Στάσου λίγο...

Λεπτομέρειες ασήμαντες κάνουν τις πιο σκληρές αναμνήσεις, όταν περάσουν τα χρόνια και τα θυμόμαστε μας κοιτούν, αλλά δε μας γνωρίζουν, τι ήμουν εγώ για σένα; ίσως ένας ακόμα τρελός επαναστάτης στην ζωή σου, μα ακόμα δε ξέρω, δε θέλω να κάνω υποθέσεις. Θα σου πω εγώ τι ήσουν για μένα. Σε περίμενα από την πρώτη στιγμή που με πλησιάσες. Μέχρι να σε δω και σου εκφράσω την αγάπη μου, δε μίλαγα, κοίταγα το κενό σε περίμενα, προσπάθησα να σου γράψω τραγούδια, δε το κατάφερα.
Όταν τελικά ήσουν μαζί μου, αλλά έλειπες, κοίταγα τα αστέρια γιατί μου έλειπαν τα μάτια σου, όταν χτύπαγε το τηλέφωνο δεν ήσουν εσύ. Όμως ήμουν σίγουρος ότι η καρδιά σου χτύπαγε και με σκεφτόσουν. Και όταν βρεθήκαμε μαζί για πρώτη φορά, το βλέμμα σου, οι κινήσεις σου ήταν τόσο τρυφερές και γλυκιές λες και με ήξερες χρόνια, έπειτα κοιμήθηκες στην αγκαλιά μου, τι μαγευτική νύχτα. Όσο είμαι δίπλα σου ο κόσμος δείχνει εύκολος και τόσο φωτεινός.
Εσύ μου έδωσες πολλές χαρές, μα κάτι σου χρωστώ ακόμη, για αυτό κλείσε τα μάτια και άκου, και αν θες στάσου σε αυτό, μείνε λίγο ακόμα στα ονειρά μου, για σένα έφτασε η νύχτα, μη φεύγεις....

100

Φτάσαμε τις 100 αναρτήσεις και ας το γιορτάσουμε με ένα τραγουδάκι :-)

O τελευταίος χορός

Τα φώτα της πόλης έσβησαν, η τελευταία πράξη του έργου, είμαι εγώ. Στέκομαι μόνος μέσα στην νύχτα στο βάθος ένας τυφλός γέρος με το βιολί στα πόδια του, με αυτό ζει. Ξαφνικά εμφανίζεται μια λάμψη, περίεργη, δε σε πλησιάζει, στέκεται και σε περιμένει. Είναι η τελευταία νύχτα, θα έχω πάρει τα κλειδιά και θα έχω φύγει, παλιές μέρες περνούν από το μυαλό μου, πρωϊνά δικά μας σχεδιασμένα στο νου, στεναχωριέμαι για λόγια αγάπης που ποτέ δεν ειπώθηκαν, τα θάψαμε στο χρόνο. Και αν ποτέ νικηθήκαμε, δεν εφταίγε η μοίρα, αλλά το πάθος, η αγάπη για το κάτι παραπάνω. Όμως είμαι μόνος σε αυτό το τοπίο μαζί με τον γέρο και το βιολί του να παίζει την πιο ωραία μελωδία και να προχορώ μαζί του προς το φως, χορεύοντας με τους νεκρούς μου φίλους. Όλα τελειώνουν κάποτε. Αντίο λοιπόν! Τα λόγια μου για σένα ποτέ δε θα ειπωθούν...

Γνωρίζοντας τη ζωή!

Στο λίγο αυτό καιρό που πέρασε μπορώ να πω πως έμαθα πολλά και θα ηθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.Έμαθα να μην ακούω κανέναν, να μη πιστεύω κανέναν από τα λεγομενα του αν δε το δω εγώ η ίδια, γιατί υπάρχουν τόσο κακοπροαίρετοι άνθρωποι που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να φανταζονται γεγονότα και να καταστρεφουν τους άλλους προς δική τους ανύψωση.

Έμαθα να συμπάσχω με άλλους ανθρώπους.

Έμαθα πως υπάρχουν άτομα που με εχουν και τα έχω ανάγκη, άτομα με κατανόηση και αξιοπρέπεια που δίνουν ακόμα και όταν δε τα γνωρίζεις καλα, που μπορούν να σου ανοιχτούν με έναν αξιοπερίεργο και τρυφερό τρόπο και να σε κερδίσουν μέσα σε λίγες ώρες.

Έμαθα πόσο σημαντική μπορεί να είναι μια αγκαλιά και πόσο ανάγκη μπορεί να την έχουμε.

Έμαθα να μη φοβάμαι τον πόνο των άλλων, αλλά να τους βοηθαω με τον τρόπο μου να ξεχνιούνται.

Έμαθα πολλά, κέρδισα πολλά και θα έλεγα πως δεν έχασα τίποτα.
Καλή εβδομάδα και καλό μήνα!

Μονόλογοι μιας νύχτας Νο2

Σήμερα ο μήνας έχει 2 Αυγούστου, λίγα λεπτά πριν έρθει το βραδάκι για μια άλλη φορά. Έρχεται το βράδυ και αναζητάς τον ευατό σου, τι έκανες στο παρελθόν, όλα αυτά τα σκέφτεσαι κάτω από μια λαμπά που φωτίζει. Η σκέψη που μόνο σου έχει μείνει είναι ότι όλα καταστρέφονται εκτός από τις αναμνήσεις και τα σπίτια μόνο αυτά αντέχουν στο χρόνο. Πέρνεις μια μπύρα και αλλάζεις δωμάτιο μα αυτό το φως σε ακολουθεί, δε σου αρέσει να ζεις μόνος, μόνο τα άστρα ήταν φιλικά ακόμα και στον θάνατο. Τελικά πέφτεις κάτω στο πάτωμα, ήρθαν οι γνωστοί σου να σε σηκώσουν οι ανίδαιοι...δε ήξεραν, στο τέλος δεν είχε πρόσωπο. Ήσουν απρόσωπος όπως ο Θεός.
Για να τα ξεχάσω όλα αυτά ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω στην αυλή και κοιτώ τον ουρανό αυτό που άρεσε και στους δυο, κοίταζα την νύχτα ήρεμος τίποτα δεν έχει αλλάξει, απλά ο καθένας ζει με τον δικό του τρόπο την σύντομη του περιπέτεια.


Φυσικά για ακόμη μια φορά στο κέντρο μου έχω τον θάνατο, δε ξέρω το γιατί και το πως αλλά μου βγαίνει κάθε φορά που δε έχω κάτι που θέλω. Άντε καλό βράδυ.