ειναι οι σιωπές...

Κοιτάω εκεί όπου είσαι συνήθως.

Μπαίνεις μέσα. Με ρωτάς:

-Τι κάνεις εκει?

-Προσπαθω να σε αφήσω εδώ.

Γιατί με κοιτάς σα να μην καταλαβαίνεις;

Γιατί;

Αφού ξέρεις απόλυτα τι εννοώ. Καρδιά μου κουράστηκα, κουράστηκα να σ'αγαπώ. Αλήθεια το προσπάθησα πολύ να κρατήσω λίγο ακομη, αλλά δε τα κατάφερα.

Αυτοκτόνησα... με σκότωσες... Δε ξέρω. Σίγουρα είμαι "νεκρή". Μη με ρωτάς λοιπόν γιατί.

-Γιατί;

-Γιατι;!

-Ναι γιατί.

-Θα σου απαντήσω με ερώτηση.

-Τι απάντηση είναι αυτή;

-Θα καταλάβεις.

-...

-Γιατί ποτέ δεν είπες, δεν έκανες ότι έδειχνες πως αισθάνεσαι;

... Σιωπή.

Σου είπα ψυχή μου. Μη με ρωτήσεις γιατί. Θα ήθελα πολύ να ακούσω μια απάντηση, πες ότι θες δε με πειράζει είναι οι σιωπές και όχι τα λόγια που πονάνε.

Φοβάμαι πως ούτε εσύ δεν ξέρεις.

Φοβάμαι.

Παγωνιά. Νύχτα. Ο ουρανός χωρίς φεγγάρι. Περπατάω σε ένα μονοπάτι, μονόδρομο, με μοναδικό προορισμό το θάνατο.

-Ποιο θάνατο;

-Τι θέλεις πάλι εδω;

-Ποιο θάνατο;

Οχι, οχι... δε θα σου απαντήσω. Οχι πάλι η ίδια συζήτηση.

Φοβάμαι σου λέω.

-Να σε πάρω αγκαλιά;

-Μονο μη με κρατήσεις πολύ...

και γίνουμε πάλι ένα και εξαφανιστούν πάλι όλα και όλοι και μείνω ξαφνικά μετεώρη και πέσω στο χώμα και χτυπήσω.

Τώρα μπορείς να με αφήσεις... Μη με σφίγγεις παραπάνω, σε παρακαλώ, δεν θα αντέξω την πτώση.

Θα την αντέξεις, με αγαπάς πολύ.

Με πληγώνεις πολύ, το ξέρεις;

Πόσο ακόμα;

Μάλλον το τέλος φοβάμαι, τη σιωπή που θα επικρατεί, τα μάτια σου που θα λένε τόσα πολλά και τα χείλη που θα μένουν κλειστά και εμένα πεσμένη να σε βλέπω για ακόμη μια φορά να δείχνεις τόσα και να φεύγεις χωρίς να έχεις πει μια λέξη.

Καληνύχτα καρδιά μου. Σε περιμένει μια γυναίκα.