Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Ανάσα

Ανάσα. Αυτό χρειάζομαι. Μία ανάσα και να μη σκέφτομαι τίποτα.
Βράδυ. Θάλασσα.
Περπατάω δίπλα της, αναπνέω.

Πολλές φορές αισθάνεσαι να πνίγεσαι... ίσως να είναι οι ιδέες και τα λόγια των άλλων που δε σε αφήνουν να αναπνεύσεις, ίσως και να σου δείχουν πως εκείνοι δε ξέρουν την ανάσα τη δική σου. Την ελευθερία σου.

Κάτι σε τρομάζει. Δεν είναι που γλίστρησες και βραχηκαν τα πόδια σου στη θάλασσα, ούτε το τρομαγμένο ουρλιαχτό του παιδιού, είναι που είδες τους άλλους να πέφτουν, να χάνουν τον εαυτό τους, λίγο από το μυαλό τους. Είναι οι φωνές, οι φωνές της αλήθειας. Μάλλον της πραγματικότητας.

Απογοήτευση. Συνειδιτοποιείς πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, βλέπεις τα ελαττώματα των ανθρώπων που σε σημάδεψαν για μια βραδιά και τρομάζεις. Όταν η αλήθεια η δική σου, η δική μου, δε σημαίνει τίποτα για αυτούς, τρομάζεις. Καταλαβαίνεις όμως, αλήθεια τώρα, γιατί ήταν μια βραδιά... γιατί δεν ήταν μια ζωή.

Η μισή μου αλήθεια και το μισό σου ψέμα.

Αλήθειες, αξίες, ελπίδες, όνειρα. Όλα δικά μου, δικά σου, όταν η αλήθεια τους, είναι η δική σου και το παραμύθι τους, δικό σου.

"Και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει"