Και εκεί που η ηλιαχτίδα χάιδευε τα μάγουλό μας, πετάγεται το σύννεφο και την κρύβει. Κοιτάς προς τον ουρανό και αυτός μαυρίζει. Νιώθεις σταγόνες πια στο πρόσωπό σου... αλλά δε βρέχει. Είναι τα δάκρυά σου που κυλάνε και δε ξέρεις γιατί. Το φεγγάρι, κάπως άδειο, κρέμεται στον έναστρο ουρανό που σήμερα είναι τόσο καθαρός και οι αστερισμοί τόσο εύκολο να τους εντοπίσεις και λες πως κάτι θα υπάρχει εκεί, κάποιος άλλος ήλιος για να βοηθήσει, κάποια άλλη αχτίδα.
Αλλά δε μπορείς σήμερα να τη δεις, τα μάτια σου είναι θολά και στο τηλέφωνο δεν απαντά κανείς. Μια μέρα όπως σήμερα είναι που χρειάζεσαι μια στοργική αγκαλιά πιο πολύ από ποτέ. Να σου πει πως όλα θα πάνε καλά, να σε σκεπάσει, να σου δώσει ένα φιλί, να πάρεις το αρκουδάκι σου αγκαλιά και να κοιμηθείς. Να είναι όλα ένας εφιάλτης.
Μα, ξυπνάς πάλι το επόμενο πρωί και είναι όλα μουντά, χαζεύεις για λίγο τη θάλασσα που απλώνεται αγέρωχη, ήσυχη, ανέμελη και ανενόχλητη από το κάθε τι μπροστά σου, θες να της χαμογελάσεις, να πας στην ακρογιαλιά, να τρέξεις, να ξεχάσεις, να βουτήξεις, να πλυθείς από τις σκέψεις, να ξεπλυθείς από την θλίψη, να αφήσεις το αλάτι και τον ήλιο να σε κάψουν, να μη συναντήσεις κανέναν άνθρωπο, καμιά γυάλα, τις βαρέθηκες πια όλες αυτές.
Ελπίζεις να εξαφανιστούν τα σύννεφα, να ανοίξει ο δρόμος που έχει αποκλειστεί, να πάρεις το ποδήλατό σου και να οδηγηθείς, όσο αντέχεις και όσο σε αντέχει, με τους ρυθμούς που θέλεις στον προορισμό που θα δημιουργείται καθώς προχωράς και θα χτίζεται όσο ονειρεύεσαι και προσπαθείς.
Ελπίζεις..
σε εκείνο το χαμόγελο. Προσπαθείς να πιστέψεις σε αυτό, το ξέρεις πως θα επιστρέψει.
Απλά..
βοήθησέ το να φανεί, μη το τρομάζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου