Αέρας..

Λίγο, πολύ..

Όχι πια. Τα πάντα. Επιστροφή.

Χριστούγεννα.. Μελαγχολικά, χαρούμενα, μοναχικά, παρειστικα..

Από όλα. Και εκεί που χθες περπατούσες στο κρύο και μελαγχολικά σκεφτόσουν τα δυο αυτά περιέργα χρόνια.. που είχαν τα πάντα, αλλά και τίποτα.. έρχεται εκείνος ο παππούλης πάλι.

Σου δίνει το χέρι του και χαμογελάς, ασυναίσθητα, χαζά. Και είναι τόσο όμορφα τα φωτάκια στους δρόμους, τα στολισμένα σπίτια, η βροχή και το χιόνι. Σου σιγοτραγουδά και λες μπορώ να τον ακούω για πάντα, αυτή η ηρεμία, η γαλήνη... Πόσος καιρός!

Περπατάμε μαζί σε εκείνο το δρόμο με τα δέντρα και τη χαλασμένη πόρτα πίσω μας, δίπλα μας και μια σκιά, αδυνατεί να μας ακολουθήσει, αρχίζω και περπατάω πιο αργά, προσπαθώ να τη βοηθήσω να μας φτάσει..

- Γιατί σταματάς;

- ...

- Δε θα τη χάσεις, συνέχισε. Πάντα θα είναι εκεί. Γλυκόπικρη αναμνήση. Ασ'την απλά να σε ακολουθεί, ασ' την να οδηγεί μονάχα στα μονοπάτια που ξέρει.

Επιτάχυνση. Σταθερό βήμα. Κάποιες στιγμες φυσάει και η μουσική παρασύρεται, όμως ο παππούλης πάλι εκεί με κατευθύνει κοντά της και ο άνεμος ταξιδεύει τόσο ομαλά, σα να σε οδηγεί στον προορισμό σου, στην ενδιάμεση στάση σου.

Αγκαλιά και ταξίδι...