Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Ωκεανός

-Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι περιμένουμε...
Σιωπή.
-Να είναι πλέον πολύ αργά, κυρία.



Αλεσσάντρο Μπαρρίκο

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Ένα παραμύθι, η αλήθεια μου



Σιωπή.
Μόνο αυτό έχει μείνει. Μόνο αυτό να μείνει.

Μη μιλάς σου λέω. Σώπασε. Όχι άλλο ψέμα.
Μη σκέφτεσαι, μη με κοιτάς. Διάβαζω τη σκέψη σου, διαβάζω το βλέμμα σου.

Δε τρομάζω πια. Σε έμαθα καλά.
Όμως δε σε καταλαβαίνω. Μάλλον... ούτε εσύ δε καταλαβαίνεις τις ίδιες σου τις σκέψεις.

Μη γυρίζεις σου λέω. Σταμάτα. Όχι άλλο ψέμα.

Συνέχισα να κολυμπάω, κουράστηκα. Και λίγο πριν λιγοψυχήσω, βρίσκω στεριά, τη στεριά μου.
Τέλος. Τέλος διαδρομής. Ώρα ηρεμίας, αληθινής ηρεμίας. Τώρα κοιτώ τη θάλασσα μόνη μου, είναι πιο ήρεμη από ποτέ... και ας έχει μερικά κυματάκια.

Ήρεμη.

Μη μ'αγκαλιάζεις σου λεω. Σταμάτα. Όχι άλλο ψεμα.

Κάθε σου λέξη ένα όνειρο γεννά, μια αγάπη, όμορφη. Αγάπη δικιά μας. Κάθε που σωπάς... ένα ψέμα για μένα. Ένας θάνατος της αγάπης. Της αγάπης σου.

Μη μ'αγγίζεις σου λέω. Σταμάτα. Όχι άλλο ψέμα.

Κάθε σου χάδι, γρατζουνιά στην καρδιά. Μαχαιριά στη σκέψη. Κάθε φιλί θάνατος της λογικής... κάθε που σταματάς... ένα ψέμα για μένα. Ένας θάνατος της αγάπης.

Μη μ'αγαπάς. Μη το λες. Μη με κοιτάς, λυγίζω. Σταμάτα. Σταμάτα. Σπάει η καρδιά.
Ήρθες ήρεμα ένα βράδυ...
Φύγε σε παρακαλώ. Έτσι ήρεμα, μαζί με αναμνήσεις, μαζι με αγάπες και λόγια, μαζί με την ψυχή μου.

Να προσέχεις.

Το παραμύθι τελειωσε
κι αρχίζει η ζωή.
Αχ να ταν η αλήθεα σου
σαν ψέμα αλήθινη.
Τι να την κάνω τη ζωή μου
στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί.
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου,
να σε πιστέψει πάλι από την αρχή.
Να σε πιστεύει όταν μ` αγγίζεις,
τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις όταν λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Requiem




"Δε θέλω να σε χάσω"
τα τελευταία σου λόγια πριν το τέλος, που να ήξερα που 'να ήξερες το τέλος.
Λένε όταν πεθαίνεις βλέπεις όλη τη ζωή σου να περνά από τα μάτια σου, εγώ δε θυμάμαι τι είδα μα σίγουρα θα πήγα χρόνια πίσω σε μια εκδρομή εγώ και η "καρδιά" μου πρωταγωνιστές στη δεύτερη ζωή μας. Σου έλεγα ότι "ο παράδεισος είναι τόπος για δεύτερους ρόλους", γελούσες και μου απαντούσες "ζήσε τη στιγμή", το έκανα πάντα.
Ποτέ όμως δε ήθελα να πιστέψω εγώ ή εσύ.... όχι όχι δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Προτιμώ τα παραμύθια είναι πιο απλά, τα ρολόγια της καρδιάς θα ακούνε τις σταγόνες της βροχής.
Επιστρέφω στη πραγματικότητα, "θα ΄μαι κοντά σου όταν με θες", μα πιστέψε όταν σε χρειάστηκα δε ήσουν, πάντα κάτι σε βασανίζει, ίσως η ίδια η ζωή, μελαγχόλησε,θέλησες πολλά, πήρες λίγα. Κι όμως συχνά οι φόβοι σου ήταν αδικαιολόγητοι. Ήσουν στην ψυχή μου σα κατάδικος για εκτέλεση.
Τελειώνοντας η μέρα της επιστροφής έγινε πραγματικότητα μια προτασή σου. Ξέχασα να σου πω πως στις νύχτες ήσουν πιο ωραία και γύρισες και με αγκάλιασες και μου ψυθίρισες σε αγαπώ.... ο χρόνος τελειώσε......

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Κρασί


Τα φώτα κλειστά. Ένα κεράκι στο τραπέζι τρεμοπαίζει, αρνείται να σβήσει, αρνείται το σκοτάδι. Δίπλα ένα ποτήρι, μισοάδειο κόκκινο κρασί. Εγώ μπροστά. Το κοιτώ.

Ασυναίσθητα το αρπάζω, το κρατώ σφιχτά, νομίζω θα το κλέψουν. Κοιτώ μέσα, το μυρίζω. Το κουνάω, ήχος μεθυστικός. Μία ιστορία. Το φέρνω κοντά στα χείλη μου. Κάθε γουλιά μία ανάμνηση.

Το κρασί γλυκό, βαρύ, μεθυστικό, απολαυστικό. Η γεύση στο στόμα εθιστική. Η γεύση της ανάμνησης. "Τις καλύτερες στιγμές δε μπορείς να τις φωτογραφίσεις, δεν είναι μονάχα μια στιγμή για να θυμάσαι", είχε πει κάποιος.

Στιγμές λοιπόν. Σκέψεις. Ταξίδια.