζω τη θαλασσα και... σιγη. Tίποτα δεν έχει μείνει πια. Θα βγω, θα περπατήσω, ίσως καταφέρω να σε ξεχάσω για λίγο.
Δρόμος, στενά, λίγα φωτάκια μονάχα, κάτι πεσμένα δεντρα και κάποια χωρίς την φορεσιά τους, τι τρομακτικά που μοιάζουν... στο βάθος ένα παγκάκι. Χαλασμένο. Εκεί ένας παππούλης με μια μαγκουρίτσα, σκισμένα ρούχα και ξυπόλυτος κάθεται. Φτωχός κι απόμακρος φαίνεται, μοιάζει με την ψυχή κάποιων ανθρώπων, μοιάζει με την ψυχή σου. Κάτι πάνω του με τράβαει, πλησιάζω, τον κοιτώ και βουβά κάθομαι δίπλα του. Χαμογελάω. Δε ξέρω γιατί... απλά χαμογελάω, όσο κι αν πονώ.
-Κορίτσι μου, γυρισε και με κοίταξε, μην κλαις, μη κλαις σε παρακαλω. Σάστισα. Εγώ χαμογελούσα κι εκείνος... εκείνος μου έλεγε να μη κλαίω. Μα πώς;... Είχε δίκιο όμως... ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου, άγγιξε τα χείλη μου και έπεσε στο χέρι μου και εκεί πέθανε... εκεί χάθηκε το χαμόγελό μου. Γυρίζω τον κοιτάζω... -Μα..., δε προλαβαίνω να μιλήσω, δε ξέρω τι αλήθεια να του πω, έρχεται πιο κοντά μου, μου πιάνει τα χέρια και ξαφνικά νιώθω ζεστασια, φιλικότητα, κάτι έχει αυτός ο γέρος... -Μη χάνεις το χαμόγελο σου μικρή μου, με κοιτάει στοργικά, κλάψε, αλλά μη χάσεις ποτέ το χαμογελό σου. Τον κοιτάζω για ακόμη μια φορά με απορία, αλήθεια αυτή τη στιγμή δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα, τίποτα. Κοιτάω και πάλι τον ουρανό, δυο τρία αστεράκι αχνοφαίνονται, ο ουρανός τώρα μοιάζει πιο φιλικός, γυρνάω στον παππούλη να τον ευχαριστήσω για τη παρέα και να φύγω... αλλά... πουθενά, ο γεράκος δε φαίνεται πουθενα... "Παράξενο", σκέφτομαι και εξαφανίζομαι στο τέλος του δρόμου, στρίβοντας για το σπίτι...
Μαυρίλα και πάλι. Μπαίνω βιαστικά στο σπίτι, βουλιάζω στον καναπέ και χάνομαι στις σκέψεις μου, κλαίω για σένα, για σένα που χάθηκες και που επέστρεψες ξαφνικά, κάνοντας πως δεν πέρασε ούτε μια μέρα... και θυμάμαι πάλι τα λόγια εκείνου του ανθρώπου....: "Μη χάνεις το χαμόγελο σου μικρή μου, κλάψε, αλλά μη χάσεις ποτέ το χαμόγελό σου".
Πέρα από τα γνωστά μας blogoπαιχνίδια στα οποία παίρνουμε μέρος κατά καιρούς, βρήκαμε ακόμη ένα, λίγο πιο ασυνήθιστο, γνωστό ίσως σε κάποιους ως.... "ΙδιογράφΩς"! Ένα ωραίο βραδάκι είπαμε: "Γιατί λοιπόν να μη συμβάλλουμε και εμείς; Ίσως κάποτε να είμαστε οι πιο γνωστοί συγγραφείς...", γιατί βεβαίως βεβαίως φιλοδοξούμε όσοι παίρνουμε μέρος να εκδοθούμε και σε κάποιο λεύκωμα, το οποίο φυσικά και θα κάνει θραύση!!! Φανταστείτε κάθε είδους γραφικού χαρακτήρα, από όλη την Ελλάδα και όχι μόνο, να γεμίζει ένα τέτοιο σπάνιο βιβλίο!
