Θέλω εκείνη τη βόλτα, εκείνη τη
νύχτα, τη θάλασσα που αγάπησα. Εσένα που αγκάλιασα. Αυτό. Εκείνες τις ματζόρε
νότες που έμαθα αγκαλιά με τις μινόρε. Μόνο αυτό θέλω. Κι αυτή την καταιγίδα
συναισθημάτων με τη μυρωδιά βανίλιας και τη ζέστη που πρόσφερες μαζί με την
ψυχή σου.
Αυτό το βράδυ μου λείπεις εσύ κι εκείνη
η στιγμή. Η ζάλη από τα ποτά και η δροσιά από τα πεύκα, τα μπερδεμένα αστέρια
που φώτιζαν τα μάτια σου. Η δροσιά των αναμνήσεων που δημιουργούσαμε και οι σκέψεις
μας. Η σιωπή μας.
Μα τώρα ξέρω, ξέρω βαθιά μέσα
μου, ότι έρχεται το πρωί, η αφόρητη ζέστη, το τελευταίο χαμόγελο, η τελευταία
ελπίδα. Φύγε πριν ξυπνήσω, μη μου πεις καλημέρα κι ας ήταν η πιο όμορφη που άκουσα
ποτέ. Σήκω ήσυχα, όσο ήσυχα ξάπλωσες και εξαφανίσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου