Φυλακή

Καθόμασταν εκεί στη μέση του δρόμου και κοιτάγαμε τα αστέρια. Με κοίταξες και είπες πως εκεί είμαστε μαζί, εκεί ψηλά.

Βρήκα δύο αστέρια τόσο αχνά, δύσκολα τα διέκρινες, όμως αυτή η εικόνα τους ήταν ιδανική. Τα λάτρεψα.

"Αυτά εκεί είμαστε εμείς, πολύ μακριά από εδώ."

Χαμογέλασες. Είχες καταλάβει απόλυτα τι εννοούσα. Βυθίστηκες όμως πάλι στην λύπη σου. σε πήρα αγκαλιά... μεγάλη η δύναμη.

Ήταν ο έρωτάς σου για εκείνη που μας έφερε εκεί, το παράπονό σου για τους ανθρώπους, ίσως να ήταν και το δικό μου. Μιλούσες για εκείνη με λόγια μαγικά, μουσικά. Θα έλεγε κανείς πως τραγουδούσες και έτσι χορεύαμε μαζί. Χορός σημαίνει ελευθερία και εσύ μακριά της ήσουν φυλακισμένος, εγκλωβισμένος.

Προσπαθήσαμε να κοιτάξουμε τη γη από ψηλά, εκεί σαν αστέρια. Όμως τρομάξαμε και πέσαμε στο χώμα. Ήταν ο πόνος, το μίσος... η ζωή που μας τρόμαξε. Και μείναμε εκεί πεσμένοι στο χώμα να σιγοτραγούδαμε...

Σε μια φυλακή, ο κόσμος

χάνει το όραμα του

κλαίει για το δράμα του

παραμιλάει στο κελί του

Έχασε την ελευθερία του

ίσως του την κλέψανε

δε κλαίει ομως για αυτό

κλαίει που δε βρίσκει διαφυγή

Και ας είναι η πόρτα του κελιού ανοιχτή...