Σήμερα ο αέρας ξεσήκωσε, κάθε φύλλο, κάθε κλαδί και δέντρο και μαζί τόσες σκέψεις που στεκόντουσαν εκεί στη γωνία σα μαλωμένες και περίμεναν. Σκέψεις που από τη μία δεν ήθελες να παραδεχτείς γιατί σε οδηγούν σε μία νέα διαδρομή και βασικότερα σε άλλους ανθρώπους και από την άλλη έχουν γίνει τέτοιο κτήμα σου πια που η παρουσία τους έχει γίνει ασφυκτική.
Σκέφτεσαι αν θα πρέπει να τις εναγκαλιστείς όπως ακριβώς είναι ή να αφήσεις την αλλαγή να έρθει σιγά. Για ποιον, όμως; Για εσένα ή τους άλλους; Θα έλεγα για σένα, αλλά νομίζω πως κάθε φορά που ερχόταν μια αλλαγή, σου ήταν απλά τόσο εύκολο να προσαρμοστείς, τόσο φυσικό, γιατί άλλαζες μέσα από τις καταστάσεις που προέκυπταν και τις εμπειρίες που κέρδιζες.
Έτυχε προχθές, να συζητήσεις για το αν τελικά ο άνθρωπος αλλάζει. Μέσα από τη δική σου αλλαγή, ήταν τόσο εύκολο να προσδιορίσεις τους όρους που μπορεί να οδηγήσουν στην αλλαγή ενός ανθρώπου. Είναι οι εμπειρίες του, οι αλλαγές στη ζωή του άμεσα και έμμεσα που διαμορφώνουν σιγά σιγά κάποιον άλλον, κάποιον που μπορεί μετά από ένα χρόνο ούτε ο ίδιος να αναγνωρίζει, αλλά τον χαιρετά με ένα χαμόγελο από μακριά και τον ευχαριστεί γιατί αν δεν ήταν αυτός τότε, δε θα ήσουν εσύ τώρα.
Δεν ξέρω αν είναι αλλαγή ή εξέλιξη, αλλά είναι κάτι διαφορετικό, κάτι νέο, κάτι που μοιάζει να σου ταιριάζει περισσότερο. Το πρόβλημα είναι τι ή ποιος από το παρελθόν σου θα ταιριάξει με το παρόν σου και πώς όλα αυτά θα ισορροπήσουν σε μια διαδρομή που τρέχεις με οριακή ταχύτητα και είσαι ανήμπορος να την αλλάξεις με φόβο μήπως τελικά μείνεις στάσιμος ή εκτροχιαστείς.
Ελπίζω το δύσκολο αυτό ταξίδι σου ακόμη μια φορά να σε δικαιώσει και να είναι η διαδρομή σου τελικά τόσο γλυκιά όσο το αποτέλεσμα που θα ορίσει τη νέα σου αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου