Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος

Στο δρόμο που ήμασταν, στο χρόνο που πέρνουσε, στο πόνο που γελούσε, εκεί που ήμασταν μαζί, εκεί που περπατάγαμε μαζί, εσύ ήσουν μόνος σου και εγώ μαζί σου. Σαν όνειρο δικό μου, η αλήθεια η δική σου. Κάθε μουσική και κάθε τραγούδι γραμμένο για μας, για σένα. Τραγούδι θλίψης, αγάπης και μίσους, αλήθεια γιατί;

Καθόμασταν εκεί μαζί και κοιτάγαμε τα αστέρια... τι όμορφα που έμοιαζαν, λίγο φοβισμένα από το μεγαλείο του ουρανού, σαν ψυχές ανθρώπων που ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους σε ένα λαβύρινθο σκέψεων. Χάσανε το μίτο της Αριάδνης και τα όνειρα 'μείναν εκεί μέσα παγιδευμένα. Όλα μοιάζουν τελειωμένα, όμως κάτι ακόμη τα αφήνει να λαμπυρίζουν, να δίνουν στους ανθρώπους την ελπίδα, ελπίδα για τα χαμένα όνειρα.

Κάποιος να τραγουδά

Ψάξε να με βρεις
στους στίχους της βροχής
στις σταγονες της ψυχής
στης αγάπης τη γιορτή

...και οι νότες της βροχής να πέφτουν σαν γλυκιές αναμνήσεις πάνω στις ψυχές των ανθρώπων, πάνω στις καρδιές μας, υπενθυμίζοντας μας γλυκά κάθε χαμένο όνειρο, δάκρυ στο πρόσωπό μου.