Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Ξαναζώντας το παρελθον...

"Πολλες φορες αναρωτιεμαι... αν πρεπει να αφηνουμε τα πραγματα οπως ειναι, αν πρεπει να προσπαθουμε να αλλαξουμε αυτο που τυχον συμβει ή αν πρέπει να αφήνουμε τους άλλους να το κάνουν αυτό. Και λέγοντας αλλους φυσικα μιλάω για ατομα που ξερουμε ότι ενδιαφερονται πραγματικά για μας.
Δυστυχώς δε μπορώ να καταλήξω... ίσως γιατί ειμαι κομμένος στα δύο... ας πούμε το μυαλό λέει το ένα, η καρδιά το άλλο και εκεί γίνονται οι συγκρούσεις. Τι να σου κάνουν και αυτές όμως όταν κανείς δε νικά, αλλά χάνεσαι περισσότερο; Αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω ποτέ να το απαντήσω..."
"Για σένα... αχ για σένα όλα! όλα και τίποτα." έλεγε και βυθιζόταν στις σκέψεις του πάλι. Κάθε φορά που της μιλούσε ήταν για αυτόν ένας μικρός θάνατος. Θυμόταν όλα όσα είχαν περάσει μαζί σα γλυκόπικρη ανάμνηση. Και σκεφτόταν τις μέρες μετά που θα ήταν χωρίς αυτήν γιατί πάλι θα εξαφανιζόταν... όπως πάντα. Παντα εκεί όμως δαθέσιμος και ευπρόσδεκτος για το οτιδίποτε του ζητούσε και του έλεγε. Να ήταν γιατί την αγαπούσε ακόμα, ή είχε καταντήσει πια συνήθεια; Πώς ο πόνος κατανταει μια συνήθεια, όμως;

Δυσκολα τον καταλάβαινα, πάντα με μπέρδευαν οι σκέψεις του, ίσως γιατί εμοιαζαν με τις δικές μου... ποτέ δεν κατάφερα να τις ξεχωρίσω, όσο πιο πολύ τα σκεφτόμουν τόσα πιο πολλά συμπεράσματα και ερωτήματα έβγαζα και ξανά απο την αρχή μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος... αλλά όχι.. εκείνος ξέρει. Ξερει καλά τις σκέψεις του, αλλά δε θέλει, όχι δε θέλει να σταματήσει να της μιλάει... δε θα το άντεχε... ακόμη και το γεγόνος ότι του μιλάει σπάνια τον ευχαριστεί.
"Μου αρκεί να μου πει πως είναι καλά και να το εννοεί" , μου είχε πει κάποτε.
Μίλαγε αυτός άραγε ή το ποτό;
Η καρδιά... ναι αυτή μίλαγε, μόνο αυτή δεν επηρεάζεται, ξέρει καλά τι θέλει για να συνεχίσει να χτυπά.

Χτυπάει το τηλέφωνο και τραντάζομαι... ποιος είναι στις 3.30 το χαράμα...;
-Ναι;
-Θα έρθεις σε παρακαλώ από εδώ;
Ήταν αρκετό... πάλι της μίλησε... έφυγα τρέχοντας πριν πιει όλο το chateau margaux του '82 που του είχα παρει για τα γενέθλιά του, ξεχνώντας και πάλι όλες μου τις σκέψεις...

5 σχόλια:

ΓΙΩΤΑ είπε...

o kathenas mas krivei mesa tou afto pou xriazete....me kardia i me logiki kai ta dio exoun mia vasi,sto kathena mas to ena apo ta dio ipersxiei giatietsi pistevoume emeis pos na leitourgsoume tha maste poio asfalis....

Skouliki είπε...

αυτες οι σκεψεις ερχονται μονο τις στιγμες που μας πονανε..

ενα χαμογελο ομως ενα καλο συναισθημα σε κανει να ξεχνας τα παλια και να κοιτας μονο εκει που θες μονο μπροστα

Menia είπε...

Γιώτα, καλως ηρθες αρχικα!
Συμφωνω μαζι σου, αν και καποιες φορες θεωρώ πως δε μπορούμε να το καθορίσουμε...

skouliki, πόσο δίκιο έχεις... Ναι ένα χαμόγελο και τη γλυκιά μου καληνύχτα! :)

Horace είπε...

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που για μας η φωνή τους να είναι πρόσκληση και προσταγή?

όλα, όλα και τίποτα..
Όμορφο το κειμενό σου.

Menia είπε...

horace, γιατί ε;..
Χμ... ίσως γιατί τους έχουμε περισσοτερο εμείς ανάγκη αντί αυτοι...

Χαιρομαι που σου αρεσε :)