Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Λέξεις στη σιωπή...


Λογική, συναίσθημα, πάθος.
Ας τα ταξινομήσουμε κάπως.

1. Λογική
2. Συναίσθημα
3. Πάθος

Πριν από κάθε πράξη θα πρέπει να προηγείται η λογική. Όχι γιατί αυτό είναι το σωστό, αλλά επειδή αυτή επιτρέπει ορθές αποφάσεις, αντικειμενικές, ανεπηρέαστες. Θα πρέπει βέβαια να συμμερίζεται το συναίσθημα, όμως όχι να το αφήνει να παρενοχλεί τις επιλογές της. Πάθος; ποιος το τοποθέτησε εκεί;...
- Να μην υπήρχε καθόλου παρακαλώ.
- Αδύνατον, δεσποινίς.
- Μάλιστα.
Πάθος, λοιπόν. Φτου κι απ' την αρχή. Ποια λογική και ποια αντικειμενικότητα να περιορίσει το πάθος; Πάμε λοιπόν μια ιεράρχηση διορθωμένη.

1. Πάθος
2. Λογική
3. Συναίσθημα

- Συγνώμη δεσποινίς, είναι δυνατόν να υπάρξει πάθος χωρίς κάποιου είδους συναίσθημα;
- Ήλπιζα ξέρεις να μετριάσω τη δύναμη της βασίλισσας των λέξεων.
- Αδύνατον, δεσποινίς.

- Πάμε λοιπόν.

1. Πάθος
2. Συναίσθημα
3. Λογική

Αυτή η σειρά σας κάνει, δηλαδή;
- Μάλιστα δεσποινίς.
- Ξέρεις... υπάρχουν άνθρωποι δυνατοί και άνθρωποι αδύναμοι. Υπάρχουν αυτοί μου μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματά με τη λογική και αυτοί που παραδίδονται με πάθος σε αυτά. Οπότε το μόνο σίγουρο είναι ότι το συναίσθημα προήγειται του πάθους.
- Μπορώ να δεχτώ το τελευταίο, όμως.. αδύναμοι άνθρωποι αυτοί που παραδίδονται με πάθος;
- Για την ακρίβεια γίνονται έρμαια των αισθήσεων και των συναισθημάτων. Δε ξέρω αν είναι αδύναμοι, ή απόλυτα δυνατοί που μπορούν να αισθάνονται τόσο δυνατά συναισθήματα και να τα εκφράζουν απελευθερωμένοι, ακόμη και αν πολλές φορές δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση, καμία απάντηση μόνο αγκαλιές γεμάτες πάθος και βράδια μαγικά, υπό το φως των αστεριών, επακολουθούμενα απο βροχερές μέρες θλίψης. Ίσως να είναι όπως οι άνθρωποι που αυτοκτονούν.
- Τι εννοείς;
- Ένας άνθρωπος που αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του, ίσως έχει τόση δύναμη... Τέτοια δύναμη ικανή να τον οδηγήσει στο τίποτα, στο θάνατο, στην απόρριψη του εαυτού του ψυχικά και σωματικά, ποιος άνθρωπος, άλλωστε δε φοβάται το θάνατο; Μήπως όμως, είναι αδυναμία αντιμετώπισης καταστάσεων ή ακόμη και έλλειψη αυτών;

Έχουμε έναν άνθρωπο απογοητευμένο από τη ζωή, γιατί όλα του πάνε στραβά και αποφασίζει να βάλει τέλος. Είναι αδύναμος να προσπαθήσει να βελτιώσει τη ζωή του.

Έχουμε ακόμη τον "καιόμενο", που διαμαρτύρεται για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα του. Σε μια σκλαβωμένη χώρα που επιζητεί την ελευθερία της. Δυνατός άνθρωπος, θυσιάζεται για να σώσει τον άλλο που είναι αδύναμος να υπερασπιστεί την ελευθερία του.

- Έχουμε και πολλούς καλλιτέχνες, επιστήμονες που αυτοκτόνησαν. Αυτοί τι είναι;
- Απελευθερωμένοι.
- Ποια είναι λοιπόν η ιεράρχησή σου;
- Δε κατάλαβες, έτσι;
- ...
- Δεν υπάρχει ταξινόμηση. Όλα εξαρτώνται από τις συνθήκες, από τη μιζέρια, ή την πάλη.
- Μα...
- Έλα να πιούμε ένα ποτό, να παραδωθούμε στις αισθήσεις που διεγείρει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί...
- Και ένα δεύτερο.
- Ανάμνηση και λησμονιά.

