Τα φώτα κλειστά. Ένα κεράκι στο τραπέζι τρεμοπαίζει, αρνείται να σβήσει, αρνείται το σκοτάδι. Δίπλα ένα ποτήρι, μισοάδειο κόκκινο κρασί. Εγώ μπροστά. Το κοιτώ.
Ασυναίσθητα το αρπάζω, το κρατώ σφιχτά, νομίζω θα το κλέψουν. Κοιτώ μέσα, το μυρίζω. Το κουνάω, ήχος μεθυστικός. Μία ιστορία. Το φέρνω κοντά στα χείλη μου. Κάθε γουλιά μία ανάμνηση.
Το κρασί γλυκό, βαρύ, μεθυστικό, απολαυστικό. Η γεύση στο στόμα εθιστική. Η γεύση της ανάμνησης. "Τις καλύτερες στιγμές δε μπορείς να τις φωτογραφίσεις, δεν είναι μονάχα μια στιγμή για να θυμάσαι", είχε πει κάποιος.
Στιγμές λοιπόν. Σκέψεις. Ταξίδια.
4 σχόλια:
γεια σου μενια
και τι συμπτωση σε διαβαζω και πινω ενα ποτηρι κρασι ..ηρεμησα και εγω οταν σε διαβασα
θελω να σε καλεσω στο φορουμ που ανοιξαμε το keep on blogging θα βρεις το μπαννερακι στο μπλογκ μου αν θες να μας κανεις παρεα
:) γεια σου σκουληκάκι!
Ωραίο το κρασάκι! :D
Θα περάσω μια βολτούλα!
Καλό βραδυ!
Πανέμορφη σκηνή περιγράφεις...
σκηνή ψυχής...
Καλησπέρα! :-)
Δημοσίευση σχολίου