Σιωπή μόνο αυτό έμεινε, τίποτα άλλο να μας θυμίζει εκείνη τη μέρα, και αυτό το γιατί της μητέρας ακόμα με πονά. Είχε ντυθεί στα μαύρα ήταν η μέρα που δε πρόλαβες να δώσεις μια αγκαλία και να πεις ένα συγνώμη. Δε έπρεπε να το κάνω αυτό, φύγε από το σπίτι, δε θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου, μου έλεγε συνέχεια, ενώ στο βάθος άνδρες ψηλοί αδύνατοι χτυπούσαν με τα σφυριά τους. Ποιο σπίτι;, τίποτα δε χάθηκε, απάνταγα στη μητέρα και έβαλα τα κλάμματα. Στο βάθος η μικρή μου εξαδέλφη σε λίγο θα πέθαινε, και θα έφταιγα εγώ, ήθελε να σηκωθεί μα εγώ την έσπρχωχνα και μου φώναζε σε αγαπώ, δε μπορούσα να καθήσω μαζί της, Οι ψηλοί άνδρες συνέχιζαν την δουλειά τους και ερχόντουσαν προς το μέρος μου πίσω στο βάθος η μητέρα να κλαίει, οι άνδρες πήραν τη ξαδέλφη την έθαψαν εκεί που την έσπρωξα για τελευταία φορά. Εκει έμεινα για πάντα, δε μπόρεσα να φύγω, με έφαγαν οι σκόροι, δε γινόταν να ξεχάσω την στιγμή εκείνη που... Τα τελευταία λόγια της θα μείνουν για πάντα μες στο μυαλό μου και αν τα λόγια είναι δύσκολα είναι αγαπήμενα, σε αγαπώ, και αν δε τα πιστεύεις γεια χαρά, φεύγω ήσυχα. Και εγώ έμεινα στην άκρη του δρόμου, τόσο θλιμένος, που ακόμα και οι τυφλοί έδειχναν να μην είχαν πρόβλημα...
Λεπτομέρειες ασήμαντες κάνουν τις πιο σκληρές αναμνήσεις, όταν περάσουν τα χρόνια και τα θυμόμαστε μας κοιτούν, αλλά δε μας γνωρίζουν, τι ήμουν εγώ για σένα; ίσως ένας ακόμα τρελός επαναστάτης στην ζωή σου, μα ακόμα δε ξέρω, δε θέλω να κάνω υποθέσεις. Θα σου πω εγώ τι ήσουν για μένα. Σε περίμενα από την πρώτη στιγμή που με πλησιάσες. Μέχρι να σε δω και σου εκφράσω την αγάπη μου, δε μίλαγα, κοίταγα το κενό σε περίμενα, προσπάθησα να σου γράψω τραγούδια, δε το κατάφερα. Όταν τελικά ήσουν μαζί μου, αλλά έλειπες, κοίταγα τα αστέρια γιατί μου έλειπαν τα μάτια σου, όταν χτύπαγε το τηλέφωνο δεν ήσουν εσύ. Όμως ήμουν σίγουρος ότι η καρδιά σου χτύπαγε και με σκεφτόσουν. Και όταν βρεθήκαμε μαζί για πρώτη φορά, το βλέμμα σου, οι κινήσεις σου ήταν τόσο τρυφερές και γλυκιές λες και με ήξερες χρόνια, έπειτα κοιμήθηκες στην αγκαλιά μου, τι μαγευτική νύχτα. Όσο είμαι δίπλα σου ο κόσμος δείχνει εύκολος και τόσο φωτεινός. Εσύ μου έδωσες πολλές χαρές, μα κάτι σου χρωστώ ακόμη, για αυτό κλείσε τα μάτια και άκου, και αν θες στάσου σε αυτό, μείνε λίγο ακόμα στα ονειρά μου, για σένα έφτασε η νύχτα, μη φεύγεις....
