Θλίψη

Σταμάτα πια να ψάχνεις, δε κουράστηκες αυτή την αναζήτηση; Μπορεί χθες να σου γελούσε, μα σήμερα ξέχασε το πως και πώς να την συγχωρέσεις για αυτό; Όταν ούτε πια αυτό το χαμόγελο δε σου χαρίζει. Και πώς μπόρεσες να αφήσεις τόσους ανθρώπους να περάσουν; Ήδη πια το μέτρημα δε χωρά στη μία παλάμη.. Σταμάτα πια να ταξίδευεις, η ζωή δεν είναι παραμύθι και αυτή δεν είναι η ιστορία αγάπης σου, δε πρέπει να είναι. Μπορείς να κοιτάξεις τον ουρανό μόνος σου το βράδυ και να μη τη σκεφτείς, μπορείς να το καταφέρεις για μια φορά και ίσως την επόμενη να μη φοβηθείς τόσο. Γραπώσου σε μια αγκαλιά και μη σκεφτείς, μην αφήσεις τον εαυτό σου να προλάβει, για μια φορά σταμάτα να είσαι οδηγός, απλά οδηγήσου. Πόσο πια μπορεί να πονέσει; Μάθε να ξεχωρίζεις τη γρατσουνιά ενός τριαντάφυλλου και ενός πεθαμένου έρωτα. Νιώθω τον πόνο σου, μα άντεξες τόσα και άλλωστε ποτέ δε θα χορέψετε αυτό το τανγκό μαζί παρά μόνο στα όνειρά σου που σε ξυπνάνε τρομαγμένο το πρωί, τόσο που το όνειρο μοιάζει με εφιάλτη, τόσο που έχεις μπερδέψει την ευτυχία με τη θλίψη.

Πιες αυτό το κρασί και μίλα μου, ξέρω πως οι μεγάλοι πόνοι είναι βουβοί, μα τόσα λόγια μέσα στη σιωπή είναι χειρότερα. Για σένα. Για εμάς. Και τα δάκρυα που δεν ρίχνεις, πλημμυρίζουν τις σκέψεις μου. Μπορεί αυτό που τελικά τόσο καιρό σε κρατάει πίσω να είναι που αγαπάς να αισθάνεσαι. Θυμάσαι τότε που σου διάβαζα εκείνο το βιβλίο; Θυμάσαι που σου είπα: Ο πιο βαθύς τρόπος για να αισθανθούμε κάτι είναι να υποφέρουμε γι' αυτό; Μπορώ πλέον να καταλάβω απόλυτα γιατί στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού, αλλά αυτή η ζάλη που σε κάνει να νομίζεις πως κινείσαι, είναι απλά μια παραίσθηση. Δως μου το χέρι σου, άκου το φεγγάρι που ουρλιάζει κι ακολούθα το δάκρυ του. Θα φύγουμε μαζί από εδώ, στο υπόσχομαι.

Έπρεπε να ξεφύγω, αλλιώς ήμουν χαμένος,

αλλά ο άγνωστος του σταθμού με περίμενε κιόλας στην άκρη του ταξιδιού μου.

Ποιος άγνωστος; Ήμουν εγώ ο ίδιος νικημένος κι άνοιγα τις πόρτες στα σταματημένα βαγόνια κι έβγαινα απ’ την άλλη μεριά του ονείρου.

Ω θλίψη, σε μάθαμε από παιδιά, σχεδόν πριν γνωρίσουμε τον κόσμο.

Τάσος Λειβαδίτης