Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Χιονισμένος μονόδρομος



Είναι νύχτα και περπατάω σε ένα δρόμο κάπου μακριά. Δε θυμάμαι πώς βρέθηκα εδώ. Θυμάμαι πως ήθελα να χαθώ στις σκέψεις. Γύρω γύρω υπάρχουν μόνο δέντρα, νομίζεις πως είναι τόσο ήρεμο το μέρος και όμως έχει μια έντονη κίνηση, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε καράβι.
Έχει τόσο κρύο. Αισθάνεσαι τόση μοναξιά, τα δέντρα γέρνουν και τα κλαδιά κλαίνε. Το νερό μετακινείται και τα κύματα οργιάζουν. Ο αέρας ταξιδεύει και τα φύλλα ουρλιάζουν. Ίσως τελικά και να χάθηκα στις σκέψεις. Επικρατεί αναρχία. Και είναι που τη μια μέρα είσαι παραδομένη στον ήλιο και την άλλη χαμένη εδώ. Και θες να αποφασίσεις και να φύγεις και από τα δύο, να πας σε κάτι λιγότερο ακραίο και ας μην είναι αρκετό. Θα είναι ήρεμο. Ή μήπως θα είναι αρκετό, απλά εσύ έχεις μάθει να αδικείς;..
Και μετά είναι πάλι αυτά τα μάτια που πλησιάζουν και που μιλάνε ασταμάτητα, τόση σιωπή και παρακαλάς για λίγη ακόμη.. λίγη μόνο. Και είναι έτσι όπως πέφτει το χιόνι που σε κάνει να χαμογελάς και τα καταφέρνεις για μια στιγμή. Μια στιγμή. Θέλω λίγο παραπάνω. Λιγάκι.
Πάμε μια βόλτα.
Πάμε. (ακόμη μία...)
Είσαι ο άνθρωπός μου.
Είσαι τα πάντα.
Και πάλι σκέφτεσαι πώς θα φύγεις από το μονόδρομο…;
Δύο είναι οι κατευθύνσεις. Η μία λέει να συνεχίσεις και όπου βγάλει, αλλά φαίνεται ατέλειωτος ο δρόμος, ο καιρός είναι απρόβλεπτος, τα συναισθήματα πολλά και ανακατεμένα και από την άλλη είναι η επιστροφή πίσω, πολύ πίσω, μετράς χρόνια πλέον... Τόσο πίσω που χαμογελούσες χαζά. Η διαδρομή αυτή έχει πόνο πολύ, περνάς από τις ίδιες πονεμένες και αγαπημένες στιγμές, αφήνεις δάκρυα, χαμόγελα και λυγμούς, αλλά ξέρεις πως φτάνεις σε ξέφωτο. Και είναι τα πουλιά που θα κελαηδούν, ο ήλιος σταθερός να κρύβεται μόνο από σύννεφα και τα συναισθήματα κάπου στη χαρά, μάλλον όχι ευτυχία, χαρά και ηρεμία. Να πάρεις τον δίπλα δρόμο, να προχωρήσεις, να στρίψεις, να επιλέξεις, να πας τυχαία και ίσως χρόνια μετά.. ίσως.. να βρεις πως τελικά δεν ήταν μονόδρομος.
Τι θα αντέξεις;

Δεν υπάρχουν σχόλια: