Μελωδία σκιών

"Η θάλασσα θυμίζει τους ανθρώπους", είπα. Ίσως το εννοούσα αλλιώς. Ίσως.


Το αεράκι σήμερα είναι γλυκό, αναγκαίο μέσα στο καλοκαίρι. Είναι αργά, περπατάω ήρεμα μέσα στην ησυχία. Τρομακτική θα την έλεγε κάποιος, αναγκαία θα την έλεγα εγώ. Περπατάω, όμως κάπου αισθάνομαι πως κολυμπάω, ίσως είναι η ανάγκη μου που θέλω να βρίσκομαι συνεχώς στην θάλασσα. Κάθε φορά έχει μια ιστορία να σου πει, μια μελωδία να σου τραγουδήσει, ταξιδεμένη στα κύματα, κάπου μαζί με τους ανθρώπους. Σήμερα μάλλον θα ταίριαζε η μελωδία των σκιών.

Το φως του φεγγαριού, αμυδρό, ικανό όμως να δημιουργήσει σκιές στον πάτο της τρομακτικά ήρεμης θάλασσας. Τόσο ήρεμη που θες να την ταράξεις.
Κρατάω μια πετρούλα στο χέρι, δώρο από έναν ζητιάνο και όπως επιπλέω, λυγίζω και την πετάω.

Κυκλάκια, μικρά κύματα δημιουργούνται.
-Σιγά! Και νομίζεις πως χάλασε η ηρεμία της θάλασσας;!
-Φυσικά! Δεν είναι μόνο οι κύκλοι που βλέπεις!
Η πέτρα πέφτει, τρομάζει ένα ψαράκι που άτυχα -ίσως- βρισκόταν εκεί. Ακάθεκτη, όμως, συνεχίζει το δρόμο της, διακρίνεις πια τη σκιά της στο βυθό και... ανακάτεμα! Πέφτει στην άμμο, τη μετακινεί! Μια πετρούλα που βρισκόταν εκεί κρύβεται μέσα στην άμμο, παρέα με τη δική μου που αχνοφαίνεται και δίπλα ένα κοχύλι. Αυτό μάλλον ξεγυμνώθηκε. Αλήθεια εγώ τα προκάλεσα όλα αυτά;

Χαλάει εύκολα η ηρεμία. Η ηρεμία των ανθρώπων,των σκιών, των σκέψεων. Αρκεί μια πετρούλα, μια λέξη.
Κολυμπάς μαζί μου. Διακρίνεις μονάχα τη σκιά μου, εκεί στο βυθό.

Άραγε ποια είναι η μορφή μου; Τι χρώμα έχουν τα μάτια μου, τι σχήμα έχει το πρόσωπό μου; Τι χροιά έχει η φωνή μου; Ή μήπως δε σ' ενδιαφέρει;
-Τι ιστορία έχουν να πουν τα μάτια σου;
"Τι χρώμα έχει η ψυχή σου;"
-Γιατί μονάχα η σκιά σου διακρίνεται;
Θα σου ζωγραφίσω με λόγια την εικόνα της σκέψης. Θα σου δείξω την ψυχή μου, κολυμπώντας στον βυθό, ρίξε μια πετρούλα και κάτι θα ξεσκεπάσει η άμμος.
"Μήπως φοβάσαι τί; Αλήθεια, αυτό σε εμποδίζει;"

Ζωγράφισε την ψυχή σου, τραγούδησε τη σκέψη σου, να εμπιστευτώ τη μορφή σου, να πάμε ταξίδι ονειρεμένο από τις σκιές μας, στις ψυχές μας, να ανακαλύψουμε τον θησαυρό μας.

Η μελωδία των σκιών
στο βυθό πλανάται
φυλακίζει τις ψυχές
των ναυτικών ελπίδες.
Γοργόνα ντύνεται κρυφά
και στο μυαλό ανοίγεται
τη σκέψη να αφήσει
τη ψυχή σου να γνωρίσει.

Και το βλέμμα σου ζωγραφίζει έναν στίχο: Μα εσύ που δεν πατάς στη γη, καν'την ψυχή μου να πετάξει"