Σονέτο χωρισμού

Πριγκηπέσα μερικές φορές ήσουν τόσο μικρή

Που νόμιζες ότι θα χαθείς στον ουρανό.

Παγώσαμε το χρόνο την ώρα που τα κορμιά μας ήταν

δεμένα και με το χέρι μου ίσα που έφτανε να ακουμπήσει

την ολόγυμνη σκιά σου.

Με τον έρωτα σου νερό θαλάσσης πότισες την αίγλη

του καλοκαιριού και τον καιρό των φιλιών,

φτάνει που μόνο εσύ και εγώ, αγάπη μου, ακούμε το περπάτημα σου.

Δημιούργημα των θεών είσαι, με το γέλιο σου χάραζες δρόμους

Και με τα λόγια σου έβαφες τις πέτρες με αίμα.

Σε μια σκοτεινή ώρα όταν το στήθος σου ακούμπησε στο δικό μου

Και το αυθόρμητο φιλί, οδήγησε σε ένα σονέτο χωρισμού.