Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Πεφταστέρι


Κοιτώ το φεγγάρι που καθρεφτίζεται στο πάτωμα και φαίνεται τόσο όμορφο. Σηκώνομαι, κατευθύνομαι προς το παράθυρο και χαζεύω τη νύχτα. Έχει δροσιά, οριακά κρυώνεις. Τα φώτα της πόλης τρεμοπαίζουν και τα αστέρια χορεύουν στον δικό τους ρυθμό. Μοιάζουν τόσο τυχαία διασκορπισμένα, αλλά είναι όλα ακριβώς εκεί που πρέπει. Σε ασφαλείς αποστάσεις από τη σύγκρουση, σε μια αρμονική κίνηση στο δικό τους όνειρο. Σε κάνει να σκέφτεσαι ποια είναι αυτή η απόσταση τελικά, η ασφαλής, που σε κρατάει σε τροχιά γύρω από τους ανθρώπους, ασφαλή από τη σύγκρουση ή την απομάκρυνση. Μα είναι έτσι αυτές οι σχέσεις που οι αποστάσεις συνεχώς αλλάζουν με τυχαίους ρυθμούς που δε μπορείς να προβλέψεις. Σκέφτεσαι ποιος αλλάζει σε αυτή τη πορεία και όλα χρειάζονται νέους υπολογισμούς. Μήπως είσαι εσύ; Και αν ναι, τότε τι ζητάς; Τι ψάχνεις; Γιατί κλαις;

-          - Έχει ψύχρα σήμερα!

Σαστίζεις. Χαμηλώνεις το κεφάλι και βλέπεις αυτό τον γνωστό άγνωστο γεράκο με αυτό το αμφιλεγόμενο χαμόγελο.

-          - Πώς βρεθήκατε εδώ;

Ρωτάς ανούσια, γιατί δεν έχεις τίποτα να πεις. Έχεις τόσες σκέψεις μπερδεμένες στο μυαλό σου που απλά προσπαθείς να αποφύγεις.

-          - Με κάλεσες.

Τον κοιτάζω, δήθεν σαστισμένη και δακρύζω.

-        - Γιατί κλαις; Δεν είναι κακό, αλλά κάποιες φορές νομίζω υπερβάλλεις.

Νευριάζω, αλλά δεν έχω καμιά απάντηση.

-       - Οι άνθρωποι μας απογοητεύουν. Το έμαθες αυτό πια. Είτε είναι ένας άγνωστος στο δρόμο, είτε ένας φίλος, είτε η οικογένειά μας, είτε ο ίδιος σου ο εαυτός. Πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τι πραγματικά συμβαίνει. Αλήθεια, ήταν εσύ ή αυτός;

Σηκώνω πάλι το κεφάλι μου και χαζεύω τα αστέρια. Ίσως και να ήμουν εγώ, που άλλαξα, όχι όμως για να με απογοητεύσω, απλά για να με προστατεύσω. Από τι δε ξέρω. Προχωράς στη ζωή και αναρωτιέσαι τι ψάχνεις. Πολλές φορές το αναζητάς απεγνωσμένα. Αλλά στην πραγματικότητα, δεν έχεις ιδέα πού πας, βαδίζεις ελπίζοντας να φτάσεις κάπου που θα αξίζει. Ξεχνάς πως το σημαντικότερο είναι το ταξίδι και δε ψάχνεις συνταξιδιώτες, μονάχα ελπίζεις εκεί που θα φτάσεις να βρεις τον προορισμό σου.

-       - Ίσως πρέπει να σταματήσεις να το κάνεις αυτό. Σταμάτα να βαδίζεις για μια στιγμή και αναλογίσου τι σε περιβάλλει, σε ποιο δρόμο βαδίζεις και πού θα καταλήξεις. Έλα να κάτσουμε σε αυτό το παγκάκι, δίπλα στη σπασμένη λάμπα.

-      - Γιατί επεμβαίνεις στη σιωπή μου; Δεν είπα τίποτα από αυτά.
-       - Δε χρειαζόταν. Το ξέρεις ότι είμαι μέσα στο μυαλό σου. Μη ψάχνεις για μαγικά κόλπα, απλά κοίτα λίγο πιο προσεκτικά.

Τον κοιτώ σαστισμένος. Νιώθω ευάλωτος, εκτεθειμένος, σαν ένα ανοιχτό βιβλίο στη βροχή που το ποδοπάτησε ένας άγνωστος.

-      - Εντάξει. Μπορείς να κάτσεις. Αλλά, σταμάτα να μιλάς και πραγματοποίησε την ευχή μου.

Καληνύχτα.

