Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Ένας κομπάρσος στη θέση πρωταγωνιστή


Μια μέρα, όπως η σημερινή είναι που σου λείπει εκείνη η αγκαλιά. Χαζεύεις τον έναστρο ουρανό ελπίζοντας πως οι σκέψεις θα εξαφανιστούν μέσα στο αχανές μαύρο του, που σήμερα, ούτε ένα σύννεφο δε το προσβάλλει. Ανοίγεις το παράθυρο να πάρεις μια ανάσα, το κρύο είναι τσουχτερό και σε διαπερνά και μαζί με αυτό κατακλύζεσαι από τις αναμνήσεις σου. Σου θυμίζει το κρύο εκείνης της νύχτας. 

Ήταν μια νύχτα που την ένιωθες τόσο ζεστή, με τις φλόγες από το τζάκι να σε ζεσταίνουν, την αγκαλιά από τον έρωτα να σε κρατάει ασφαλή και τη ζάλη από το κρασί να σε κάνει να χαμογελάς λίγο παραπάνω από ότι συνήθως. Ήταν μια νύχτα που όλα έμοιαζαν όμορφα. Ήταν η ίδια νύχτα, που λίγες ώρες μετά το τζάκι δε σε ζέσταινε πια και η αγκαλιά δεν ήταν εκεί, το χαμόγελο από το κρασί είχε εξαφανιστεί και τα λόγια σου είχαν χαθεί στον τυφώνα ενός ψέματος. 

Ξαπλώνατε εκεί γυμνοί από τις αλήθειες σας, ανήμποροι να αλλάξετε το οτιδήποτε. Ο ήρωας της ιστορίας σας είχε εξαφανιστεί οικειοθελώς. Σας είχε παρατήσει εκεί, ντροπιασμένους, γυμνούς και μόνους. Κανένα ψέμα, καμιά αλήθεια, καμιά σκέψη και κανένας ήχος, με νόημα ή χωρίς δεν ήταν ικανός να σας σώσει, από την μια από την αφέλεια και τη άγνοιά σας και από την άλλη από τον καθωσπρεπισμό σας. Τα είχατε πει όλα, τα λόγια δεν είχαν νόημα πια και κανείς δεν ήθελε να ακούσει. Εσύ ήθελές να εξαφανιστείς και εκείνος να χαθεί μαζί με τον ήρωα.

Και έτσι, με τις σκέψεις σου και τα λόγια του, με τα κρυφά δάκρυα, τις δικαιολογίες και τα ανέκφραστα πρόσωπα εξαφανιστήκατε στην βουβή νύχτα. Ο καθένας σας είχε τόσους λόγους για να φύγει και άλλους τόσους για να μείνει. Ο εγωισμός και ο καθωσπρεπισμός σας, όμως, δεν άφηνε περιθώρια να δείτε καθαρά, να μιλήσετε ειλικρινά και να κάνετε απολογισμό των απωλειών σας.

Εκείνη τη νύχτα έχασες πολλά. Αυτή τη νύχτα πρέπει να το ξεχάσεις. Ξέρω δε θα το έκανες εσύ αυτό, δε θα το προσπερνούσες καν, μα είναι και εκείνος ο άλλος και πώς θα συνυπάρξετε οι τρεις σας διαφορετικά; Και αν δεν ήταν γι αυτό, πώς θα άφηνες στη χαζή Ελπίδα να ζήσει ακόμη λίγο; Δε μπορείς να της το αρνηθείς. Όχι ακόμη τουλάχιστον. 

Σταματάω να σου μιλάω για απόψε. 
Δε σκέφτεσαι καθαρά. 
Δεν είσαι εσύ.

Μονάχα να προσέχεις. Μονάχα αυτό.

