Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Φωνή


"Όταν δεν μπορείς να με κάνεις να κλάψω ή να γελάσω, μπορείς μονάχα να με κουράσεις."
Και όταν πια με κουράσεις, μπορείς μονάχα να με απομακρύνεις.
και όταν πια με απομακρύνεις, μπορείς μονάχα να με χάσεις. Τίποτα λιγότερο.

Και τώρα ξέρω πως επέστρεψες για εκείνο το όνειρο που είχαμε μικρά, ένα όνειρο που λατρέψαμε ακριβώς επειδή ήταν όνειρο.

"Δεν ξέρεις πια τι να κάνεις, ούτε όταν ξαναγίνεσαι παιδί.
Και είναι θλιβερό να βλέπεις ένα παιδί που πια δεν ξέρει τι να κάνει.
"

"Μη μου μιλάς. Θέλω να 'μαι μαζί σου." Δεν θα βρεις τίποτα πιο ξεκάθαρο από αυτό, αλλά και τίποτα πιο τρομακτικό. Δεν είναι πια τόσο απλό. Ήταν τότε που πίστευα σε σένα, σε εμάς, τότε που περπατούσα στα σύννεφα, αλλά να που σκόνταψα και χάθηκα, γιατί: "Όταν δεν βαδίζω στα σύννεφα, βαδίζω σαν χαμένος."
Και έτσι τώρα ψάχνω να με βρω κάπου ανάμεσα σε συντρίμμια, χαμένες ελπίδες και έρωτες, σε νέες στιγμές, σε νέα συναισθήματα. Προσπαθώ. Να δούμε πού θα καταλήξω. Τώρα υπάρχει ένα χαρούμενο κενό, πριν υπήρχε μια δυστυχισμένη ευτυχία, και μετά...


"Ναι, υποφέρω πάντα, αλλά μονάχα κάποιες στιγμές, γιατί μονάχα κάποιες στιγμές σκέφτομαι πως υποφέρω πάντα."

Μέσα σε εισαγωγικά είναι φωνές του Αντόνιο Πόρτσια.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το θεμα ειναι.. να μην αργησεις να καταλαβεις τι εχασες.. Τα φιλια μου, ενας οχι και τοσο ανωνυμος...

Ἅ λ ς είπε...

και αυτο που εχασες να μη σε ποναει πια...

Creepy Dreamer είπε...

Μακάρι να σταματήσει να σε πονάει. Μακάρι...

Menia είπε...

Λάτρεψα το sequence των σχολίων σας! :-)

Καλό βράδυ Κυριακής εύχομαι!

!sweety! είπε...

Ακόμη κι αν συνεχίσει να σε πονάει...δεν πειράζει!
Τουλάχιστον θα ξέρεις πως το έζησες!

Μην αργήσεις όμως πολύ να καταλάβεις πια ήταν η πραγματική αξία του!

Menia είπε...

ναι.. κάπως έτσι πρέπει να πάει. :-)

Καλό μήνα να έχουμε!