περίπατος

Και η λάμψη ξαφνικά χάνεται. Τόσο ξαφνικά που τρομάζει.

Και είναι αυτό το ρίγος που σε διαπερνά. Αυτό το δάκρυ που κυλά.

Και ελπίζεις πως κάτι έγινε λάθος. Αυτή τη στιγμή που το δάκρυ στεγνώνει στο κρύο μάγουλό σου.

Μα πέρασαν τόσα δάκρυα και τίποτα δε μοιάζει λάθος πια. Το ρίγος γίνεται μια παγωνιά σαν αυτές που μόνο μια αγκαλιά μπορεί να ζεστάνει. Μα αυτή η αγκαλιά λείπει. Όμως, αυτή τη φορά.. μοιάζει τόσο λάθος, τόσο αναπάντεχο, τόσο..

Θαρρούσες πως τούτη η θλίψη δε θα επέστρεφε σύντομα, μα ήρθε πάλι τόσο κοντά σου και είσαι τόσο αδύναμη για να την αποφύγεις. Τόσο.. ξαφνιασμένη. Τι όνειρο πάλι σκέφτηκες καρδιά μου; Τι; γιατί να στεναχωρηθείς τόσο; Πες μου σε παρακαλώ.

Μα δες πώς χάνεται ένα χαμόγελο στη σκοτεινή μου ψυχή.. Επιστρέφεις εκεί που.. νόμιζες πως είχες φύγει.. πιο δυναμικά από ποτέ. Δε θέλω. Όχι ξανά. Όχι.

γέρνεις στο πλάι

και σπας

άθελα δακρύζεις

και φοβάσαι

τι σε φοβίζει;

η επιστροφή σε εκείνον το θάνατο.

δε θα συμβεί.

έχει ήδη αρχίσει να κινείται και το σκοτάδι πλησιάζει τόσο απειλητικό αυτή τη φορά. Τόσο αγέρωχο με αυτό το ανέκφραστο βλέμμα, το κενό. Ανατριχιάζεις. Ρίγος πάλι. Παγωνιά. Αναζητείς αυτόν τον παππούλη, μα.. δε τον βλέπεις πουθενά. Ίσως χάθηκε και αυτός στο κενό σου βλέμμα. Δε ξέρω πια.

Σε ακολουθεί ξανά εκείνη η σκιά και πώς να την αποφύγεις που δε φοβάται το σκοτάδι; Και δε θες να ανοίξεις το φως μήπως και σε πληγώσει. Αποχωρείς ξανά σε εκείνη τη γωνιά, κάθεσαι στο δρόμο που χάθηκες για ακόμη μια φορά, τα δέντρα ψηλά και αυστηρά σε αγκαλιάζουν αφήνοντας μινόρε νότες να γεμίζουν το στενάκι αυτής της ψυχής.

Γέρνεις.. και αφήνεις ένα δάκρυ πριν σε σκεπάσει η παγωνιά με το πιο ζεστό της πέπλο.