Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Εγώ και το "εγώ" μου


Η νύχτα είχε πέσει και τα πρόσωπα ίσα που φαινόντουσαν, «έφτασε το τέλος» σκέφτηκα, και έτσι χωρίς να το καταλάβω εκείνη τη νύχτα βρισκόμουν σε μια άλλη πόλη, δεν υπήρχε κανένας άλλος εκτός από το «εγώ» μου, που ονειρευόταν ότι ήθελε να φύγει και τώρα καθόταν γυμνός στη βροχή και περίμενε το τραίνο και ψιθύρισε ότι έψαχνε ένα δέντρο για να ανασάνει και ένα κόσμο για να πεθάνει. Μου έλεγε επίσης ότι σε κάθε σπίτι υπάρχει μια άγνωστη σκάλα που θα σε πήγαινε εκεί που θέλεις. Αλλά τη βρίσκεις ότι εσύ δε θα είσαι πια στο σπίτι. Μου λέει «το ακούς, το τραίνο έρχεται», του λέω πως δεν το ακούω, ενώ στο βάθος του δρόμου ερχόταν μια λάμψη που θα τον οδηγούσε στο αληθινό ταξίδι. Γρήγορα, ασυναίσθητα του φώναξα «αν ξαναέρθεις να τα πούμε ξανά» είπε «ναι θα τα ξαναπούμε όταν εσύ θα είσαι στην άκρη όπως εγώ», και χάθηκε.

5 σχόλια:

KitsosMitsos είπε...

Βαθύ και αλληγορικό, σίγουρα. Γιατί όμως τόσο σκοτεινό; Και γιατί να έρχεται όταν φεύγεις, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να συμβαδίζει;

Ανώνυμος είπε...

Σαν τις ευκαιρίες...
Που τις αντιλαμβάνεσαι αφού έχουν φύγει...μέχρι να μάθεις να τις αρπάζεις!

D.Angel είπε...

ΖΩΗ !!!

Menia είπε...

Γιατι να φύγει, γιατί να περιμένει το τρένο...; γιατί να μην εξερευνήσει αυτή την άγνωστη πόλη;

Εφιαλτάκο... πολύ ωραίο κείμενο! :)

Εφιάλτης είπε...

@ Κιτσομήτσο, γιατί ποιο νοήμα θα είχε άμα συνηπήρχαν και τα 2, δε θα υπήρχε λόγος να το έγραφα :P

@ Βάιος, καλώς ήρθες στο blog μας, είσαι σωστός.

@ Dreamer Angel......

@ Μένια, αυτή η άγνωστή ζωή είναι ο παράδεισος ή η κόλαση.