Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Πόλεμος...


Το κρύο τσουχτερό, ήσυχη βραδιά, έβρεχε και η βροχή μου υπενθύμιζε γλυκά... πως δεν θέλω να θυμάμαι, δε θέλω να ξεχνώ, αυτή τη φορά όμως έπρεπε να προχωρήσω, να μη ξεχάσω τίποτα, να μη λυγίσω, να μη κοιτάξω πίσω. Έπρεπε να φύγω.
Ο λόγος, η φυλακή σου, το τείχος που είχες υψώσει γύρω μου και με είχες κλείσει μέσα, ερχόσουν συχνά να δεις αν είμαι καλά, αλλά δε με άφηνες να γνωρίσω τον έξω κόσμο, θυμάμαι τη βραδιά που μου είπες:
"Εγώ θα είμαι έξω στα τείχη να πολεμώ για σένα", και ένιωθα αδύναμη, τόσο αδύναμη, δε με άφηνες να πολεμήσω για τη ζωή μου. Κάποια στιγμή άφησες την πόρτα ανοιχτή, χάρηκα, σε πλησίασα και σου είπα πως θα φύγω, πως δε μπορώ να ζω εγκλωβισμένη και εσύ κοίταξες ικετευτικά... ήταν όμως αργά... πολύ αργά για να γυρίσω πίσω. Έκανα το πρώτο βήμα, "σε παρακαλώ", ψιθύρισες, όμως εγώ είχα ήδη φύγει, "να προσέχεις", σου είπα και δε γύρισα να σε κοιτάξω, δε μπορούσα, θα λύγιζα και θα γύρναγα πίσω, θα πονούσε λιγότερο, αλλά δε θα ήμουν πια η ίδια, για αυτό συνέχισα, έστριψα στο πρώτο δρομάκι που βρήκα, δεν άντεχα τα μάτια σου που με ακολουθούσαν, το μονοπάτι ήταν τεράστιο, δε μπορούσα να διακρίνω το τέλος του, όσο και αν προχωρούσα ένιωθα χαμένη...
"χάθηκες;", άκουσα μια γέρικη, βαριά, όμως τόσο γνώριμη φωνή να με ρωτάει... γύρισα τρομαγμένη, κοίταξα, ήταν εκείνος ο γεράκος που εμφανίζεται κάθε φόρα λίγο πριν το τέλος, μου έδειξε ένα δρομάκι στα αριστερά, που δε μπορούσα όση ώρα κι αν κοίταγα να δω, έστριψα προχώρησα λίγο ζαλισμένη... "έφτασα", ψιθύρισα. Έγινα ένα με το εγώ μου, ήμουν πάλι ελεύθερη στη θάλασσα, χωρίς κανένα τείχος γύρω μου και ένα απαλό αεράκι να με βοηθάει να ταξιδέψω ξανά σε άγνωστα νερά.

Άραγε με ακολούθησες για να βρεις το δικό σου λιμάνι;

8 σχόλια:

KitsosMitsos είπε...

Η φωτογραφία δένει τέλεια με το κείμενο. Σε προϊδεάζει για το κλειστοφοβικό.
Καλημέρα.

Menia είπε...

:) αν και δεν είναι αυτή που φανταζόμουν αρχικά, τελικά φαίνεται ταίριαξε.

Καλό απόγευμα Κυριακής, kitsosmitsos!

ώρα του τέλους είπε...

Εμένα μου άρεσε όλη αυτή η ανάρτηση σε ταξιδεύει σε κάτι που δε περιγράφεται με λόγια!!
Καλή εβδομάδα!!

Menia είπε...

Καλη εβδομάδα και σε σενα ώρα του τέλους! :)

Skouliki είπε...

αυτες οιπορτες μου ανοιγουν και κλεινουν παντα μου εδιναν την εντυπωση πως κατι κανω λαθος

κατι ξεχασα, κατι εκανε δεν ξερω απλα τις θεωρω μισοτελειωμενες δουλειες σε ψυχολογικο επιπεδο μιλαω παντα

το λιμανι του καθενος ειναι ενα μεγαλο στοιχημα του εαυτου μας

καλησπερες

Menia είπε...

Καλησπέρα και σε σενα σκουληκάκι! :)

Ναι θα συμφωνήσω απόλυτα στο τελευταιο... στοιχημα του εαυτου και πάλη ταυτοχρονα. :)

Καλό βραδυ ευχομαι!

Skouliki είπε...

και ο θεος βοηθος ..:)

Horace είπε...

" έγινα ένα με το εγώ μου "