Τα φώτα της πόλης έσβησαν, η τελευταία πράξη του έργου, είμαι εγώ. Στέκομαι μόνος μέσα στην νύχτα στο βάθος ένας τυφλός γέρος με το βιολί στα πόδια του, με αυτό ζει. Ξαφνικά εμφανίζεται μια λάμψη, περίεργη, δε σε πλησιάζει, στέκεται και σε περιμένει. Είναι η τελευταία νύχτα, θα έχω πάρει τα κλειδιά και θα έχω φύγει, παλιές μέρες περνούν από το μυαλό μου, πρωϊνά δικά μας σχεδιασμένα στο νου, στεναχωριέμαι για λόγια αγάπης που ποτέ δεν ειπώθηκαν, τα θάψαμε στο χρόνο. Και αν ποτέ νικηθήκαμε, δεν εφταίγε η μοίρα, αλλά το πάθος, η αγάπη για το κάτι παραπάνω. Όμως είμαι μόνος σε αυτό το τοπίο μαζί με τον γέρο και το βιολί του να παίζει την πιο ωραία μελωδία και να προχορώ μαζί του προς το φως, χορεύοντας με τους νεκρούς μου φίλους. Όλα τελειώνουν κάποτε. Αντίο λοιπόν! Τα λόγια μου για σένα ποτέ δε θα ειπωθούν...
Στο λίγο αυτό καιρό που πέρασε μπορώ να πω πως έμαθα πολλά και θα ηθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.Έμαθα να μην ακούω κανέναν, να μη πιστεύω κανέναν από τα λεγομενα του αν δε το δω εγώ η ίδια, γιατί υπάρχουν τόσο κακοπροαίρετοι άνθρωποι που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να φανταζονται γεγονότα και να καταστρεφουν τους άλλους προς δική τους ανύψωση.
Έμαθα να συμπάσχω με άλλους ανθρώπους.
Έμαθα πως υπάρχουν άτομα που με εχουν και τα έχω ανάγκη, άτομα με κατανόηση και αξιοπρέπεια που δίνουν ακόμα και όταν δε τα γνωρίζεις καλα, που μπορούν να σου ανοιχτούν με έναν αξιοπερίεργο και τρυφερό τρόπο και να σε κερδίσουν μέσα σε λίγες ώρες.
Έμαθα πόσο σημαντική μπορεί να είναι μια αγκαλιά και πόσο ανάγκη μπορεί να την έχουμε.
Έμαθα να μη φοβάμαι τον πόνο των άλλων, αλλά να τους βοηθαω με τον τρόπο μου να ξεχνιούνται.
Έμαθα πολλά, κέρδισα πολλά και θα έλεγα πως δεν έχασα τίποτα. Καλή εβδομάδα και καλό μήνα!
Σήμερα ο μήνας έχει 2 Αυγούστου, λίγα λεπτά πριν έρθει το βραδάκι για μια άλλη φορά. Έρχεται το βράδυ και αναζητάς τον ευατό σου, τι έκανες στο παρελθόν, όλα αυτά τα σκέφτεσαι κάτω από μια λαμπά που φωτίζει. Η σκέψη που μόνο σου έχει μείνει είναι ότι όλα καταστρέφονται εκτός από τις αναμνήσεις και τα σπίτια μόνο αυτά αντέχουν στο χρόνο. Πέρνεις μια μπύρα και αλλάζεις δωμάτιο μα αυτό το φως σε ακολουθεί, δε σου αρέσει να ζεις μόνος, μόνο τα άστρα ήταν φιλικά ακόμα και στον θάνατο. Τελικά πέφτεις κάτω στο πάτωμα, ήρθαν οι γνωστοί σου να σε σηκώσουν οι ανίδαιοι...δε ήξεραν, στο τέλος δεν είχε πρόσωπο. Ήσουν απρόσωπος όπως ο Θεός. Για να τα ξεχάσω όλα αυτά ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω στην αυλή και κοιτώ τον ουρανό αυτό που άρεσε και στους δυο, κοίταζα την νύχτα ήρεμος τίποτα δεν έχει αλλάξει, απλά ο καθένας ζει με τον δικό του τρόπο την σύντομη του περιπέτεια.
Φυσικά για ακόμη μια φορά στο κέντρο μου έχω τον θάνατο, δε ξέρω το γιατί και το πως αλλά μου βγαίνει κάθε φορά που δε έχω κάτι που θέλω. Άντε καλό βράδυ.
Στο Λίβανο, οι άνδρες μπορούν να έχουν νόμιμα σεξουαλικές σχέσεις με ζώα, αρκεί τα ζώα να είναι θηλυκά. Οι σεξουαλικές σχέσεις με αρσενικά τιμωρείται με την θανατική ποινή. (Χωρίς σχόλια.)