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

to the stars and back...

Και ήθελα να περπατήσω μέσα στη νύχτα, να χαθώ... Σε είδα όμως εκεί να περιμένεις τη γυναίκα εκείνη και τότε ήταν που ήθελα να τρέξω και να χαθώ.. όχι γιατί την περίμενες, όχι καθόλου δε με πείραζε αυτό, ούτε βέβαια και γιατί ήσασταν μαζί, αυτό ίσως να μη μου ήταν ευχάριστο, αλλά δε με ενοχλούσε, ήταν το συγκεκριμένο άτομο, ένας άνθρωπος τραγικός, σαν εκείνα τα πικραμένα πρόσωπα μέσα στις γυάλες! Ήταν αυτά που έλεγε που έδειχναν πόσο φτωχός άνθρωπος ήταν, ο τρόπος που τα έλεγε, ακόμη και αυτά που έκανε έδειχναν την τραγικότητα του ατόμου αυτού. Για αυτό ήθελα να τρέξω, να ξεχάσω αυτή την εικόνα, ίσως και εσένα που ήσουν μαζί της, ίσως γιατί χάλαγες κάθε όμορφη εικόνα που είχα από και για εσένα.

Ίσως ήταν η αλλαγή -ή αποκάλυψη- του εαυτού σου που με τρόμαξε και ήθελα να τρέξω, μήπως και χαθεί. Και αυτό έκανα, όμως ήρθατε μαζί και τι να έκανα, περπατούσα δίπλα σας, μάλλον μπροστά σας -είπαμε ήθελα να ξεχάσω αυτή την εικόνα.

Δεν παραξενεύτηκες, έτσι; Πλέον, βέβαια, δε μου κάνει καθόλου εντύπωση.

Και φτάσαμε στον προορισμό -αλήθεια αυτός ήταν;- και μπορούσα επιτέλους να σας αφήσω και να συνεχίσω το τρέξιμο. Όμως, έπρεπε να κάνεις αυτή την τυπική ερώτηση, όταν συνειδητοποίησες πως δεν ακολουθούσα.

- Πού πας;
- Θα έρθω σε λιγάκι, ήταν η δική μου τυπική απάντηση.

Και χαθήκατε πίσω από εκείνο το κυβικό κτίριο και άρχισα εγώ να απομακρύνομαι απ' τον μικρό σας κόσμο. Βγήκα σε ένα δρόμο, σκοτεινό, ερημικό, ιδανικό για να τρέξω, για να απομακρυνθώ από κάθε εικόνα, δρόμο που αργότερα έμαθα πως θα έπρεπε να φοβόμουν να πάω μόνη. Το γιατί δε το κατάλαβα. Ήταν ένας όμορφος δρόμος παράλληλα στη θάλασσα, με πολλά δέντρα στις άκρες, ψηλά και μεγαλοπρεπή μέσα στην καλοκαιρινή τους φορεσιά. Σκοτεινός και μοναχικός.

Ο λόγος που δεν περπάτησα στη θάλασσα ήταν γιατί ήθελα να αποφύγω τις μαγικές εκείνες εικόνες μας, ο λόγος που δε φοβήθηκα τον άλλο δρόμο, μαλλον γιατί ταιριάξαμε τις μοναξιές μας.

Λέω τυπική ερώτηση γιατί ουδεμία εντύπωση δε σου έκανε το γεγονός πως έφυγα μέσα στη νύχτα σε εκείνον τον τρομακτικό -για σας- δρόμο, αλλά ούτε και η πολύωρη απουσία μου.

