Ξαστεριά

Περπατάς.
Απαλό αεράκι.
Τα μαλλιά σου ανεμίζονται.
Ο αέρας σε αγκαλιάζει και η θάλασσα σου μιλάει.


Τι όμορφη που είσαι! Περπατάς, ήρεμα, αργά. Ο ήλιος σε χαιρετά καθώς απομακρύνεται για ακόμη ένα ταξίδι του, αφηνει τις τελευταίες ηλιαχτίδες του να χαιδέψουν το πρόσωπό σου και να σε αποχαιρετήσουν. Εσύ, χαμογελάς.

Το βλέμμα σου πλανεμένο, ταξιδεύει στη θάλασσα.
Η ψυχή σου ανοιχτή, ξέγνοιαστη, χορεύει στις απαλές νότες των κυμάτων.
Το μυαλό σου άδειο, έτοιμο να παραδωθεί στο αθώο μπλε του βυθού.

Περπατάς.
Ξυπόλιτη.
Η άμμας δροσερή.
Εσύ ελεύθερη, αδάμαστη στη φύση.
Και εκείνη γλυκιά, φιλική, έτοιμη να σε γνωρίσει.
Και εσύ ανοιχτή, ελεύθερη, έτοιμη να τη γνωρίσεις.

Πρώτη φορά σε βλέπω τόσο ήρεμη. Λίγο ο καιρός, λίγο η ησυχία, λίγο η ξαστεριά όχι μόνο του ουρανού, αλλά και των σκέψεών σου, είσαι πάλι εσύ.

Ο ήλιος πια έχει χαθεί... ο ουρανός απέκτησε ένα μωβ σκούρο χρώμα, εσύ αδυνατείς να αντισταθείς... επιταχύνεις το βήμα σου, νομίζεις θα γυρίσεις πίσω. Κουράζεσαι.. σταματάς.

Φόβος.
Πάλι.
Όχι αυτή τη φορά δε θα τα καταφέρει.... ξαπλώνεις στην υγρή πια άμμο, κλείνεις τα μάτια, ονειρεύεσαι το πανέμορφο αυτό πορτοκαλί του ουρανού και αποκοιμιέσαι.
Αύριο η βόλτα σου θα κρατήσει περισσότερο.

Κράτα oμορφιά...
Κράτα λίγο ακόμη μονάχα.