Πόλεμος...

Το κρύο τσουχτερό, ήσυχη βραδιά, έβρεχε και η βροχή μου υπενθύμιζε γλυκά... πως δεν θέλω να θυμάμαι, δε θέλω να ξεχνώ, αυτή τη φορά όμως έπρεπε να προχωρήσω, να μη ξεχάσω τίποτα, να μη λυγίσω, να μη κοιτάξω πίσω. Έπρεπε να φύγω.
Ο λόγος, η φυλακή σου, το τείχος που είχες υψώσει γύρω μου και με είχες κλείσει μέσα, ερχόσουν συχνά να δεις αν είμαι καλά, αλλά δε με άφηνες να γνωρίσω τον έξω κόσμο, θυμάμαι τη βραδιά που μου είπες:
"Εγώ θα είμαι έξω στα τείχη να πολεμώ για σένα", και ένιωθα αδύναμη, τόσο αδύναμη, δε με άφηνες να πολεμήσω για τη ζωή μου. Κάποια στιγμή άφησες την πόρτα ανοιχτή, χάρηκα, σε πλησίασα και σου είπα πως θα φύγω, πως δε μπορώ να ζω εγκλωβισμένη και εσύ κοίταξες ικετευτικά... ήταν όμως αργά... πολύ αργά για να γυρίσω πίσω. Έκανα το πρώτο βήμα, "σε παρακαλώ", ψιθύρισες, όμως εγώ είχα ήδη φύγει, "να προσέχεις", σου είπα και δε γύρισα να σε κοιτάξω, δε μπορούσα, θα λύγιζα και θα γύρναγα πίσω, θα πονούσε λιγότερο, αλλά δε θα ήμουν πια η ίδια, για αυτό συνέχισα, έστριψα στο πρώτο δρομάκι που βρήκα, δεν άντεχα τα μάτια σου που με ακολουθούσαν, το μονοπάτι ήταν τεράστιο, δε μπορούσα να διακρίνω το τέλος του, όσο και αν προχωρούσα ένιωθα χαμένη...
"χάθηκες;", άκουσα μια γέρικη, βαριά, όμως τόσο γνώριμη φωνή να με ρωτάει... γύρισα τρομαγμένη, κοίταξα, ήταν εκείνος ο γεράκος που εμφανίζεται κάθε φόρα λίγο πριν το τέλος, μου έδειξε ένα δρομάκι στα αριστερά, που δε μπορούσα όση ώρα κι αν κοίταγα να δω, έστριψα προχώρησα λίγο ζαλισμένη... "έφτασα", ψιθύρισα. Έγινα ένα με το εγώ μου, ήμουν πάλι ελεύθερη στη θάλασσα, χωρίς κανένα τείχος γύρω μου και ένα απαλό αεράκι να με βοηθάει να ταξιδέψω ξανά σε άγνωστα νερά.

Άραγε με ακολούθησες για να βρεις το δικό σου λιμάνι;