Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Αγαπώ.... blog-o-παίχνδιδα!





Ευχαριστούμε πολύ τη Σκορπίνα που μας προσκάλεσε σε ένα πολύ αγαπησιάρικο παιχνίδι και με αγάπη σας γράφουμε 10 πράγματα που αγαπούμε!

Menia's loves:
Αγαπώ τα ταξίδια.
Αγαπώ τη θάλασσα (σε κάθε της μορφή και για διάφορους λόγους).
Αγαπώ κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους.
Αγαπώ τα μαθηματικά και τη φυσική (ίσως να μετράει για δύο :-p).
Αγαπώ να είμαι και να κάνω πράγματα με τους φίλους μου.
Αγαπώ το διάβασμα (είτε λογοτεχνικών, είτε επιστημονικών)
Αγαπώ την αλήθεια των ανθρώπων.
Αγαπώ να γράφω όταν το έχω ανάγκη.
Αγαπώ τη βροχή.
Αγαπώ τη μαγεία, την απλότητα και ταυτόχρονα πολυπλοκότητα της φύσης.

Efialtis's loves: (αυτό άλλαξε το αν δε σου φαίνεται πολύ καλούλη! :-p)

Όχι καλό είναι... :-), 10 πράγματα τα οποία αγαπώ χμ...

Αγαπώ όσους με πονούν.
Αγαπώ όσους με κάνουν να χαμογελώ.
Αγαπώ τη ψυχολογία.
Αγαπώ τη θάλασσα.
Αγαπώ τις συζητήσεις.
Αγαπώ την βροχή.
Αγαπώ τη φύση.
Αγαπώ τη μουσική.
Αγαπώ ότι αγαπώ
Αγαπώ εσένα που με διαβάζεις.

Προσκαλούμε όσους θέλουν να παίξουν αυτό το blogo-παιχνίδι.
Καλά να περνάτε, παιδιά! Φιλιά

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

How far would you go if...


- Πάλι ψέματα;
- Πάλι, γιατί όχι..;
- Γιατί..
- Τι νόμιζες, θα ήταν κάτι καλύτερο;
- .....
- Ο χρόνος θα δείξει δε λένε; Εσένα όχι μόνο ο χρόνος έδειξε, αλλά και η ίδια του η κατανομή.
- Ίσως να έχεις δίκιο, απλά, ως άνθρωπος, ελπίζω.
- Ελπίζεις.. Απογοητεύεσαι.
- Όχι πάντα όμως, δεν αξίζει να προσπαθήσεις;
- Όταν πρέπει.
- Χαχαχα. Πολύ διπλωματικό. Και πότε είναι αυτό το "πρέπει";
- Στο είχα πει νομίζω... αλλά τότε ήσουν "κουφή". Ειδικώς...
- Μπορεί.
- Σίγουρα.
- Εντάξει... Έτσι είναι. Και δυστυχώς.. όσο πιο "πολύ" μιλάγαμε, πιο "βαθιά" αν θες, τόσο πιο πολλά ψέματα έλεγε, από το... "θα σου τηλεφωνήσω", μέχρι το.. "Σε αγαπάω".
- Μιλάγατε;!
- Α ναι δε σου είπα, η λύση για να μην ακούω άλλα ψέματα, είναι να μη μιλάμε, ... αρκετά τουλάχιστον. Κάθε ψέμα ήταν κάτι χείροτερο από μαχαιριά στην καρδιά μου, ήταν ξέσκισμα μιας εικόνας, της εικόνας του, φυγή της μυρωδιάς, άφιξη της ξινίλας -ίσως- πικρίλας- που αφήνει ένα χαλασμένο κρασί.

Κρίμα που ήσουν κι εσύ, ένας όμορφα μασκαρεμένος ψεύτης. Κρίμα που οι όμορφοι άνθρωποι πλέον σε αυτό τον κόσμο είναι ελάχιστοι.

