Φωνή

"Όταν δεν μπορείς να με κάνεις να κλάψω ή να γελάσω, μπορείς μονάχα να με κουράσεις."
Και όταν πια με κουράσεις, μπορείς μονάχα να με απομακρύνεις.
και όταν πια με απομακρύνεις, μπορείς μονάχα να με χάσεις. Τίποτα λιγότερο.

Και τώρα ξέρω πως επέστρεψες για εκείνο το όνειρο που είχαμε μικρά, ένα όνειρο που λατρέψαμε ακριβώς επειδή ήταν όνειρο.

"Δεν ξέρεις πια τι να κάνεις, ούτε όταν ξαναγίνεσαι παιδί.
Και είναι θλιβερό να βλέπεις ένα παιδί που πια δεν ξέρει τι να κάνει."

"Μη μου μιλάς. Θέλω να 'μαι μαζί σου." Δεν θα βρεις τίποτα πιο ξεκάθαρο από αυτό, αλλά και τίποτα πιο τρομακτικό. Δεν είναι πια τόσο απλό. Ήταν τότε που πίστευα σε σένα, σε εμάς, τότε που περπατούσα στα σύννεφα, αλλά να που σκόνταψα και χάθηκα, γιατί: "Όταν δεν βαδίζω στα σύννεφα, βαδίζω σαν χαμένος."
Και έτσι τώρα ψάχνω να με βρω κάπου ανάμεσα σε συντρίμμια, χαμένες ελπίδες και έρωτες, σε νέες στιγμές, σε νέα συναισθήματα. Προσπαθώ. Να δούμε πού θα καταλήξω. Τώρα υπάρχει ένα χαρούμενο κενό, πριν υπήρχε μια δυστυχισμένη ευτυχία, και μετά...


"Ναι, υποφέρω πάντα, αλλά μονάχα κάποιες στιγμές, γιατί μονάχα κάποιες στιγμές σκέφτομαι πως υποφέρω πάντα."

Μέσα σε εισαγωγικά είναι φωνές του Αντόνιο Πόρτσια.

Σονέτο χωρισμού

Πριγκηπέσα μερικές φορές ήσουν τόσο μικρή

Που νόμιζες ότι θα χαθείς στον ουρανό.

Παγώσαμε το χρόνο την ώρα που τα κορμιά μας ήταν

δεμένα και με το χέρι μου ίσα που έφτανε να ακουμπήσει

την ολόγυμνη σκιά σου.

Με τον έρωτα σου νερό θαλάσσης πότισες την αίγλη

του καλοκαιριού και τον καιρό των φιλιών,

φτάνει που μόνο εσύ και εγώ, αγάπη μου, ακούμε το περπάτημα σου.

Δημιούργημα των θεών είσαι, με το γέλιο σου χάραζες δρόμους

Και με τα λόγια σου έβαφες τις πέτρες με αίμα.

Σε μια σκοτεινή ώρα όταν το στήθος σου ακούμπησε στο δικό μου

Και το αυθόρμητο φιλί, οδήγησε σε ένα σονέτο χωρισμού.