Κείμενο ή ποίημα;
Μελωδία ή ψαλμωδία;
Ζεις εκεί, μια ζωή, νομίζεις δική σου. Όχι, όχι, δε μπορεί να είναι αυτή η ζωή που θες. Απλά δε μπορεί.
Και ξάπλωσα δίπλα σου
μ' αγκάλιασες
για μια στιγμή μοναδική
με φιλησες
Σε ήθελα για πάντα εκεί
δίπλα μου
όπως αυτό το βράδυ
αγκαλιά μου
Σε ήθελα,
πίστεψα,
ονειρεύτηκα,
ξύπνησα
Ήταν ομορφο πρωινό,
ελαφρώς ζεστό
ένα βήμα πριν
πριν την καταιγίδα.
Καταιγίδα καρδιάς
και ουρανού.
Μια καταιγίδα ζωής
και εσένα πάλι να φευγεις...
Θα ηθελα πολύ να σε ρωτήσω γιατί.. πάρα πολύ. Αλλά δε θα απαντούσες, και για μια ακόμη φορά θα λυπόμουν λιγάκι παραπάνω.
Ας μιλήσουμε για τον έρωτα λοιπόν. Μια κατάθεση ψυχής.
Δες τα αστέρια, ας ταξιδέψουμε εκεί, μη φοβηθείς τη διαδρομή, θα είμαστε μαζί. Μπορεί να τρομάξουμε από το φως, μπορεί και να χαθούμε. Μπορεί. Μπορεί απλά να απολαύσουμε το ταξιδι.
Ο έρωτας ψυχή μου, είναι ένα κόκκινο κρασι, ένας μικρός τιτανικός, η θάλασσα, ο ουρανός, τα αστέρια, το μαύρο, η θλίψη, η ζωντάνια, το πάθος, ο πόνος, ίσως και η ελλειψη του εαυτου μας. Ίσως.
Ας περιγραψουμε μια στιγμή. Αγγιγμα, φιλί, σιωπή. Εσύ. Εγώ. Στιγμή έρωτα, ζωής, ειλικρίνειας, αθωότητας. Στιγμή ψυχής.
Και μια επόμενη στιγμή. Απόσταση, κρύο, λύπη. Βροχή. Εσύ. Στιγμή μοναξιάς, προδοσίας, πόνου.
Στο μεταίχμιο αυτών, η απορία... γιατί.
Πνιγμένο γιατί στη σιωπή, στον πόνο, στη καταιγίδα.
Δε φεύγω επειδή θέλω. Δεν έχω άλλη επιλογή. Ζήτα μου να μείνω και θα το κάνω, ζήτα μου να φύγω. Μονο ζήτα μου κάτι. Όσο μένεις στη σιωπή , η μόνη επιλογή είναι η φυγή, μόνο αυτό μπορώ να κάνω. Φυγή. Δε είναι φόβος, είναι θάρρος, είναι αξιοπρέπεια, επιστροφή στον εαυτό μου.
Θα ήθελα πολύ να σου πω πως σε λατρεύω, όμως το ξέρεις ήδη αυτό.
Θα ήθελα πολύ να το πεις, όμως το ξέρω κι αυτό.
Θα ήθελα πολύ να το δείξεις, όμως μάλλον δε μπορείς.
Θα ήθελα τόσα πολλά, όσα ένα παιδί, απλά. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα άγγιγμα, την αλήθεια, αγάπη, πίστη, εμιστοσύνη, σεβασμό.
Όμως μάλλον ζητάω πολλά, ανθρώπινα, αλλά πολλά.
Σου στέλνω λοιπόν ένα αεράκι να σε αγκαλιάσει, αφήνω ένα δάκρυ να κυλήσει, και προσπαθώ ακόμη ένα βράδυ να σε συγχωρέσω, γιατί δε μπορώ αλλιώς.
Ίσως το πρωί να επικρατήσει η λογική, ίσως.
Καληνύχτα ψυχή μου.
2 σχόλια:
"Θα ήθελα τόσα πολλά, όσα ένα παιδί, απλά. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα άγγιγμα, την αλήθεια, αγάπη, πίστη, εμιστοσύνη, σεβασμό.
Όμως μάλλον ζητάω πολλά, ανθρώπινα, αλλά πολλά".
Πολύ ωραίο Μένια όλο το κείμενο. Ειδικά το παραπάνω σύνολο προτάσεων... Πολύ ωραίο. Μόνο που... Θα ήθελα να σου πω "μπράβο" ή "συγχαρητήρια" για αυτά που γράφεις. Όμως, πώς να πεις συγχαρητήρια σε κάποιον που νιώθει ό,τι νιώθει και τον οδηγεί να γράψει τέτοια κείμενα; Τέτοιες λέξεις; Συγχαρητήρια... για τι;
Όπως και να έχει, το κείμενό σου μου άρεσε.
Δίκιο σε ότι λες... όπως και να έχει όμως, σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Σου εύχομαι ένα πανέμορφο βράδυ. :-)
Δημοσίευση σχολίου