Περασμένες δώδεκα πια, η νύχτα ζεστή και το χαμόγελο εμφανές στο πρόσωπό σου. Μου είχε λείψει ξέρεις, πολύ. Σου πάει, κοίταξε γύρω σου, τα χελιδόνια τραγουδάνε μαζί σου, οι τουλίπες ανθίζουν στο φως σου κι εσύ, γεμίζεις τη ζωή μου ευτυχία. Βρήκες το δρόμο σου τελικά. Αναρωτιέμαι αν ήταν εκείνα τα σκοτεινά δρομάκια που σε έβγαλαν κάπου, εκείνος ο πόνος της απώλειας, το μαράζι του έρωτα, ή απλά ο χρόνος. Μπορεί να ήταν και όλα. Δε με ενδιαφέρει πια, μου αρκεί που έφτιαξες τη διαδρομή που ονειρεύτηκες, που την ακολουθείς και την καθοδηγείς, της δείχνεις το δρόμο και σου γελά πονηρά, εκείνη και τα ψηλόλιγνα πράσινα δέντρα της. Κι ας έχεις αυτό το σπαστικό βούισμα της μέλισσας στο αυτί σου, ξέρεις είναι αναγκαίο για την ευτυχία σου, για τη διαδρομή σου. Προχωράς και σε ακολουθώ τυφλά, ποια λογική και ποιο συναίσθημα, είσαι όλα μαζί, τόσο αρμονικά μπλεγμένα, τόσο ονειρικά συνδεδεμένα. Η ευτυχία σου απερίγραπτη, με παρασέρνει, με στριφογυρίζει και με πετάει ψηλά.
Ας χορέψουμε επιτέλους! Εγώ, εσύ και η ζωή μας.
Ας χαμογελάσουμε! Εγώ, εκείνος και τα όνειρά μας.
2 σχόλια:
Η βαρετή και μέτρια Ηρώ είχε γράψει κάποια στιγμή "ένα χαμόγελο για σένα θα φυλάξω". Δεν είχε δίκιο , αλλά αν είσαι έτσι εσύ, έτσι να το κάνεις :) Προς οποιοδήποτε τέλος...
Δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά το να φυλάξουμε ένα χαμόγελο για τον εαυτό μας, δεν είναι καθόλου κακό. Σίγουρα θα το χρειαστούμε κάποια στιγμή! :-)
Δημοσίευση σχολίου