Αντίο

Οι άνθρωποι ανησυχούν πάρα πολύ μήπως κάνουν λάθος επιλογές, όταν εκείνο για το οποίο θα έπρεπε να ανησυχούν πραγματικά, είναι όταν δεν κάνουν καμία.

Μπορώ να σου πω πλέον με βεβαιότητα το λόγο που δεν έφευγα. Φοβόμουν. Σου είχα πει κάποτε: "Αυτό που φοβάμαι είναι μη πεθάνουν οι άνθρωποι που αγαπάω." Για αυτό δεν έφευγα. Και αυτό ένας μεταφορικός θάνατος είναι.. Αλλά, όχι πια, εγώ φεύγω και αν χαθείς και εσύ "άξιζε" να "πεθάνεις". Και επειδή τα μάλλον και τα κάπως ακούγονται δήθεν, σε χαιρετώ. Θα ήθελα πολύ να μη με αφήσεις να το κάνω, γιατί κατά βάθος όλοι πιστεύαμε στα παραμύθια όταν ήμασταν μικροί και κάποια τα φοβόμασταν, σε κάποια ψάχναμε την πριγκίπισσα και σε άλλα έναν ουτοπικό αληθινό κόσμο. Και επειδή είμαι ακόμη παιδί ψάχνω κάπου εκεί τη ζωή μου και ας φοβάμαι.. Αν δεν είσαι εκεί πια, θα το καταλάβω, κάτι ήταν λίγο, κάτι ήταν πολύ, τίποτα αρκετό. Μπορεί τελικά το όμορφο να είναι υποκειμενικό ακόμη και για εμάς, εμάς που κοιτάμε στα μάτια και είμαστε έξω από τις γυάλες τους. Μόνο για να καταλάβουμε...

Είναι και εκείνο το δίλημμα που λες να χάσεις λίγο από εσένα για να κρατήσεις το όμορφο που δε βρίσκεις συχνά.. Αλλά αξίζει τελικά; Τείνω όπως έναν απροσδιόριστο όριο από τη μία στο ναι και από την άλλη στο όχι. Μόνο για να καταλάβω...

Οι επιλογές μας τελικά μας καθορίζουν και αν η δική σου είναι η σιωπή, η δική μου είναι η επιστροφή. Αν ξέρεις να επιστρέψεις στο σημείο που χάθηκες, θα ξέρεις και να διαλέξεις άλλη διαδρομή.

Σε ευχαριστώ που χθες έκανες εκείνη τη βόλτα μαζί μου στη θάλασσα και ας ήταν στον Πειραιά. Δεν ήταν ωκεανός όπως είπες, ήταν όμως ένα καθρέφτισμα αυτού και ήταν αρκετό αυτή τη φορά.

Αντίο. Χωρίς κλάματα αυτή τη φορά, μόνο σκέψεις, σκέψεις που ελπίζεις το πρωί να χαθούν.