Στο Μπαχρέιν, ένας ιατρός μπορεί να εξετάσει νόμιμα τα γεννητικά όργανα μίας γυναίκας, απαγορεύεται όμως να τα κοιτάξει απευθείας. Μόνο μέσο ενός καθρέφτη. (Να βάλει το χέρι μπορεί, να κοιτάξει όχι)
Οι μουσουλμάνοι δεν μπορούν να κοιτάξουν τα γεννητικά όργανα ενός πτώματος. Αυτό ισχύει και για τους υπαλλήλους γραφείων Τελετών… Τα γεννητικά όργανα τον νεκρών πρέπει να είναι πάντοτε καλυμμένα με ένα κομμάτι ξύλο. (Ένα κομμάτι ξύλου;;;;)
Στην Ινδονησία ο αυνανισμός τιμωρείτε με αποκεφαλισμό... (Για ποιο κεφάλι μιλάνε;;;)
Στο Γκουάμ, υπάρχουν άνδρες που η μόνη τους δουλειά είναι να ταξιδεύουν ανά την χώρα και να διακορεύουν παρθένες, για αυτές τις υπηρεσίες πληρώνονται. Η αιτία: Σύμφωνα με τους νόμους του Γκουάμ, απαγορεύεται στις παρθένες να παντρεύονται. (Λέω εγώ: Υπάρχει καλύτερη δουλειά στον πλανήτη;;;;)
Στο Hong Kong, μία απατημένη γυναίκα μπορεί νόμιμα να σκοτώσει τον άπιστο σύζυγο, πρέπει όμως να το κάνει με τα χέρια της. Αντίθετα η άπιστη σύζυγος μπορεί να δολοφονηθεί με οποιονδήποτε τρόπο από τον απατημένο σύζυγο. (Ίσες ευκαιρίες ;;;;) Που στο διάολο πέφτει το Γκουάμ ;;;
Στο Liverpool, Αγγλία, ο νόμος επιτρέπει στις πωλήτριες να κάνουν τόπλες, μόνο όμως σε μαγαζιά που πουλάνε χρυσόψαρα. (Τσαχπίνικα ψαράκια !!) Μήπως χρειάζεται να δώσω εξετάσεις για την δουλειά στο Γκουάμ ;;;
Στο Κάλι, στη Κολομβία, Μία γυναίκα μπορεί να έχει σχέσεις μόνο με τον σύζυγο της, την πρώτη όμως φορά πρέπει να είναι παρούσα στο δωμάτιο και η μητέρα της για να βεβαιώσει την πράξη (Φαντάζεσαι να έχεις σχέσεις και να σε βλέπει η πεθερά σου ;;;...) Δεν μπορώ να ξεχάσω το Γκουάμ
Στη Σάντα Κρουζ στη Βολιβία, Είναι παράνομο για έναν άνδρα να διατηρεί σχέσεις ταυτόχρονα με μάνα και κόρη. (???) (Επιπλέον η δουλειά στο Γκουάμ αμείβεται!)
Στο Maryland, Η.Π.Α., Τα προφυλακτικά πωλούνται σε μηχανές μόνο στα καταστήματα όπου πωλούνται οινοπνευματώδη για κατανάλωση στο ίδιο κατάστημα. (Χωρίς σχόλια, από αμερικανάκια τη να περιμένεις. ) (Ακόμα σκέφτομαι το Γκουάμ.. Μήπως να στείλω ένα βιογραφικό;;;)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Πωλείται διαμέρισμα σε τιμή ευκαιρίας λόγω αλλαγής τόπου εργασίας, δεκτή ανταλλαγή με καλύβα στο ΓΚΟΥΑΜ
Αυτή ήταν μια παρουσίαση που μου είχαν στείλει. Ελπίζω να σας αρέσει :-)
Ναι είναι γεγονός ξέμεινα και για δεύτερη φορά, ντροπή μου. χαχα Αυτή τη φορά έχω σα θέμα: Πόση ώρα αντέχουν το ταξίδι τα παιδιά, ο τίτλος φαίνεται κάπως περίεργoς το ξέρω, η πηγή είναι από ένα τεύχος του Discovey & Science. Ας μπούμε στο ψητό.
Ξεκινάμε να πάμε διακοπές με την οικογένεια. Το ταξίδι αρχίζει πάντα ευχάριστα, με γέλια και πειράγματα. Εκεί που όλα πάνε καλά, κάποιο από τα "μικρά" κάνει την κρίσιμη ερώτηση "Αργούμε πολύ ακόμα;". "Θα φτάσουμε μόλις περάσουμε αυτό το βουνό" απαντάμε. Δυστυχώς όμως έχουμε να περάσουμε πολλά βουνά. Πως θα σταματήσει αυτή η πλήξη των παιδιών. Τη λύση την έδωσε ένας καθηγητής μαθηματικών, ο οποίος κατόρθωσε να βρει την εξίσωση με την οποία μπορούμε να προβλέψουμε πότε θα αρχίσει να βαριέται το πρώτο παιδί, και έτσι να του αποσπάσετε την προσοχή την στιγμή που πρέπει. Q=(1+x)/y2+z Αυτή είναι η χρυσή εξίσωση, όπου Q είναι το ζητούμενο, x o αριθμός των δραστηριοτήτων που κάνουμε μέσα στο αμάξι, y ο αριθμός των παιδιών και z ο χρόνος που μας παίρνει για να φορτώσουμε το αμάξι. Όπως καταλάβατε, αν αποφασίσουμε να δοκιμάσουμε την ισχύ της εξίσωσης, θα πρέπει να κρατάμε μπλοκάκι σημειώσεων, αφού θα χρειαστούμε να καταγράψουμε πόση ώρα θα κάνουμε να φορτώσουμε τις αποσκευές στο αυτοκίνητο, αλλά και πόσες δραστηριότητες(παιχνίδια με τα παιδιά, ερωτήσεις, φαγητό κλπ) θα καταφύγετε για να περάσει η ώρα. Ελπίζω να θυμόσαστε πόσα παιδιά έχετε και να μην χρειαστείται να το σημειώσετε και αυτό....
1 χρόνο και 1 μέρα. Χθες στις 9 Ιουλίου το blog της Μένιας και του Εφιάλτη έκλεισε ένα χρόνο. Χρόνια μας Π Ο Λ Λ Α.
Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Μένια που με τις αναρτήσεις της δίνει στο blog μια άλλη όψη, που άλλοτε είναι θλιμμένη και άλλοτε χαρούμενη. Στη συνέχεια να ευχαριστήσω τις Χαζοβίολες τον Βρασίδα τον Βασιλιά του Δάσους την Lampirella τον Χάρη την Ενεσούλα τον Swell και στο τέλος το Σκουληκάκι οι οποίοι με βοήθησαν στην αρχή του blog, και μου έδωσαν την δυνατότητα να συνεχίσω χωρίς φόβους και ιδέες για διαγραφή του blog. Στη συνέχεια τα άτομα τα οποία επισκέπτοταν το blog έγιναν περισσότερα και οι πιο πολλοί έγιναν τακτικοί "κάτοικοι". Ένας από τους "κατοίκους" μας ήταν η Dreamer Angela ο Κιτσομήτσος η Vampirella η Agellika η Ago's η Σκορπίνα και γενικά σε όλα τα άτομα τα οποία γράφουν στο blog μας τα ευχαριστώ. Άντε και του χρόνου να 'μα είμαστε καλά να γράψουμε τον δεύτερο χρόνο και όλα τα ονειρά μας να έχουν γίνει πραγματικότητα.
ΥΓ: Πάντως την 100η ανάρτηση θα ήθελα να την γράψω με το ένα χρόνο του blog αλλά βλέπεται ανώτερες δυνάμεις δε το επέτρεψαν.Φωτογραφία δε βρήκα καμία καλή. Καλά να περνάτε.
1. Ότι οι πιο νέοι γονείς στον κόσμο ήταν 8 και 9 ετών στην Κίνα το 1910.
2. Κάθε βασιλιάς που κοσμεί τα τραπουλόχαρτα είναι μεγάλος ιστορικός ηγέτης: ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΑ- βασιλιάς Δαβίδ, ΚΟΥΠΕΣ-Καρλομάγνος, ΣΠΑΘΙΑ-Μέγας Αλέξανδρος, ΚΑΡΟ-Ιούλιος Καίσαρας.
