Και αυτή ήταν η ιστορία μου...

"Ενταξει αγάπη μου, θα τα πούμε αύριο!", κλείνω την πόρτα και ήρεμη κατευθυνομαι στον καναπέ...

που να 'ξερα...

Ησυχία, η καλύτερη ώρα της μέρας όταν δεν είμαι μαζί του. Ξαπλώνω... χαλαρώνω, χαμηλή μουσική, μέσα στο ημίφως ως συνήθως, λίγο κόκκινο κρασάκι και το τσιγάρο μου. Για λίγο σκέφτομαι εσένα, αχ πόσο σε αγαπώ, πόσο ωραία περνάω κάθε μέρα μαζί σου, πρέπει να τελειώσει αυτή η μέρα να έρθει πάλι το αύριο, να είμαστε πάλι μαζί. Κάθε αντίο ένας μικρός χωρισμός.
Ίσως σήμερα είναι από τις λίγες φορές που με τρομάζει αυτή η ησυχία... περίεργη αίσθηση.

Ντριν, ντριν, ντριν...
Τραντάζομαι ολόκληρη...
"Ναι;"
"Έλα, αγγελέ μου, δε πιστεύω να σε ξύπνησα;"
"Όχι, πες μου... συνέβη κάτι;"
"Όχι μωρε μην ανησυχείς, απλά ξέχασα τα γυαλιά μου σπίτι σου, φερ'τα αν τα θυμηθείς αύριο!"
κοιτάω στο τραπεζάκι.... αυτός ο άνθρωπος, όλο κάτι ξεχνάει!
"Ενταξει θα τα φέρω! Καληνύχτα!"

Πάλι ησυχία, ίσως νιώθω και λίγη μοναξιά... Καλύτερα να πάω για ύπνο. Σβήνω τα φώτα, πάω να κλείσω τα πατζούρια, τι όμορφη νύχτα, ίσα που αναβοσβήνουν κάτι αστεράκια, ούτε φεγγάρι δεν έχει σήμερα ο ουρανός και αυτός κοιμάται στη μοναξιά του.

Ντριν, ντριν, ντριν...
Ξυπνάω απότομα, τι ξέχασε πάλι;
"ναι...;"
"Η Κυρία Ιωάννα;" , μια γυναικεία φωνή... περίεργο και θα ορκιζόμουν πως είδα το τηλέφωνο του Άγγελου...
"ναι... ποιος είναι;"
"Ξερετε... ήσασταν η τελευταία κλήση στο κινητό του κυρίου Παπακώστα και σκέφτηκα να καλέσω πρώτα εσάς..."
Με διαπέρασε ένα ρίγος, η κύρια σίγουρα δεν έμοιαζε χαρούμενη, η φωνή της ακουγόνταν χαμηλά και με τρόμαζε το ύφος της... επανέρχομαι και ρωτάω έτοιμη να λιποθυμήσω...
"τι συνέβη, πείτε μου σας παρακαλώ", ρωτάω ικετεύτικα όχι για να μάθω, αλλά προσπαθώντας να βεβαιωθώ πως δεν έγινε κάτι κακό... ταυτόχρονα κοιτάω το ρολόι, μόλις που έχουν περάσει 40-50 λεπτά από την ώρα που έφυγε ο Αγγελος....
"Ο κύριος Παπακώστας, είχε ένα σοβαρό ατύχημα, βρίσκεται στο νοσοκομείο μας, θα μπορούσατε να έρθετε; δε βρήκαμε κάποιον συγγενή του..." και που να βρουν, μόνος του είναι... κάθομαι ασυναίσθητα στο πάτωμα για να μη πέσω... δε μπορεί, δε μπορεί να έγινε κάτι, πριν λίγο ήμασταν μαζί...
"Κυρία....Κυρία με ακούτε;"
παρατάω το τηλέφωνο και τρέχω, όσο μπορω γιατί νομίζω θα καταρρεύσω... Παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου, βγαίνω έξω, λίγο πριν φτάσω στο αυτοκίνητο, δε μπορω να σταθώ, σοριάζομαι.... δε μπορώ ούτε να οδηγήσω... Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή περναει από μπροστά μου ένα ταξι...