- Ας συνεχίσουμε το ταξίδι μας.. ίσως αυτή τη φορά να μη μας πλανέψει η θάλασσα, η μυρωδιά του κρασιού, ίσως συναντήσουμε έναν όμορφο άνθρωπο, όπως εκείνους, που έχουν την βασιλική τους θέση στα ακροδάχτυλα του δεξιού μου χεριού...
- Σε παράκαλω, όμως, την επόμενη φορά, άσε με να είμαι το "σκοινί στο κατάρτι του Οδυσσέα".
- ...

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Βαλεντίνα

Βράδυ. Δροσιά, καλοκαιρινή. Περπατάω σε έναν δρόμο, δε θυμάμαι ποιον και συναντώ μια κοπέλα. Πόσο γνώριμη! Νιώθω σαν να τη γνωρίζω χρόνια, όμως... δε μπορώ να της μιλήσω, παρεξηγεί βλέπεις ο κόσμος...
- Σε γνωρίζω απο κάπου; με ρωτάει.
- Θα ορκιζόμουν πως ναι, αλλά δε νομίζω.
- Βαλεντίνα.
- Χάρηκα.
Είχε μια ομορφιά σαν πρόσωπο, σαν άνθρωπος, δε ξέρω.. που ξέχασα να της πω το όνομά μου.
- Θα ήθελες να σου πω μια ιστορία; με ρωτάει γλυκά.
- Λατρεύω τις ιστορίες.
- Ήταν μια κοπέλα, όμορφη, που είχα γνωρίσει κάποτε. Ήταν από τους ανθρώπους που κάθε γνωριμία για αυτούς ήταν και μια ολόκληρη ιστορία, κάτι καινούριο, διαφορετικό. Δεν πίστευε πως κάποιος ήταν κακός ή καλός, όμορφος ή άσχημος, αληθινός ή ψεύτικος. Περίμενε να τον γνωρίσει, σα να δοκιμάζει και ένα καινούριο κρασί.

Μυρωδιά.
Σε προϊδεάζει, χωρίς όμως πάντα να ανταποκρίνεται στη γεύση. Η μυρωδιά μπορεί να κρατήσει από μια στιγμή εώς μια ζωή.

Γεύση.
Επιβεβαιώνει ή διαψεύδει την μυρωδιά. Ο άνθρωπος που γνώρισε και πλέον έμαθε μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την πανέμορφη μυρωδιά, ή μήπως τη διαψεύδει; Μήπως πάλι απλά καταρρίπτει την ανεπαίσθητη σχεδόν οσμή;
Υπάρχουν άνθρωποι που νομίζει πως μπορεί να τους πιστέψει, να τους εμπιστευτεί και παραδίνεται, χωρίς όρους. Ίσως πλανεύεται από τη μυρωδιά. Η γεύση στην πορεία μπορεί να είναι πικρή, ξινή, γλυκόξινη, απαλή, έντονη, σάπια, ακόμη και ανύπαρκτη. Και εκεί υπάρχουν οι απογοητεύσεις. Απογοήτευση από τον εαυτό της που πλανεύτηκε και ας ήταν τόσο γλυκιά η παραπλάνηση. Απογοήτευση από τους άλλους, όχι γιατί περίμενε κάτι από αυτούς, ίσως γιατί είχαν αυτή την μεθυστική μυρωδιά, χωρίς όμως και τη μεθυστική γεύση. Λυπόταν, μα δε μπορούσε να κάνει κάτι. Έτσι, απλά συνέχιζε το ταξίδι της στη ζωή, περιμένοντας νέες ιστορίες, νέες γεύσεις που ανταποκρίνονται στις μυρωδιές τους, δεν ανυπομονούσε, απλά προχωρούσε, μέχρι κάποιος άλλος να την οδηγήσει σε μια στάση, μια στάση που ίσως κάποτε γινόταν η αφορμή για να γίνει και αυτός συνταξιδιώτης για λίγο...


- Όμορφη ιστορία. Άσε με να σε κεράσω ένα ποτήρι κρασί.
- Άσε με να πιω μια γουλιά από το δικό σου να μου αποκαλύψει κάποιο μυστικό σου.

"Δεν ήταν τελικά η τραγικότητα εκείνης της κοπέλας, αλλά η δική σου."