Τραμ

Την θυμάμαι σα τώρα εκείνη τη στιγμή σε γνώρισα κάτω από τον Σταμάτη περιμέναμε μαζί. Το τραμ μόλις είχε ανάψει τα φώτα για την αναχώρηση του και σου έλεγα:
-Κοιτά απόψε θα γίνει κάτι το σημαντικό.
Με κοίταξες και γέλασες και έφυγες λέγοντας μου ήρθε ο Γρήγορης, που να το καταλάβω ότι ήσουν νεραΐδα, αυτά θυμάμαι σε ένα κρεβάτι ξαπλωμένος μα ήρθες να με δεις αλλά αυτή είναι ιστορία άλλων αιώνων.

Γκρεμός

Είσαι τόσο κοντά στον γκρεμό αυτή τη φορά και έχεις δυο χέρια να σε κρατάνε, το ένα να μη πέσεις και το άλλο να σε βοηθήσει να τον περάσεις, ακόμη και αν στη διαδρομή χαθείτε. Και τι θα κάνεις τώρα; Μπορείς να προσπαθήσεις, το ένα χέρι θα βρίσκεται πάντα εκεί πίσω να σε περιμένει, θα είναι το λιμάνι σου, ο έρωτάς σου, και το άλλο η διαφυγή σου, η δημιουργία σου.

- Γιατί στέκεις εκεί μόνος σου; Γιατί; Αφού έφυγες... μαζί το αποφασίσαμε, εσύ για εσένα και εγώ για εσένα.

Μέχρι να αλλάξουμε τις αποφάσεις θα είμαι απέναντι.

- Έρχεσαι;

- Δώσε μου λίγο χρόνο, μη βιάζεσαι να φύγουμε, είναι που φοβάμαι το γκρεμό, να περάσω απέναντι. Λίγο μόνο, στο υπόσχομαι.

Και ας είναι δυο χέρια

το κόσμο όλο να κρατάνε

Και τρεις ψυχές

στο δρόμο να πετάνε

Δυο μάτια να κοιτάνε

και τρεις καρδιές να κυνηγάνε

όνειρα σε ουτοπίες

και αγάπες σε κηδείες.

Ο δρόμος θα βρεθεί

και η διαδρομή θα χαραχτεί

σε καμπύλες άσπρες

και κύκλους μαύρους

σε μια γκρίζα τομή

η καρδιά για να φανεί.