Ξαφνικά ξυπνάω και βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο, αλήθεια στο ταξί δεν ήμουν... μπαίνει μέσα μια δεσποινίδα ντυμένη στα άσπρα...
"Συνήλθατε; πώς αισθάνεστε; σας έφερε ένα ταξί λιπόθυμη..."
Άρχισα να θυμάμαι, του είπα που ηθελα να με πάει και μετά.. μετά δε θυμάμαι τίποτα...
"Νομίσαμε πως πάθατε κάτι, γιατί η ίδια ζητήσατε να έρθετε εδώ..."
Σηκώνομαι τρομαγμένη, συνηδειτοποιώ πως έχω μέχρι και ορό...
"Είστε καλά, σας παρακαλώ μιλήστε μου, μη σηκώνεστε"
βρίσκω το κουράγιο να μιλήσω...
"Έχω έρθει για τον Άγγελο, με πήρανε τηλέφωνο... τι ώρα είναι;" ρωτάω φοβόμενη πως η ώρα έχει περάσει για τα καλα...
"Είναι 3.30... μισό λεπτάκι να φωνάξω την υπέυθυνη, δε γνωρίζω τον κύριο..."
Μα τι μου λέει τώρα, έχω ήδη σηκωθεί και περπατάω στο διάδρομο... πάω στην υποδοχή...
"Ο κύριος Παπακώστας, τι έπαθε, που βρίσκεται;"
"Είστε η κυρία Ιωάννα έτσι; Σας παρακαλώ καθίστε, είσαστε χλωμή"
"Μα τι λέτε τώρα, πείτε σας παρακαλώ τι έγινε..."
"Ο κύριος Παπακώστας είχε ένα ατύχημα... βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση, λυπάμαι που θα το πω, αλλά οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας..."
Ποιες πιθανότητες, ποιο μέρος μας; μα τι λέει;
"τι ακριβώς εννοείται;"
"Τράκαρε με κάποιον μεθυσμένο οδηγό, έχασε πολύ αίμα, χτύπησε άσχημα και στο κεφάλι, δεν έχει ξυπνήσει και οι ενδείξεις δεν είναι καθόλου καλές..."
χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου.... νιώθω θα πέσω.. μα πρέπει να κρατηθώ... δε μπορώ να πιστέψω αυτά που ακούω... μα είχαμε κανονίσει αύριο να πάμε εκδρομή, τι λέει τώρα αυτή..
"Θέλω να τον δω..."
"Λυπάμαι δε μπορείτε...."
"Σας λέω θέλω να τον δω, δε με ενδιαφέρει αν επιτρέπεται ή όχι..."
Η κυρία αναγνωρίζει την απελπισία μου και στην κατάσταση που είμαι δε μπορεί να κάνει και αλλιώς, με κρατάει και με οδηγεί προς το ασανσέρ... κατεβαίνουμε... σταματάμε στην εντατική... ζαλίζομαι και πάλι, ίσα που νιώθω το σώμα μου, ο δρόμος φαίνεται ατελείωτος...
"Εδώ είμαστε, μπορείτε να καθίσετε εκεί."
Όχι δε μπορώ να κάτσω στην καρέκλα... τον βλέπω εκεί ξαπλωμένο και τρομάζω... σωριάζομαι δίπλα του, δε μπορώ να αισθανθώ τίποτα... είναι σαν να είμαι αποκομμένη απο τα πάντα... Ξαφνικά ακούω ένα παρατεταμένο.... μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, κοιτάζω την οθονίτσα δίπλα... βλέπω μια παρατεταμένη ευθεία γραμμή...
κοιτάζω την κυρία...
"Τι συμβαίνει; κάντε κάτι σας παρακαλώ..." με κοιτάει με ένα βλέμμα, σα να ζητάει συγνώμη, σα να με λυπάται, δεν αποκρίνεται... συνεχίζω να την κοιτάζω ικετευτικά...
Το μόνο που καταφέρνει να πει είναι: "Λυπάμαι..."
Άγγελε μου... ξαπλώνω δίπλα του, πλέον δεν αισθάνομαι τίποτα, ούτε την ανάσα μου μπορώ να καταλάβω... "ζωή μου..."