Αντίο

Οι άνθρωποι ανησυχούν πάρα πολύ μήπως κάνουν λάθος επιλογές, όταν εκείνο για το οποίο θα έπρεπε να ανησυχούν πραγματικά, είναι όταν δεν κάνουν καμία.

Μπορώ να σου πω πλέον με βεβαιότητα το λόγο που δεν έφευγα. Φοβόμουν. Σου είχα πει κάποτε: "Αυτό που φοβάμαι είναι μη πεθάνουν οι άνθρωποι που αγαπάω." Για αυτό δεν έφευγα. Και αυτό ένας μεταφορικός θάνατος είναι.. Αλλά, όχι πια, εγώ φεύγω και αν χαθείς και εσύ "άξιζε" να "πεθάνεις". Και επειδή τα μάλλον και τα κάπως ακούγονται δήθεν, σε χαιρετώ. Θα ήθελα πολύ να μη με αφήσεις να το κάνω, γιατί κατά βάθος όλοι πιστεύαμε στα παραμύθια όταν ήμασταν μικροί και κάποια τα φοβόμασταν, σε κάποια ψάχναμε την πριγκίπισσα και σε άλλα έναν ουτοπικό αληθινό κόσμο. Και επειδή είμαι ακόμη παιδί ψάχνω κάπου εκεί τη ζωή μου και ας φοβάμαι.. Αν δεν είσαι εκεί πια, θα το καταλάβω, κάτι ήταν λίγο, κάτι ήταν πολύ, τίποτα αρκετό. Μπορεί τελικά το όμορφο να είναι υποκειμενικό ακόμη και για εμάς, εμάς που κοιτάμε στα μάτια και είμαστε έξω από τις γυάλες τους. Μόνο για να καταλάβουμε...

Είναι και εκείνο το δίλημμα που λες να χάσεις λίγο από εσένα για να κρατήσεις το όμορφο που δε βρίσκεις συχνά.. Αλλά αξίζει τελικά; Τείνω όπως έναν απροσδιόριστο όριο από τη μία στο ναι και από την άλλη στο όχι. Μόνο για να καταλάβω...

Οι επιλογές μας τελικά μας καθορίζουν και αν η δική σου είναι η σιωπή, η δική μου είναι η επιστροφή. Αν ξέρεις να επιστρέψεις στο σημείο που χάθηκες, θα ξέρεις και να διαλέξεις άλλη διαδρομή.

Σε ευχαριστώ που χθες έκανες εκείνη τη βόλτα μαζί μου στη θάλασσα και ας ήταν στον Πειραιά. Δεν ήταν ωκεανός όπως είπες, ήταν όμως ένα καθρέφτισμα αυτού και ήταν αρκετό αυτή τη φορά.

Αντίο. Χωρίς κλάματα αυτή τη φορά, μόνο σκέψεις, σκέψεις που ελπίζεις το πρωί να χαθούν.

Αναγέννηση

Είναι η αλήθεια που φοβόμαστε κάποιες φορές, αυτή και ότι την αγκαλιάζει γλυκά και ύπουλα. Όλα όσα έχει να φέρει μαζί της και όλα όσα έχει να πάρει. Και είναι πολλά. Τη φοβάσαι όπως το σκοτάδι και αυτό είναι ανόητο.

Δεν έχεις κανέναν να σου δείξει το δρόμο προς αυτήν και ξέρεις τη μοναδική έξοδο που θα σε απομακρύνει χιλιόμετρα μακριά. Όχι αρκετά για να εξαφανιστεί όμως. Και εκεί είναι που το σύμπαν επιζητεί λυσσασμένα μια λύση και μπορεί να ήσασταν δυο γειτονικά αστέρια σε έναν αστερισμό, αλλά ήσασταν έτη φωτός μακριά, όχι χιλιόμετρα... και ήταν ο θάνατος εκείνης που έμοιαζε με supernova, μια εκπληκτική λάμψη που δε θα μπορούσε να επιφέρει τίποτα πιο τρομακτικό από το απόλυτο σκοτάδι που θα μπορούσε να γεννήσει το απόλυτο φως, τα νέα άστρα. Αυτό το σκοτάδι που διαφέρει τόσο πολύ από αυτό της αλήθειας που προτιμάς. Είναι το τίποτα που φοβάσαι περισσότερο. Και τι θα κάνεις;

Είναι από τη μία ο θάνατος του αστεριού που ίσως παρέσυρε κάθε τι γύρω του μέσα σε ένα αχανές τίποτα και από την άλλη εσύ που προσπαθείς να σώσεις τις τελευταίες λάμψεις, εκεί στη γραμμή του ορίζοντα. Και ίσως να τα καταφέρεις, θα είναι αυτή τη φορά δίπλα σε σένα ο γεράκος να σου ψιθυρίσει πως “η λύση είναι η λάμψη που θα αναγνωρίσεις στο σκοτάδι της αλήθειας σου.” SN 2007bi

Μέχρι τότε ταξιδεύω στην απέναντι πλευρά του ορίζοντα κάπου στο χωροχρόνο, έτη φωτός μακριά.

Γιατί είσαι, είμαι, όλοι είμαστε... αστέρια. Ο θάνατός τους.. εμείς.