Κυριακή 23 Αυγούστου 2015

Μέχρι τότε

Μου λείπεις. Όταν σε βλέπω θέλω τόσο πολύ να στο πω, μα ξέρω πως δεν έχει νόημα. Ξέρω κάποιες φορές η τύχη μας τα φέρνει έτσι, που δε μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Πιθανότατα αυτές οι φορές να είναι ελάχιστες ή ακόμη να μην έχουμε το κουράγιο, την πίστη ή την δύναμη να τις αλλάξουμε βασιζόμενοι σε ένα προαίσθημα. Απλά ελπίζω να μην αργήσει η φορά που θα σε γνωρίσω ξανά από την αρχή, όχι εσένα συγκεκριμένα αλλά εσένα που θα αντιπροσωπεύεις όλα αυτά που αντιπροσώπευες. Φοβάμαι, πως αργεί αυτή η στιγμή, η στιγμή που η τύχη θα μας τα φέρει πάλι αλλιώς, λίγο πιο αισιόδοξα, λίγο πιο παραμυθένια.

Χαζεύω τη θάλασσα και θυμάμαι εκείνη τη μέρα που χαζεύαμε μαζί τα φώτα της πόλης με ένα ποτήρι κρασί, ένα χαμόγελο και μια αδικαιολόγητη αισιοδοξία, αφέλεια θα την ονόμαζα τώρα. Χαμογελάω για εκείνη τη στιγμή, δακρύζω για την αφέλειά μας και κλαίω για τις στιγμές που δε ζήσαμε.

Ελπίζω σε εκείνον να εμφανιστεί ξανά, μα τούτη τη φορά να είναι λίγο πιο πραγματικός, να θυμίζει αυτό που αντιπροσωπεύεις και να είναι εδώ.


Σου σκάω ένα χαμόγελο για καληνύχτα και ελπίζω απόψε να μη σ’ ονειρευτώ ξανά.

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Καλή τύχη!

Σήμερα ο αέρας ξεσήκωσε, κάθε φύλλο, κάθε κλαδί και δέντρο και μαζί τόσες σκέψεις που στεκόντουσαν εκεί στη γωνία σα μαλωμένες και περίμεναν. Σκέψεις που από τη μία δεν ήθελες να παραδεχτείς γιατί σε οδηγούν σε μία νέα διαδρομή και βασικότερα σε άλλους ανθρώπους και από την άλλη έχουν γίνει τέτοιο κτήμα σου πια που η παρουσία τους έχει γίνει ασφυκτική.

Σκέφτεσαι αν θα πρέπει να τις εναγκαλιστείς όπως ακριβώς είναι ή να αφήσεις την αλλαγή να έρθει σιγά. Για ποιον, όμως; Για εσένα ή τους άλλους; Θα έλεγα για σένα, αλλά νομίζω πως κάθε φορά που ερχόταν μια αλλαγή, σου ήταν απλά τόσο εύκολο να προσαρμοστείς, τόσο φυσικό, γιατί άλλαζες μέσα από τις καταστάσεις που προέκυπταν και τις εμπειρίες που κέρδιζες.

Έτυχε προχθές, να συζητήσεις για το αν τελικά ο άνθρωπος αλλάζει. Μέσα από τη δική σου αλλαγή, ήταν τόσο εύκολο να προσδιορίσεις τους όρους που μπορεί να οδηγήσουν στην αλλαγή ενός ανθρώπου. Είναι οι εμπειρίες του, οι αλλαγές στη ζωή του άμεσα και έμμεσα που διαμορφώνουν σιγά σιγά κάποιον άλλον, κάποιον που μπορεί μετά από ένα χρόνο ούτε ο ίδιος να αναγνωρίζει, αλλά τον χαιρετά με ένα χαμόγελο από μακριά και τον ευχαριστεί γιατί αν δεν ήταν αυτός τότε, δε θα ήσουν εσύ τώρα.

Δεν ξέρω αν είναι αλλαγή ή εξέλιξη, αλλά είναι κάτι διαφορετικό, κάτι νέο, κάτι που μοιάζει να σου ταιριάζει περισσότερο. Το πρόβλημα είναι τι ή ποιος από το παρελθόν σου θα ταιριάξει με το παρόν σου και πώς όλα αυτά θα ισορροπήσουν σε μια διαδρομή που τρέχεις με οριακή ταχύτητα και είσαι ανήμπορος να την αλλάξεις με φόβο μήπως τελικά μείνεις στάσιμος ή εκτροχιαστείς.

Ελπίζω το δύσκολο αυτό ταξίδι σου ακόμη μια φορά να σε δικαιώσει και να είναι η διαδρομή σου τελικά τόσο γλυκιά όσο το αποτέλεσμα που θα ορίσει τη νέα σου αρχή.

Καλή τύχη μικρέ μου