3. Το άγαλμα ενός ανθρώπου πάνω σε άλογο όπου το άλογο έχει και τα δυο μπροστινά πόδια του στον αέρα σημαίνει πως αυτός πέθανε στην μάχη. Εάν το άλογο έχει το ένα μπροστινό πόδι στον αέρα, τότε ο άνθρωπος πέθανε από τραύματα που υπέστη στη μάχη. Εάν το άλογο έχει και τα 4 πόδια στη γη, τότε το άτομο είχε φυσικό θάνατο.
4. Ερώτηση: Τι κοινό έχουν το αλεξίσφερο γιλέκο, ο υαλοκαθαριστήρας αυτοκινήτου, η έξοδος κινδύνου και οι εκτυπωτές laser; Απάντηση: Όλα έχουν επινοηθεί από γυναίκες.
5. Ερώτηση: Ποιο είναι το μόνο φαγητό που δεν χαλάει; Απάντηση: Το μέλι
6. Στην αρχαία Αγγλία κάποιος δεν μπορούσε να κάνει σεξ εκτός και αν είχε τη συγκατάθεση του βασιλιά(εξαιρούνταν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας). Όποιοι ήθελαν να αποκτήσουν παιδί, έπαιρναν τη συγκατάθεση του βασιλιά και έτσι τους δινόταν μια μεταλλική πλάκα που κρεμούσαν στην πόρτα τους όταν έκαναν σεξ. Η πλάκα έγραφε F.U.C.K. , δηλαδή "Fornication Under Consert of the King" (συνουσία υπό την συγκατάθεση του βασιλιά).
Μετά την απουσία μου είπα να επιστρέψω(όχι που θα μου την γλιτώνατε) λοιπόν ξεκινάω ξανά την γραφή μου στο blog με ένα παιχνίδι που μου προσκάλε σε η Ago's και το Σκουλήκι.
1. Έχω γυρίσει στο σπίτι μου ξημερώματα.
2. Είμαι ένας πολύ καλός ντράμερ.
3. Έχω χτυπήσει άνθρωπο και τον έχω στείλει νοσοκομείο.
4. Έχω βριστεί μέσω internet.
Η απάντηση είναι πολύ εύκολη, και προσκαλώ όποιον θέλει να συνεχίσει...
Ψάξε στα συντρίμια Ψάξε να με βρεις Κοίτα προσεχτικά Κοίτα ψηλά Εσύ έπεσες Μα εγώ γκρεμίστηκα Ω, τι ειρωνεία!
Για σένα όλα Για σένα τίποτα Κοίτα ψηλά σου λέω Δε θα με βρεις στα χαμηλά Εσύ έπεσες Μα εγώ γκρεμίστηκα Εσύ σηκώθηκες Μα εγώ είμαι ακόμα εδώ
Φύγε και μη σε νοιάζει Μάλλον έχεις ήδη φύγει Αλλά εγώ εδώ Ακόμα περιμένω Τι... άραγε; τι... Τις πληγές να κλείσουν; Την ψυχή να αδειάσει; Το βλέμμα να πετάξει; ή την καρδιά να ταξιδέψει;
* Στην ηλικία των 3, επιτυχία είναι να μην κατουράς το βρακί σου. * Στην ηλικία των 12, επιτυχία είναι να έχεις φίλους. * Στην ηλικία των 18 , επιτυχία είναι να έχεις δίπλωμα οδήγησης. * Στην ηλικία των 20 , επιτυχία είναι να κάνεις σεξ. * Στην ηλικία των 35 , επιτυχία είναι να έχεις χρήματα. * Στην ηλικία των 50 , επιτυχία είναι να έχεις χρήματα. * Στην ηλικία των 60 , επιτυχία είναι να κάνεις σεξ. * Στην ηλικία των 70 , επιτυχία είναι να έχεις δίπλωμα οδήγησης. * Στην ηλικία των 75 , επιτυχία είναι να έχεις φίλους. * Στην ηλικία των 80, επιτυχία είναι να μην κατουράς το βρακί σου.
Παλιό αλλά καλό :-)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ένας αγρότης είχε ένα πολύ μεγάλο αγρόκτημα με μια ωραία λίμνη στο πίσω μέρος του.
Μια μοναχική βραδιά αποφάσισε να πάει μια βόλτα μέχρι την λίμνη.
