Αποχώρηση...

Ποτήρι άδειο, το μπουκάλι στο πάτωμα. Μόνη κάθομαι και πίνω, μα δυστυχώς δεν ξεχνώ... Δυο μπουκάλια έχουν τελειώσει, μα οι σκέψεις είναι ακόμη εδώ.
Αρνούνται να φύγουν, να υποχωρήσουν...
Όσο κι αν έχω πιει, παραμένουν εδώ κολλημένες.
Πόσο μ' αγαπάνε άραγε, πόσο τις αγαπώ;
Αυτές μονάχα είναι ότι μου έχει απομείνει από εσένα, άντε και δυο φωτογραφίες. Μόνο αυτές μπορούν έστω και στιγμιαία να με φέρουν κοντά σου, δίπλα σου. Στην αγκαλιά σου. Μόνο αυτές και ας με πονάει τόσο η διαδρομή.

Ο δρόμος σκοτεινός, η βροχή δυνατή.
Ο πόνος μεγάλος, η ζωή μικρή.
Εγώ εδώ, εσύ εκεί.
Εγώ πονώ, εσύ γελάς.
Ο κόσμος προχωρεί, εγώ μένω.
Ο άνθρωπός μου φεύγει, εγώ κλαίω.
Νόημα δε βρίσκω... μα ποιος είπε ότι αγαπάμε λογικά;
Οι σκέψεις μπερδεμένες και εγώ χαμένη στο πουθενά.
Μόνο κύκλους κάνω, δε μπορώ να ξεφύγω απ' την τροχιά σου.
Το σύμπαν μεγάλο, μα εγώ μένω κολλημένη εδώ.
Ταξιδεύω μα δεν πάω μακριά, πάλι η τροχιά σου με παρασέρνει.
Θα μπορέσω άραγε ποτέ να της ξεφύγω;
Πάλι οι αναμνήσεις επιστρέφουν.
Θα μπορέσω ποτέ να τις διώξω;

Γλυκό όνειρο της νύχτας, στην μέρα εφιάλτης γίνεσαι,
ζεις για μια βραδιά και το ξημέρωμα πεθαίνεις.
Δε κλαίω για σένα, θρηνώ με εσένα,
κάθε βράδυ γεννιέμαι μαζί σου, και κάθε ξημέρωμα πεθαίνω δίπλα σου.