Όπως έτρεχα μέσα σ' εκείνο το δρόμο, ίσως και να δάκρυσα, μπορεί και να έκλαψα, δε ξέρω γιατί, μπορεί και να φοβόμουν να σκεφτώ, όπως τώρα που κατέφυγα σε ένα βιβλίο, "Ποιός Άγγελος;" για να καταλήξω πάλι να γράφω στο ίδιο αγαπημένο τετράδιο. Έτσι και τότε, σταμάτησα να τρέχω, δε με είχε βοηθήσει και πολύ άλλωστε, κάθισα εκεί στο δρόμο, να βλέπω τα αστέρια στον ουρανό, προσπαθώντας να αναγνωρίσω αστερισμούς, να απασχολήσω κάπως το μυαλό, να ξεχαστώ κι ύστερα να πάρω αργά το δρόμο του γυρισμού. Να κάνω πως τίποτα δε συνέβη, να ξαπλώσω δίπλα σας και να αναρωτιέμαι αν έχω πεθάνει και μπορώ και σας πλησιάζω τόσο, ή αν απλά νιώθω σαν τον Άγγελο, "Κι ήταν και αυτό ένα από τα παράδοξα. Ο άγαρμπος τρόπος που προσπαθούσα να γαντζωθώ απ' τη ζωή -μήπως και μου δοθεί κάποια καλύτερη, δεύτερη ευκαιρία- με οδηγούσε και αυτός στην ανυπαρξία, απ' την οποία υποτίθεται πως αγωνιζόμουν να ξεφύγω. Ήταν παράδοξο, αλλά δεν ήταν ανεξήγητο. Αρνιόμουν την πραγματικότητα, την οποία ταυτόχρονα ήθελα! Μόνο που την ήθελα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου."

Εγώ, απλά γύρισα, ξάπλωσα και με λίγη προσπάθεια -δεδομένης της κούρασης- κοιμήθηκα, ελπίζοντας πως το πρωί θα ξυπνούσα και θα μπορούσα να πω... όνειρο ήτανε.




Ελπίζοντας...

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Σκέψεις από ένα άγνωστο


1 στίχος, 2 στίχοι, καμία ομοιοκαταληξία!
Πάμε πάλι...
1 στίχος, 2 στίχοι, όχι!
Ξανά...
1 στίχος, ουφ...

Δεν έχω έμπνευση ή δεν έχω τι να πω; Γιατί να με παιδεύει τόσο; Αφού νιώθω τόσες σκέψεις στο μυαλό μου,
γιατί δε φτάνει καμία και στην άκρη των χειλιών; Οκ, ας ανασάνω μια στιγμή και πάμε ένα-ένα...

-Είσαι κουρασμένος; -Ναι.
-Από τι; -Από πολλά.
-Όπως; -Όπως τις ασχολίες μου.
-Κάτι άλλο; -...
-Δεν υπάρχει άλλο; -Υπάρχει.
-Γιατί δεν το λες; -...
-Τι, ούτε σε μένα; -Ούτε.
-Καταλαβαίνεις που μιλάς; -Καταλαβαίνω.
-Πώς είναι δυνατόν να μη μου λες; -Δεν μπορώ να το συντάξω.
-Μα δε γίνεται... -Γίνεται.
-Θες να πεις μια λέξη μόνο; -Κρίμα.
-Κρίμα για ποιον; -Για μένα.
-Σε αδικήσανε; -Δε θα το'λεγα.
-Ατύχησες; -Ούτε.
-Μήπως αδίκησες τον εαυτό σου; -...
-Κάτι βρήκαμε,ε; -Μη χαίρεσαι.
-Θες να πεις άλλη μία λέξη; -Όχι.
-Μα γιατί; -Γιατί φοβάμαι.
-Ότι θα αποκαλυφθείς; -Ότι δε θα μπορώ να τη στηρίξω.
-Δεν αρκεί που θα τη νιώθεις; -Αρκεί;
-Φυσικά και αρκεί. -...
-Πάμε λοιπόν; -Έρωτας.
-Αυτή ήταν η δύσκολη λέξη;;; -Αυτή.
-Πλάκα μου κάνεις... -Καθόλου.
-Φοβάσαι ότι είσαι ερωτευμένος; -Όχι.
-Φοβάσαι να το πεις; -Όχι.
-Τι φοβάσαι; -Το αντίκρυσμα.
-Πρέπει να υπάρχει και αντίκρυσμα; -Τελικά, πρέπει...
-Νομίζω ότι... -Φεύγω.
-Μα πού πας; -Πάω να κάνω τον δραστήριο.
-Μα... -Καληνύχτα. Ξέρω ότι θα τα ξαναπούμε. Ξέρω ότι θα προσπαθήσεις. Ξέρω ότι η συζήτηση αυτή τελείωσε.

Καλό δρόμο!