Καθώς πλησίαζε, κάνοντας το τρίτο τσιγάρο, άκουσε φωνές και γέλια.
Όταν έφτασε είδε πολλά γυμνά νεαρά κορίτσια να παιζουν μέσα στα νερά.
Μόλις όμως κατάλαβαν την παρουσία του, πήγαν στα βαθιά για να μην φαίνονται.
Ένα από τα κορίτσια του φώναξε:
- Δεν πρόκειται να βγούμε αν δεν φύγεις.
Και απαντάει κι αυτός:
-Ναι, σιγά μην ήρθα για να σας δω να κολυμπάτε γυμνές...
Από τι ξέρετε είμαι μαθητής Λυκείου και στο βιβλίο της Χημείας που κάνω λέει υλικά για να δημιουργήσω μια βόμβα.(αλλά δε δίνει ποσότητες γμτ!) Και εγώ σα καλό παιδάκι θα μπορώ άνετα να πάρω τα υλικά για να την δημιουργήσω, άρα τα σχολικά βιβλία μας προορίζουν για βομβιστές :P. Δε κατηγορώ το βιβλίο που αναφέρει πως ανατινάχτηκε ένα κτίριο στην Αμερική, γιατί είναι σχετικό με το κεφάλαιο που κάνουμε, αλλά ακόμα και ένας βλάκας θα μπορούσε να το δοκιμάσει. Για του λόγου το αληθές, δείτε την εικόνα
ΥΓ: Η φωτιά είναι καλός υπηρέτης, μα πολύ κακός αφέντης(κινέζικη παροιμία) ΥΓ1: Το λίπασμα της ελιάς νομίζω είναι (ΑΝ) και το κοινό πετρέλαιο, έτοιμη η βόμβα!
Όταν η NASA ξεκίνησε την εκτόξευση αστροναυτών στο διάστημα, ανακάλυψαν ότι τα στυλό δεν δούλευαν σε μηδενική βαρύτητα καθώς το μελάνι δεν κυλούσε στην επιφάνεια γραφής.
Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα, προσέλαβαν την Andersen Consulting (Accenture σήμερα). Τους πήρε μια δεκαετία και 12 εκατομμύρια δολάρια. Έφτιαξαν ένα στυλό που δούλευε σε μηδενική βαρύτητα, ανάποδα, μέσα σε νερό, σε κάθε είδους επιφάνεια συμπεριλαμβανομένου και του κρυστάλλου και σε θερμοκρασίες από πάγο μέχρι πάνω από 300 βαθμούς Κελσίου...
Οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν απλά μολύβι...
2. Γράμμα ένος αγράμματου φυλακισμένου στην γκομενά του
Μετάφραση: Μαργαρίτα ε Μαργαρίτα, Άκουσα ότι τα βράδια βγαίνεις από το σπίτι και γαμιέσαι. Όταν βγω από την φυλακή θα σου γ@μ#σω το μ***ί που σε πέταγε. Σταύρος.
Η νύχτα είχε πέσει και τα πρόσωπα ίσα που φαινόντουσαν, «έφτασε το τέλος» σκέφτηκα, και έτσι χωρίς να το καταλάβω εκείνη τη νύχτα βρισκόμουν σε μια άλλη πόλη, δεν υπήρχε κανένας άλλος εκτός από το «εγώ» μου, που ονειρευόταν ότι ήθελε να φύγει και τώρα καθόταν γυμνός στη βροχή και περίμενε το τραίνο και ψιθύρισε ότι έψαχνε ένα δέντρο για να ανασάνει και ένα κόσμο για να πεθάνει. Μου έλεγε επίσης ότι σε κάθε σπίτι υπάρχει μια άγνωστη σκάλα που θα σε πήγαινε εκεί που θέλεις. Αλλά τη βρίσκεις ότι εσύ δε θα είσαι πια στο σπίτι. Μου λέει «το ακούς, το τραίνο έρχεται», του λέω πως δεν το ακούω, ενώ στο βάθος του δρόμου ερχόταν μια λάμψη που θα τον οδηγούσε στο αληθινό ταξίδι. Γρήγορα, ασυναίσθητα του φώναξα «αν ξαναέρθεις να τα πούμε ξανά» είπε «ναι θα τα ξαναπούμε όταν εσύ θα είσαι στην άκρη όπως εγώ», και χάθηκε.
Γυναίκα DIAL UP: γυναίκα με αργή και δύσκολη πρόσβαση Γυναίκα DSL: γυναίκα με γρήγορη πρόσβαση, αρκεί να διαθέτεις τους απαραίτητους πόρους. Γυναίκα SERVER: γυναίκα πάντα απασχολημένη όταν την χρειάζεσαι. Γυναίκα WINDOWS: όλοι παραδέχονται ότι δεν λειτουργεί καλά αλλά δεν μπορούν να κάνουν χωρίς αυτή.
Γυναίκα LINUX: γυναίκα ελευθερων αρχών, που δεν χρειαζεσαι λεφτά για να την αποκτήσεις, αλλά απαιτεί πολύ διάβασμα για να συνεργάζεστε απρόσκοπτα. Γυναίκα D . O . S .: όλοι την έχουν χρησιμοποιήσει έστω και μία φορά, αλλά κανείς δεν την θέλει πια. Γυναίκα BACKUP : είχατε πιστέψει ότι διέθετε όλα όσα σας χρειάζονται, αλλά τη κρισιμότερη στιγμή πάντα κάτι έλειπε.
Γυναίκα SCREENSAVER : αν και δε χρησιμεύει σε τίποτα, είναι διασκεδαστική. Γυναίκα MULTIMEDIA : τα κάνει όλα να ! φαίνονται όμορφα.
Γυναίκα RAM : μόλις χωρίσετε, ξεχνάει όλα όσα έχετε κάνει μαζί. Γυναίκα HARD - DISK : θυμάται τα πάντα ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Γυναίκα MOUSE : λειτουργεί μόνο αν τη χτυπάς και την κακομεταχειρίζεσαι.
Γυναίκα PASSWORD : νομίζεις πως είσαι ο μόνος που τη γνωρίζει, παρ'όλο που την γνωρίζει κι ο άλλος μισός πληθυσμός. Γυναίκα MP 3: θέλουν όλοι να την "κατεβάσουν" από άλλους άνδρες Γυναίκα VIRUS : γνωστή και ως σύζυγος, έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις, εγκαθίσταται και καταναλώνει όλα τα αποθέματα. Αν επιχειρήσεις να την απεγκαταστήσεις, αναγκαστικά θα χάσεις κάποια αρχεία, αν δεν προσπαθήσεις θα χάσεις τα πάντα
Γυναίκα E - MAIL : τα 9 στα 10 από αυτά που σου λέει, είναι εντελώς άχρηστα Γυναίκα Service Pack : Μοιάζει με την πρώην σου αλλά υποτίθεται ότι έχει λιγότερα προβλήματα. Τελικά ανακαλύπτεις ότι έχει διαφορετικά. Γυναίκα browser : Της εμπιστεύεσαι την πιστωτική σου;;; Γυναίκα trojan : Μεταμφιέζεται σε μια γλυκιά και καλή κοπέλα για να τη βάλεις σπίτι σου. Μόλις μπει δείχνει τον πραγματικό της εαυτό. Γυναίκα antivirus : Είναι η γυναίκα που σου έρχεται μετά την γυναίκα virus -ενίοτε και πριν από αυτή. Γυναίκα firewall : Δεν ανταποκρίνεται σε οποιαδήποτε προσπάθεια επικοινωνίας μαζί της. Γυναίκα wikipedia : Ξέρει πολλά κόλπα, αλλά δεν είσαι σίγουρος ποιος της τα έμαθε και αν τα κάνει σωστά. Γυναίκα netmod : Στη φορτώσανε με προξενιό.
Γυναίκα outlook : Είναι ανοιχτή σε όλα!
Γυναίκα scanner : Στην αρχή την ήθελες πολύ. Τελικά δεν τη χρησιμοποιείς και τόσο συχνά. Γυναίκα laptop : Σε ακολουθεί όπου πας.
Γυναίκα desktop : Την αφήνεις σπίτι σου να κάνει δουλειές και βγαίνεις με τους κολλητούς σου! Σε περιμένει αναμμένη!
Το βρήκα κάπου χωμένο στα e-mail μου, και είπα να το ανεβάσω, είμαι σίγουρος πως το έχετε διαβάσει. :-)
Ενθουσιασμός, όνειρα, ελπίδες
