Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

i.ii.iii

Δροσιά, ανάσες ζωής δίπλα σε μια θάλασσα δακρυσμένη. Το φεγγάρι στη δύση του, κατακόκκινο, να γεμίζει τη θάλασσα ματιές που καίνε. Και εσύ να στέκεις εκεί, ήρεμη, ακούγοντας μουσική. Είναι η πρώτη φορά που δεν κλαις ακούγοντας αυτό το τραγούδι, είσαι εσύ μέσα στη θάλασσα έτοιμη να πνιγείς και ψάχνεις διαφυγή.

Μοναξιά.

Ένας πίνακας στο βάθος, άσπρος, κάτασπρος, με μαύρο, κατάμαυρο φόντο. Και τώρα το αντίο είναι αυτό που σε κάνει να δακρύσεις, το αντίο στο δρόμο της επιστροφής. Το χέρι που σε τραβούσε ήταν αδύναμο και πλέον ψάχνεις μονάχα μια σκέψη, όμορφη κι απλή... αλλά σκέψη. Ίσως σε οδηγήσει έξω από τον βούρκο που είσαι, μακριά από τα δάκρυα που πνίγουν, ίσως το αντίο τότε να είναι πιο εύκολο, πιο οδηγούμενο.

Ίσως.

Και ας είναι αυτή η αβεβαιότητα, αυτό το γκρι που σε τρομάζει και τα "αν" που ταξιδεύουν, τα "μπορώ" που προσγειώνουν, τα "όνειρα" που μπερδεύουν και τα "είναι" που ισχύουν. Ίσως η τροχιά χάλασε πια και το άστρο πεθαίνει, αργά, μόνο για να μείνει μια λευκή ευχή ή ένα μαύρο δάκρυ. Μια αρχή ή ένα τέλος. Και τα δύο επιβλητικά.

Αναγκαία.

3 σχόλια:

Horace είπε...

Τα αντίο είναι πολύ δύσκολα πάντα, είτε προσωρινά είτε μόνιμα.
Κάθε αποχωρισμός και κάθε καλοκαίρι είναι φορτωμένα αντίο...

Μα η μοναξιά και ο φόβος και η αβεβαιότητα σημαίνουν αλλαγή και νέο και αύριο, για την αρχή και το τέλος..

Σε φιλώ Μένια και μακάρι να βρεις το ασημένιο φεγγάρι στην ανατολή του :)

Menia είπε...

Είναι.. ειδικά όταν είσαι εσύ που φεύγεις..
Σε ευχαριστώ πολύ Horace, το ελπίζω. :-)

Να έχεις ένα όμορφο ξημέρωμα!

Ανώνυμος είπε...

By us at the moment to come by more information and facts regarding By us at times to come by more information and facts at all events [url=http://select.compare.com.pl]kurs stylizacji paznokci[/url]