Πολυκοσμία

"Με συγχωρείτε, δεσποινίς", ακόμη ένας άτσαλος έπεσε πάνω μου, δεν τον κατηγορώ όμως με την τόση πολυκοσμία. Μπορώ να διακρίνω κάθε είδους ανθρώπους. Ψάχνω για κάποιον γνωστό, αλλά τίποτα. Έχω μείνει με την πρόσκληση στο χέρι... αλήθεια ποιος μου την είχε δώσει;

Επιτέλους φτάνει η σειρά μου, δίνω το μαγικό χαρτάκι και οδηγούμαι μέσα από το πλήθος, στις μπροστινές σειρές. Κάθομαι και αναμένω την εκκίνηση. "Εκπαίδευση και Τεχνολογία" ήταν ο τίτλος της εκδήλωσης. Παρά την ένταση της μουσική, οι συζητήσεις των ανθρώπων ακούγονταν πολύ δυνατά. Ξαφνικά ησυχία. Στην υπερυψωμένη σκηνή εμφανίζεται ένας ηλικιωμένος, αλλα γεροδεμένος κύριος, ο οποίος δεν κρατάει τίποτα στα χέρια του, ούτε ένα χαρτί με σημειώσεις. Πλησιάζει το μικρόφωνο και μας καλησπερίζει. Κάνει μια μικρή εισαγωγή και επειτα μας λέει τον τίτλο αυτών που είχε σκοπό να πει (ή καλύτερα τον τίτλο της άποψης μιας ολόκληρης ζωής). "Θάνατος: ο δικός μου, ο δικός σας, των νέων".
Σάστισα. Μόνο μετά από ώρα συνηδειτοποίησα ότι εννοούσε τον δικό του, κυριολεκτικό και επικείμενο θάνατο, ενώ ο θάνατος των νέων ήταν αυτός που ζουν καθημερινά. ο θάνατος της γνώσης, της κρίσης, της συνείδησης. Αν και αρχικά δεν έμοιαζε κατάλληλος για να μιλήσει για το θέμα της εκδήλωσης, τελικά αποδείχτηκε ο ικανότερος. Το περιεχόμενο του λόγου του, εκπληκτικό, αυτό όμως που πραγματικά συνόψιζε τα πάντα ήταν τα λόγια ενός συγγραφέα που χρησιμοποίησε στο τέλος.

"Είναι άδικο να καταριόμαστε τις προόδους της τεχνικής. Ό,τι πρέπει να οικτίρουμε είναι το γεγονός ότι μια άλλη δύναμη του πολιτισμού, η μόρφωση του λαού, δεν προχωρεί εξίσου γρήγορα, ούτε ενεργεί αποτελεσματικά, για να αντισταθμίσει τις αναπόφευκτες συνέπειες των τελειοποιήσεων που ραγδαία πραγματοποιούνται στη σφαίρα της εφαρμοσμένης επιστήμης. Η τεχνική δίνει στον πολιτισμό τη διάσταση του πλάτους. Η εκπαίδευση καλείται να συμπληρώσει το νόημα του εξασφαλίζοντας σ' αυτόν μιαν άλλη διάσταση: τη διάσταση του βάθους."