to the stars and back...

Και ήθελα να περπατήσω μέσα στη νύχτα, να χαθώ... Σε είδα όμως εκεί να περιμένεις τη γυναίκα εκείνη και τότε ήταν που ήθελα να τρέξω και να χαθώ.. όχι γιατί την περίμενες, όχι καθόλου δε με πείραζε αυτό, ούτε βέβαια και γιατί ήσασταν μαζί, αυτό ίσως να μη μου ήταν ευχάριστο, αλλά δε με ενοχλούσε, ήταν το συγκεκριμένο άτομο, ένας άνθρωπος τραγικός, σαν εκείνα τα πικραμένα πρόσωπα μέσα στις γυάλες! Ήταν αυτά που έλεγε που έδειχναν πόσο φτωχός άνθρωπος ήταν, ο τρόπος που τα έλεγε, ακόμη και αυτά που έκανε έδειχναν την τραγικότητα του ατόμου αυτού. Για αυτό ήθελα να τρέξω, να ξεχάσω αυτή την εικόνα, ίσως και εσένα που ήσουν μαζί της, ίσως γιατί χάλαγες κάθε όμορφη εικόνα που είχα από και για εσένα.

Ίσως ήταν η αλλαγή -ή αποκάλυψη- του εαυτού σου που με τρόμαξε και ήθελα να τρέξω, μήπως και χαθεί. Και αυτό έκανα, όμως ήρθατε μαζί και τι να έκανα, περπατούσα δίπλα σας, μάλλον μπροστά σας -είπαμε ήθελα να ξεχάσω αυτή την εικόνα.

Δεν παραξενεύτηκες, έτσι; Πλέον, βέβαια, δε μου κάνει καθόλου εντύπωση.

Και φτάσαμε στον προορισμό -αλήθεια αυτός ήταν;- και μπορούσα επιτέλους να σας αφήσω και να συνεχίσω το τρέξιμο. Όμως, έπρεπε να κάνεις αυτή την τυπική ερώτηση, όταν συνειδητοποίησες πως δεν ακολουθούσα.

- Πού πας;
- Θα έρθω σε λιγάκι, ήταν η δική μου τυπική απάντηση.

Και χαθήκατε πίσω από εκείνο το κυβικό κτίριο και άρχισα εγώ να απομακρύνομαι απ' τον μικρό σας κόσμο. Βγήκα σε ένα δρόμο, σκοτεινό, ερημικό, ιδανικό για να τρέξω, για να απομακρυνθώ από κάθε εικόνα, δρόμο που αργότερα έμαθα πως θα έπρεπε να φοβόμουν να πάω μόνη. Το γιατί δε το κατάλαβα. Ήταν ένας όμορφος δρόμος παράλληλα στη θάλασσα, με πολλά δέντρα στις άκρες, ψηλά και μεγαλοπρεπή μέσα στην καλοκαιρινή τους φορεσιά. Σκοτεινός και μοναχικός.

Ο λόγος που δεν περπάτησα στη θάλασσα ήταν γιατί ήθελα να αποφύγω τις μαγικές εκείνες εικόνες μας, ο λόγος που δε φοβήθηκα τον άλλο δρόμο, μαλλον γιατί ταιριάξαμε τις μοναξιές μας.

Λέω τυπική ερώτηση γιατί ουδεμία εντύπωση δε σου έκανε το γεγονός πως έφυγα μέσα στη νύχτα σε εκείνον τον τρομακτικό -για σας- δρόμο, αλλά ούτε και η πολύωρη απουσία μου.

Όπως έτρεχα μέσα σ' εκείνο το δρόμο, ίσως και να δάκρυσα, μπορεί και να έκλαψα, δε ξέρω γιατί, μπορεί και να φοβόμουν να σκεφτώ, όπως τώρα που κατέφυγα σε ένα βιβλίο, "Ποιός Άγγελος;" για να καταλήξω πάλι να γράφω στο ίδιο αγαπημένο τετράδιο. Έτσι και τότε, σταμάτησα να τρέχω, δε με είχε βοηθήσει και πολύ άλλωστε, κάθισα εκεί στο δρόμο, να βλέπω τα αστέρια στον ουρανό, προσπαθώντας να αναγνωρίσω αστερισμούς, να απασχολήσω κάπως το μυαλό, να ξεχαστώ κι ύστερα να πάρω αργά το δρόμο του γυρισμού. Να κάνω πως τίποτα δε συνέβη, να ξαπλώσω δίπλα σας και να αναρωτιέμαι αν έχω πεθάνει και μπορώ και σας πλησιάζω τόσο, ή αν απλά νιώθω σαν τον Άγγελο, "Κι ήταν και αυτό ένα από τα παράδοξα. Ο άγαρμπος τρόπος που προσπαθούσα να γαντζωθώ απ' τη ζωή -μήπως και μου δοθεί κάποια καλύτερη, δεύτερη ευκαιρία- με οδηγούσε και αυτός στην ανυπαρξία, απ' την οποία υποτίθεται πως αγωνιζόμουν να ξεφύγω. Ήταν παράδοξο, αλλά δεν ήταν ανεξήγητο. Αρνιόμουν την πραγματικότητα, την οποία ταυτόχρονα ήθελα! Μόνο που την ήθελα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου."

Εγώ, απλά γύρισα, ξάπλωσα και με λίγη προσπάθεια -δεδομένης της κούρασης- κοιμήθηκα, ελπίζοντας πως το πρωί θα ξυπνούσα και θα μπορούσα να πω... όνειρο ήτανε.




Ελπίζοντας...