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Συννεφιά

















Και εκεί που η ηλιαχτίδα χάιδευε τα μάγουλό μας, πετάγεται το σύννεφο και την κρύβει. Κοιτάς προς τον ουρανό και αυτός μαυρίζει. Νιώθεις σταγόνες πια στο πρόσωπό σου... αλλά δε βρέχει. Είναι τα δάκρυά σου που κυλάνε και δε ξέρεις γιατί. Το φεγγάρι, κάπως άδειο, κρέμεται στον έναστρο ουρανό που σήμερα είναι τόσο καθαρός και οι αστερισμοί τόσο εύκολο να τους εντοπίσεις και λες πως κάτι θα υπάρχει εκεί, κάποιος άλλος ήλιος για να βοηθήσει, κάποια άλλη αχτίδα. 

Αλλά δε μπορείς σήμερα να τη δεις, τα μάτια σου είναι θολά και στο τηλέφωνο δεν απαντά κανείς. Μια μέρα όπως σήμερα είναι που χρειάζεσαι μια στοργική αγκαλιά πιο πολύ από ποτέ. Να σου πει πως όλα θα πάνε καλά, να σε σκεπάσει, να σου δώσει ένα φιλί, να πάρεις το αρκουδάκι σου αγκαλιά και να κοιμηθείς. Να είναι όλα ένας εφιάλτης. 

Μα, ξυπνάς πάλι το επόμενο πρωί και είναι όλα μουντά, χαζεύεις για λίγο τη θάλασσα που απλώνεται αγέρωχη, ήσυχη, ανέμελη και ανενόχλητη από το κάθε τι μπροστά σου, θες να της χαμογελάσεις, να πας στην ακρογιαλιά, να τρέξεις, να ξεχάσεις, να βουτήξεις, να πλυθείς από τις σκέψεις, να ξεπλυθείς από την θλίψη, να αφήσεις το αλάτι και τον ήλιο να σε κάψουν, να μη συναντήσεις κανέναν άνθρωπο, καμιά γυάλα, τις βαρέθηκες πια όλες αυτές. 

Ελπίζεις να εξαφανιστούν τα σύννεφα, να ανοίξει ο δρόμος που έχει αποκλειστεί, να πάρεις το ποδήλατό σου και να οδηγηθείς, όσο αντέχεις και όσο σε αντέχει, με τους ρυθμούς που θέλεις στον προορισμό που θα δημιουργείται καθώς προχωράς και θα χτίζεται όσο ονειρεύεσαι και προσπαθείς.

Ελπίζεις.. 
σε εκείνο το χαμόγελο. Προσπαθείς να πιστέψεις σε αυτό, το ξέρεις πως θα επιστρέψει. 
Απλά..
βοήθησέ το να φανεί, μη το τρομάζεις.

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Ηλιαχτίδα


Θέλω να σου γράψω.
Θέλω να σου πω πολλά.
Θέλω να σε μαλώσω, να σε συγχαρώ, να σε αγκαλιάσω,να σου πω ότι σε αγαπώ.

Ξέρω πως με ενέπνευσες.
Ξέρω πως εξέπληξες.
Ξέρω πως με απογοήτευσες, πως με ενθάρρυνες, με κέρδισες, με λάτρεψες γνωρίζοντάς με.

Ας κάτσουμε..
ή καλύτερα, ας τρέξουμε, ας μας παρασύρει ο άνεμος, να μας πετάξει στη θάλασσα, να κολυμπήσουμε γυμνοί, να καούμε στον ήλιο, να μας δροσίσει το φεγγάρι και να μας αγκαλιάσει το κύμα. Και όταν κουραστούμε.. τότε που οι ανάσες μας θα είναι γρήγορες, μελαγχολικές, ζεστές και αλατισμένες από τις εμπειρίες, να κάτσουμε σε εκείνη την καλύβα, να βραχούμε από τη νεροποντή, να δακρύσουμε από τις αναμνήσεις, να αγκαλιάσουμε τις επιλογές μας και να αποφασίσουμε το μέλλον μας. Εκεί στην κρύα και βρεγμένη άσπρη αμμουδιά να χαράξουμε την πορεία μας. Θα είναι αρωματισμένη από τις σκέψεις, τους φόβους και τις επιθυμίες μας. Θα ακολουθεί τη μια στροφή μετά την άλλη, δε θα ξέρουμε πόσο ακόμη θα τραβήξει, θα κοιτάξουμε τα αστέρια να μας βοηθήσουν. Ξέρουμε πόσο δύσκολο θα είναι να αποφασίσουμε, μα.. θα κάτσουμε για μια στιγμή, θα αδειάσουμε το μυαλό μας, θα χαμογελάσουμε, θα κλάψουμε και εκεί στη σφιχτή αγκαλιά μας, θα αποφασίσουμε τον κόσμο που θα αναζητήσουμε και την στεριά που θα θέλουμε να ξυπνάμε.. 
Γιατί τη νύχτα όλα είναι σκοτεινά, όλα μοιάζουν λίγο τρομακτικά, λίγο απόμακρα και εθιστικά, μα τη μέρα, η αχτίδα που θα γλείφει τα χείλια μας, θα φιλάει το μάγουλό μας και θα τσούζει τα μάτια μας, αυτή την αχτίδα πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε. Αυτή η αχτίδα θα φωτίζει τις μέρες μας, αυτή θα αποφασίσει πότε τα λουλούδια στον κήπο μας θα είναι μελαγχολικά και πότε θα λάμπουν στην χαρά του φωτός, πότε θα δακρύσουν και πότε θα αφήσουν τον χρόνο να τα παρασύρει.

Θέλω εκείνη τη μέρα να ξαπλώσεις δίπλα μου, να με πάρεις αγκαλιά, να μου πεις πως μ' αγαπάς, να μου ψιθυρίσεις το όνειρό σου και να ελπίζω να ταιριάξει με το δικό μου.

Ξέρω πως θα ζητάω πολλά, πως τα όνειρα είναι προσωπικά και τίποτα δε πρέπει να τα επηρεάσει, γι αυτό δε θα δακρύσω, μονάχα θα σου πω.. 

"Ό,τι αγαπάς η αχτίδα να φέρει και όποιο όνειρο αναζητάς εγώ μαζί σου θα ελπίζω και ας είναι το μαζί τόσο μακριά, όσο τα χελιδόνια ταξιδεύουν, ξέρω την άνοιξη πάλι θα 'ρθουν".

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Just smile!



Περασμένες δώδεκα πια, η νύχτα ζεστή και το χαμόγελο εμφανές στο πρόσωπό σου. Μου είχε λείψει ξέρεις, πολύ. Σου πάει, κοίταξε γύρω σου, τα χελιδόνια τραγουδάνε μαζί σου, οι τουλίπες ανθίζουν στο φως σου κι εσύ, γεμίζεις τη ζωή μου ευτυχία. Βρήκες το δρόμο σου τελικά. Αναρωτιέμαι αν ήταν εκείνα τα σκοτεινά δρομάκια που σε έβγαλαν κάπου, εκείνος ο πόνος της απώλειας, το μαράζι του έρωτα, ή απλά ο χρόνος. Μπορεί να ήταν και όλα. Δε με ενδιαφέρει πια, μου αρκεί που έφτιαξες τη διαδρομή που ονειρεύτηκες, που την ακολουθείς και την καθοδηγείς, της δείχνεις το δρόμο και σου γελά πονηρά, εκείνη και τα ψηλόλιγνα πράσινα δέντρα της. Κι ας έχεις αυτό το σπαστικό βούισμα της μέλισσας στο αυτί σου, ξέρεις είναι αναγκαίο για την ευτυχία σου, για τη διαδρομή σου. Προχωράς και σε ακολουθώ τυφλά, ποια λογική και ποιο συναίσθημα, είσαι όλα μαζί, τόσο αρμονικά μπλεγμένα, τόσο ονειρικά συνδεδεμένα. Η ευτυχία σου απερίγραπτη, με παρασέρνει, με στριφογυρίζει και με πετάει ψηλά.

Ας χορέψουμε επιτέλους! Εγώ, εσύ και η ζωή μας.
Ας χαμογελάσουμε! Εγώ, εκείνος και τα όνειρά μας.