Το αξίζαμε άραγε;

Χιονισμένος μονόδρομος

Είναι νύχτα και περπατάω σε ένα δρόμο κάπου μακριά. Δε θυμάμαι πώς βρέθηκα εδώ. Θυμάμαι πως ήθελα να χαθώ στις σκέψεις. Γύρω γύρω υπάρχουν μόνο δέντρα, νομίζεις πως είναι τόσο ήρεμο το μέρος και όμως έχει μια έντονη κίνηση, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε καράβι.

Έχει τόσο κρύο. Αισθάνεσαι τόση μοναξιά, τα δέντρα γέρνουν και τα κλαδιά κλαίνε. Το νερό μετακινείται και τα κύματα οργιάζουν. Ο αέρας ταξιδεύει και τα φύλλα ουρλιάζουν. Ίσως τελικά και να χάθηκα στις σκέψεις. Επικρατεί αναρχία. Και είναι που τη μια μέρα είσαι παραδομένη στον ήλιο και την άλλη χαμένη εδώ. Και θες να αποφασίσεις και να φύγεις και από τα δύο, να πας σε κάτι λιγότερο ακραίο και ας μην είναι αρκετό. Θα είναι ήρεμο. Ή μήπως θα είναι αρκετό, απλά εσύ έχεις μάθει να αδικείς;..

Και μετά είναι πάλι αυτά τα μάτια που πλησιάζουν και που μιλάνε ασταμάτητα, τόση σιωπή και παρακαλάς για λίγη ακόμη.. λίγη μόνο. Και είναι έτσι όπως πέφτει το χιόνι που σε κάνει να χαμογελάς και τα καταφέρνεις για μια στιγμή. Μια στιγμή. Θέλω λίγο παραπάνω. Λιγάκι.

Πάμε μια βόλτα.

Πάμε. (ακόμη μία...)

Είσαι ο άνθρωπός μου.

Είσαι τα πάντα.

Και πάλι σκέφτεσαι πώς θα φύγεις από το μονόδρομο…;

Δύο είναι οι κατευθύνσεις. Η μία λέει να συνεχίσεις και όπου βγάλει, αλλά φαίνεται ατέλειωτος ο δρόμος, ο καιρός είναι απρόβλεπτος, τα συναισθήματα πολλά και ανακατεμένα και από την άλλη είναι η επιστροφή πίσω, πολύ πίσω, μετράς χρόνια πλέον... Τόσο πίσω που χαμογελούσες χαζά. Η διαδρομή αυτή έχει πόνο πολύ, περνάς από τις ίδιες πονεμένες και αγαπημένες στιγμές, αφήνεις δάκρυα, χαμόγελα και λυγμούς, αλλά ξέρεις πως φτάνεις σε ξέφωτο. Και είναι τα πουλιά που θα κελαηδούν, ο ήλιος σταθερός να κρύβεται μόνο από σύννεφα και τα συναισθήματα κάπου στη χαρά, μάλλον όχι ευτυχία, χαρά και ηρεμία. Να πάρεις τον δίπλα δρόμο, να προχωρήσεις, να στρίψεις, να επιλέξεις, να πας τυχαία και ίσως χρόνια μετά.. ίσως.. να βρεις πως τελικά δεν ήταν μονόδρομος.

Τι θα αντέξεις;

Καλό μήνα

- Τι έγινε;

- Δε βλέπεις;

- Τι να δω δηλαδή;

- Μπαίνει σήμερα ένας σε ένα αμφιθέατρο να σου πει ότι η αστυνομία ρίχνει χωρίς λόγο τα "χημικά" της και πως πρέπει να κάνεις κάτι και να αντισταθείς, ότι έχουν ξεφύγει και ότι η κυβέρνηση το επικροτεί και το επιζητά.

- ...

- Μετά βλέπεις δίπλα κάποιους να βρίζουν τους "μπάτσους" και αναρωτιέσαι κατά πόσο "πρόβατα" έχουν καταντήσει αυτοί, όταν εχθές το βράδυ άκουγες πως ρίξανε μολότοφ σε αστυνομικό χωρίς να προκαλέσει ο ίδιος. Και το χειρότερο; Γυρνάς στο σπίτι και κάποιος άλλος αστυνομικός σκοτώθηκε. Εσύ φίλε που δε καταλαβαίνω γιατί τους κατηγορείς, πες μου σε παρακαλώ, σε ποιον κόσμο ζεις;

- Μήπως να ρωτήσεις τον εαυτό σου;

- Το ότι έτσι συμβαίνει αιώνες τώρα, δε σημαίνει πως μπορώ να συμβιβαστώ, ξέρεις.

- Όχι, αλλά θα το κάνεις.

- Θα προσπαθήσω να το αποφύγω.

- Και εκείνος ο τύπος ποιος ήταν;

- Φυλλάδια... μοιράζουν φυλλάδια και ενώ σου λένε σε αυτά ότι η δημοκρατία σου δεν ισχύει και πως την καταπατάν και ότι πρέπει να κάνεις κάτι, να τους ακολουθήσεις -γιατί αυτή παρουσιάζουν ως μοναδική λύση- οι ίδιοι τα αναιρούν.

Όχι φίλε δε θα πάρω. Καλή σου μέρα.

Υ.Γ. Φυσικά και όχι.