How far would you go if...

- Πάλι ψέματα;

- Πάλι, γιατί όχι..;

- Γιατί..

- Τι νόμιζες, θα ήταν κάτι καλύτερο;

- .....

- Ο χρόνος θα δείξει δε λένε; Εσένα όχι μόνο ο χρόνος έδειξε, αλλά και η ίδια του η κατανομή.

- Ίσως να έχεις δίκιο, απλά, ως άνθρωπος, ελπίζω.

- Ελπίζεις.. Απογοητεύεσαι.

- Όχι πάντα όμως, δεν αξίζει να προσπαθήσεις;

- Όταν πρέπει.

- Χαχαχα. Πολύ διπλωματικό. Και πότε είναι αυτό το "πρέπει";

- Στο είχα πει νομίζω... αλλά τότε ήσουν "κουφή". Ειδικώς...

- Μπορεί.

- Σίγουρα.

- Εντάξει... Έτσι είναι. Και δυστυχώς.. όσο πιο "πολύ" μιλάγαμε, πιο "βαθιά" αν θες, τόσο πιο πολλά ψέματα έλεγε, από το... "θα σου τηλεφωνήσω", μέχρι το.. "Σε αγαπάω".

- Μιλάγατε;!

- Α ναι δε σου είπα, η λύση για να μην ακούω άλλα ψέματα, είναι να μη μιλάμε, ... αρκετά τουλάχιστον. Κάθε ψέμα ήταν κάτι χείροτερο από μαχαιριά στην καρδιά μου, ήταν ξέσκισμα μιας εικόνας, της εικόνας του, φυγή της μυρωδιάς, άφιξη της ξινίλας -ίσως- πικρίλας- που αφήνει ένα χαλασμένο κρασί.

Κρίμα που ήσουν κι εσύ, ένας όμορφα μασκαρεμένος ψεύτης. Κρίμα που οι όμορφοι άνθρωποι πλέον σε αυτό τον κόσμο είναι ελάχιστοι.

- Ας συνεχίσουμε το ταξίδι μας.. ίσως αυτή τη φορά να μη μας πλανέψει η θάλασσα, η μυρωδιά του κρασιού, ίσως συναντήσουμε έναν όμορφο άνθρωπο, όπως εκείνους, που έχουν την βασιλική τους θέση στα ακροδάχτυλα του δεξιού μου χεριού...

- Σε παράκαλω, όμως, την επόμενη φορά, άσε με να είμαι το "σκοινί στο κατάρτι του Οδυσσέα".

- ...